Heima er bezt - 01.12.1957, Side 9

JÚLÍNÓTT
eftir
ÞURU f GARÐI
eturinn 1919—20 var ég starfsstúlka á
Hvanneyri í Borgarfirði.
En vegna þess að þessum pistli er hvorki
ætlað að vera ferðasaga né æviminning, held-
ur minning einnar nætur, fer ég fljótt yfir.
Mér reiknast svo, að ég hafi verið 22 daga á leiðinni
frá Garði í Mývatnssveit að Hvanneyri um haustið, var
það á mótum sumars og vetrar.
Það var fyrirfram ákveðið að ég kæmi aftur heim
á næsta sumri (1920) fyrir slátt, og hafði ég fullan hug
á að eyða þá styttri tíma í þá ferð. Ég var búin að
fara tvisvar kringum landið með skipum, og keypti mér
því hest um vorið til heimferðar.
Sunnudaginn 28. júní var snúið norður í samfylgd
tveggja ungra sveina, og vil ég minnast ferðafélaga
minna að nokkru. Voru það Ragnar Davíðsson frá
Kroppi í Eyjafirði, var hann skólapiltur á Hvann-
eyri, en fór heim til sumardvalar. Var honum sendur
að heiman foli apalgrár til ferðarinnar. Hinn samfylgd-
armaður minn var danskur strákur, Sören Bögeskov,
nú kúa- og svínabóndi í nágrenni Reykjavíkur, hafði
hann keypt sér hvítan hest á vafasömum aldri, sem
hann kallaði Krumma. En svo stóð á ferðum Sörens á
landi hér, að hann kom hingað fyrir milligöngu Dansk-
islandsk Samfund, og skyldi kynnast Iandi og búskapar-
háttum. Um veturinn var hann fjósamaður á Hvann-
eyri, þeirri búgrein vanur í sínu heimalandi. Þótti þetta
einhæf landkynning, og var hann því sendur norður í
Þingeyjarsýslu til að kynnast ásauðum, og skyldi hann
vera kaupamaður þar og jafnframt leiðbeina við notkun
sláttuvélar, en þetta var í vorbjarma vélamenningar.
Þriðji ferðafélagi minn var hesturinn minn brúni,
sem ég kallaði Svan, till samræmis við hvíta Krumma
Sörens. Þetta var röskur ferðahestur og fór vel með
mig, og voru okkar kynni góð.
í byrjun ferðarinnar var kosin stjórn í ferðafélagið.
Var Ragnar fararstjóri, ég var gjaldkeri og greiddi allan
kostnað á náttstað, voru það venjulega 3 krónur á parið,
mann og hest yfir nóttina. Sören var ritari, en aldrei
vissi ég, hvað stóð í þeirri gjörðabók eða á hvaða tungu-
máli hún var rituð, því torskilin var danska hans, en
þó var íslenzkan verri.
Við vorum 5 daga til Akureyrar, og síðasta dagleið
var frá Silfrastöðum í Skagafirði, með nokkurri töf á
Ytri-Bægisá, síðasti áningarstaður á Þelamörk. Voru
það gerðir upp reikningar og etið síðasta súkkulaðið,
sem við höfðum í nestið, var þá mjög áliðið dags.
Þegar til Akureyrar kom, var þar hljóður bær. Héld-
um við suður bæinn, sáum þar tvo menn á ferli, hvað
Ragnar það vera bæjarstjórann og næturvörðinn. Ragn-
ar hélt áfram heim til sín, en ég fór með Sören, sem
nú var í minni umssjá, heim að Brunná, vakti þar upp,
kom til dyra Árni Jóhannesson, Mývetningur að ætt,
tók hann til geymslu hesta okkar og reiðver. Var nú
snúið í bæinn aftur út í rómantíska næturkyrrðina.
Þegar við komum út í fjöruna, vorum við svo heppin
að rekast á næturvörðinn, sem nú var laus við bæjar-
stjórann, en hann var líka ráðsmaður á Caroline Rest,
sem þá var athvarf margra sveitamanna, spurði ég hann,
hvort þar væri fáanleg næturvist, kvað hann þar aðeins
eitt laust rúm, bað ég hann þá að láta Sören hafa það,
því að ég mundi finna önnur úrræði fyrir mig. Ég
hafði hug á að komast inn í Fagrastræti 1. Leigði þar
vinkona mín, Aðalbjörg Haraldsdóttir frá Einarsstöð-
um í Reykjadal, sem nú var starfsstúlka og garðvörður
í Lystigarði Akureyrar, en hafði verið á Hvanneyri um
veturinn. Hafði hún boðið mér að taka á móti mér,
þegar ég kæmi norður, en ekki hafði ég getað látið hana
vita komudag minn. Hún hafði í bréfi lýst aðstæðum
öllum, kvistherbergi uppi á lofti, gluggi móti Lystigarð-
inum. Brynleifur Tobíasson og konuefni hans á neðri
hæðinni. Með þetta í höfðinu var haldið á brekkuna
í samfylgd næturvarðarins, sem bauð mér sína hjálp,
þegar búið var að koma Sören í hús. Þegar við komum
að Fagrastræti 1, voru allir í svefni. Gerði nú nætur-
vörður aðsúg að glugga vinkonu rninnar með malar-
kasti, gekk svo um stund árangurslaust, því að hún virt-
ist sofa mest og njóta drauma sinna. Var nú gerð atför
að Brynleifi, með nokkurri kurteisi þó, og ráðist á
glugga hans með höggum og malarkasti, því að þar var
aðstaða betri, stóð sú orusta alllengi, án árangurs, annað-
hvort var hann ekki heima, eða svaf. Leiddist mér nú
þóf þetta og óskaði helzt að losna við næturvörðinn og
spila upp á mínar eigin spýtur, og hvað nú mundi eina
ráðið að vita, hvort hægt væri að komast inn í Lystigarð-
inn og bíða þar Aðalbjargar. Reyndist þetta hægt, og
kvaddi ég þá minn fylgdarmann og þakkaði hans fyrir-
höfn.
Fór ég nú að kanna Lystigarðinn og leita mér skjóls
og náttbóls. Lét ég þá fyrirberast í skjóli hæstu birki-
trjánna við girðinguna milli Gagnfræðaskólans og
garðsins, en ekki varð mér svefnsamt. Sól var sest fyrir
Heima er bezt 393