Heima er bezt - 01.09.1957, Page 23

FIA
FRÆNKA
Þetta œvintýri
er úr œvintýrabökinni
„Drengurinn og hafmœrin“
eftir SYNNÖVE G. DAHL.
Þessi œvintýrabók kemur
á bókamarkaðinn í haust
i þýðingu
Sigurðar Gunnarssonar,
skólastjóra, Húsavik.
r
skjólríkri lægð úti í skerjagarðinum lá æður á eggj-
um sínum. Hún hét Perla og var dökkbrún á baki,
með ljósa bletti hér og þar.
Það var næstum ómögulegt að sjá hana, þar sem
hún lá á milli steinanna.
„Nú hlýt ég að hafa eignazt nægilega mörg egg,“
sagði hún við sjálfa sig og stóð upp af hreiðrinu. „Það
er réttast að ég telji þau að gamni mínu. Þarna eru
eitt — tvö — þrjú — fjögur — fimm!“ Hún kinkaði
kolli við hvert egg, sem hún taldi. Það var hreint ekki
svo auðvelt að telja svona hátt.
„Þetta voru þá fimm egg! Ekki líkar mér það, ef
ungaflokkurinn minn verður ekki stærri. Ég hefði
mjög gjarnan kosið að eignast tvö í viðbót. Það er
réttast að ég rölti yfir í urðina og gæti að því, hvort
hún Fífa er heima. Hún tók frá mér tvö egg í fyrra,
tófan sú arna, og þá er ekki nema sanngjarnt, að ég taki
frá henni tvö í vor!“
Hún reitti dún af brjósti sér og breiddi yfir öll egg-
in, til þess að þau héldust hlý, meðan hún væri fjar-
verandi.
Síðan kjagaði hún af stað. En hún var stirð til gangs,
og stundum datt hún kylliflöt.
„O, svei!“ sagði hún. „Mér er hreint ekki lagið að
ganga á landi. Nei, þá kýs ég nú heldur vatnið. Það er
bezt, að ég flýti mér að unga út eggjunum, svo að við
getum haldið út á haf. Því fyrr sem mér tekst það, —
því betra fyrir okkur öll.
Ja-há, — það er hérna, sem hún Fífa býr. Nú geng
ég bara fram hjá og læt sem ekkert sé um að vera!“
Perla kjagaði fjarska róleg skammt frá hreiðri Fífu.
Hún aðeins gaut þangað augunum allra snöggvast.
Það var enginn heima!
Perla flýtti sér að hreiðrinu og lagðist litla stund á
grágræn eggin fimm. Þegar hún reis upp á ný, hafði
hún með sér sitt eggið undir hvorum væng. Hún
þrýsti vængjunum þétt að líkamanum og hélt síðan
heimleiðis.
„En nú skiptir mestu máli að hafa taumhald á tungu
sinni,“ sagði hún.
Og svo hökti hún áfram, hægt og gætilega.
„O, nú munaði minnstu að ég dytti,“ sagði hún allt
í einu. Henni tókst að afstýra því á síðustu stundu.
„Já, þetta var mikil mildi! Þvílíkt óhapp, ef eggin
hefðu orðið að klessu! Það hefði verið miklu betra, ef
öll jörðin hefði eingöngu verið vatn. Nei, það er al-
veg satt, — ég hefði nauðsynlega þurft að hafa ein-
hvern öruggan stað til þess að verpa eggjunum mín-
um! O, jæja, það verður þá líka að vera eins og það
er!“
Og svo kjagaði hún áfram fjarska rólega — og komst
að loltum heim. ,
Hún lagði nýju eggin tvö með gætni niður í hreiðrið
sitt og tók að telja þau á ný. „Eitt, tvö, þrjú, fjögur,
fimm, sex, sjö! Jú, það stendur heima. Fimm egg voru
fyrir og tvö í viðbót, — það eru áreiðanlega sjö!“ sagði
hún. „Það verða þá sjö ungar! Já, það er eins og það
á að vera! Nú skiptir mestu að vera natin við að
liggja á!“
Svo lá hún trúlega á eggjunum sínum, bæði nótt og
nýtan dag, því að hana langaði fjarska mikið til að
geta ungað þeim sem fyrst út.
Það var aðeins örsjaldan, að hún fór af hreiðrinu
stutta stund í einu til þess að fá sér ofurlítinn matar-
bita og hressandi bað í svölum sjónum. En áður en
hún fór, reytti hún enn meiri dún af brjósti sér og
lagði hann ofan á eggin....
Að nokkrum tíma liðnum átti hún sjö sönglandi,
litla unga. Þeir voru næstum því alveg svartir að lit og
fjaðralausir með öllu, aðeins þaktir mjúkum dúni.
Jafnskjótt og þeir höfðu áttað sig ofu'rlítið á lífinu
í kringum sig, sagði hún við þá:
„Nú skuluð þið koma með mér, blessaðir ungamir
Heima er bezt 311