Heima er bezt - 01.03.1958, Side 12

híbýlum Indíána. En annars er mestur hluti hússins
söluskálar fyrir varning þeirra, og selja þeir hann þar
sjálfir.
Allt í einu kvað við hljóðfæraleikur og trumbuslátt-
ur. A danspalli úti fyrir húsinu voru nokkrir Indíánar,
klæddir þjóðbúningum, að hefja dans. Skreyttir voru
þeir marglitum fjöðrum, málmbjöllum og ýmislega lit-
_um böndum og klútum, en annars furðu fáklæddir, og
var þó orðið kalt þarna eftir sólarlagið. Þama dönsuðu
þeir þjóðdansa stundarkorn, og hirtu að launum skild-
inga þá, sem ferðafólkið, sem þama var statt, kastaði
inn til þeirra. Var það víst ekki mikið fé, enda orðið
fátt um ferðafólk.
Brátt var blásið til brottfarar. Ég renni augum í síð-
asta sinn yfir gljúfrið mikla. Tunglið var nú komið upp.
Rauðu og bláu litirnir voru horfnir, en silfurlitum
bjarma brá á eggjar og tinda, en niðri í djúpinu dular-
fullir skuggar eða svartamyrkur. — Varla veit ég, í
hverju Ijósinu gljúfrið er fegurst eða undursamlegast.
En ekki var til setunnar boðið. Bíllinn rann af stað, og
Gljúfrið mikla var að baki.
Flogið til Washington.
Næsta morgun var lagt snemma af stað í flugvél
áleiðis til Denver, höfuðborgar Coloradoríkis. Fyrst lá
leiðin yfir Arizonaeyðimörkina. — Næst Flaggstaff er
víðáttumikil slétta, en út frá fjallgarðinum vestan við
borgina liggur röð af strjálum eldgígum út á sléttuna.
Minnti landslagið mig þar verulega á öræfin suður frá
Möðradal á Fjöllum. Mjög virtist land þetta gróður-
lítið, og byggð að sama skapi lítil. A nær klukku-
stundarflugi eygði ég ekki nema tvö byggð ból fyrir
utan benzínstöðvar við þjóðveginn. Þegar fjær dregur
Flaggstaff verður landslagið hið furðulegasta. Er þá
komið yfir fullkomna eyðimörk, að því er séð varð.
Efsta berglag sléttunnar hefir rofnað og standa aðeins
ýmislega lagaðir, stakir bergstallar eftir, en hvarvetna
er sami rauði liturinn og í Gljúfrinu mikla. Mörg
myndu þarna vera Búrfellin, einbúar, borgir, stapar og
strýtur, ef íslenzk væru örnefni í þessum slóðum.
Annars er Arizonaeyðimörkin talin meðal sérkenni-
legri landssvæða innan Bandaríkjanna.
Þegar norðar dró, varð fjallasýn meiri. Blöstu nú við
austustu hnjúkaraðir Klettafjallanna. Voru þau að þessu
sinni öll snævi þakin hið efra. Fjölbreytilegar em mynd-
ir fjalla þessara, en fegurst þótti mér fjallasýnin frá
bænum Alamazo, þar sem flugvélin staðnæmdist í
nokkrar mínútur. Bærinn liggur á sendinni sléttu, fjöll-
um girtri, nema til austurs. Þótti mér sem ég í fjalla-
hringnum sæi mörg hinna svipmeiri og fríðari íslenzkra
fjalla, svo sem Kerlingarfjöll, Skjaldbreið og Keili.
Um kl. 2 síðdegis var komið til Denver. Þar lá fyrir
mér að bíða í 12 klukkustundir. Á leiðinni út á flug-
völlinn í Flagstaff hitti ég finnskan ferðalang, sem
einnig var í boði Bandaríkjastjórnar. Var hann að
kynna sér sláturhús og kjötiðnað. Hann ætlaði að
dvelja í Denver til kl. 6, og fylgdumst við að inn í
borgina og skoðuðum okkur þar um, þangað til hann
fór. Denver er mikil borg og falleg. Fjallasýn þaðan
er mikil og fríð, og margt fagurra staða og sérkenni-
legra er þar í grennd, enda er mikill ferðamannastraum-
ur þangað á sumrin. Nú var þar fremur fátt að skoða,
enda kominn vetur með snjó á jörð, og kalt var í veðri
jafnskjótt og sól settist.
Eftir að Finninn fór, var ég þarna aleinn og athvarfs-
laus. Sjaldan er maðurinn jafn einmana og yfirgefinn,
og þegar hann er athafnalaus og hælisvana í ókunnri
stórborg. Satt að segja vissi ég varla hvað ég ætti af
mér að gera. Til að byrja með sat ég stundarkom inni
í forsal hótelsins, þar sem flughafnarbílarnir höfðu
bækistöðu. Síðan brá ég mér í bíó, og að því búnu
hugðist ég að fá mér hressingu á bar einum við aðal-
götu borgarinnar, en þar var harðlæst. Ég prófaði hinn
næsta, en allt fór á sömu leið. Þótti mér þá vænlegast
að hverfa út í flughöfnina. Bílstjórinn, sem ók mér,
fræddi mig um marga hluti, og þar á meðal að öllum
bömm borgarinnar væri lokað ld. 8 að kveldi, svo
að ekki er óskikkelsið á þeim í Denver.
Úti í flughöfninni fékk ég mér ágætan kveldverð.
Var ég einn af síðustu gestunum í borðsalnum, og
óskaði afgreiðslustúlkan mér hlýlega góðrar ferðar,
þegar ég» kvaddi. En slík alúð í viðmóti er mjög tíð
meðal afgreiðslufólks hvarvetna í Bandaríkjunum. Ég
fékk mér sæti í þægilegum bekk niðri í afgreiðslusaln-
um, og lét fara vel um mig, las skáldsögu og skemmti
mér við að horfa á fólkið, sem var að koma og fara.
Voru þar margar sérkennilegar manngerðir. Starsýnast
varð mér samt á öldruð hjón, vinnulúin og veðurbitin,
sem voru þar að taka á móti gestum. Klæðaburður
þeirra, svipur og fas minnti mig svo greinilega á íslenzkt
sveitafólk, eins og það kom mér fyrir sjónir á upp-
vaxtarárum mínum, að nærri lét að ég stæði upp og
heilsaði þeim á íslenzku.
Fram um miðnætti var ekkert lát á fólksstraumnum.
Úr því fór að fækka, og loks um kl. 2, þegar kallað
var út í flugvélina til Washington, voru ekki eftir nema
tiltölulega fáar hræður, syfjulegar og súrar á svipinn,
og fylgdust þær flestar að út í sömu flugvélina.
Ég fékk mér sæti í vélinni. Blessuð flugfreyjan færði
mér kodda og ábreiðu. Vélin hóf sig til flugs, og innan
skamms eru Ijósin slökkt í farþegarúminu. Vélin þýtur
áfram, austar og austar. Ég sef órótt, og svo mun hafa
verið um fleiri, enda var víst flestum hálfkalt. Mér
fannst því nóttin lengi að líða, og varð feginn, er birta
tók af degi. Þá vorum við staddir yfir skógivöxnu fjall-
lendi. Brátt fóru menn að rumska. Flugfreyjan kemur
með brennheitt kaffi og ljúffengan morgunverð. Áður
en varir er flogið yfir stórborg. Mér þykir sem ég
kannist við umhverfið, jú, ekki er um að villast, þarna
er Kapítólið, og minnismerki Washingtons. Andartak
líður. Vélin er setzt. Ég flýti mér út úr flughöfninni.
í fyrsta sinni í þrjá mánuði lendi ég svo, að þurfa enga
áhyggju að bera af framhaldi ferðarinnar. Eftir nokkr-
ar mínútur er ég kominn inn á Burlington Hotel, þar
sem ég bjó fyrir þremur mánuðum síðan. Hringferð
minni um Bandaríkin er lokið. St. Std.
86 Heima er bezt