Heima er bezt - 01.03.1958, Side 23

Höfundun TOP NAEFF . Þýðandi STEFÁN JÓNSSON, námsstjóri
SEXTÁNDI HLUTI
OG
VIN STÚLKUR
HENNAR
Það var mikil breyting að koma frá gleðimóti og
skrautlýstum salarkynnum í koldimmt, einangrað hús.
Ljósið lýsti dauft í anddyrinu.
Jenný paufaðist upp stigann með kápuna á hand-
leggnum, blómin í hendinni og ullarteppi á öxlinni.
Hún fór mjög varlega til að vekja engan, en þegar hún
kom upp á ganginn, heyrðist dimm rödd frænda henn-
ar: „Lokaðirðu vel húsinu?“
Jenný dauðhrökk við, þegar þögnin var allt í einu
rofin í þessu dimma, hljóða húsi.
„Já,“ svaraði hún lágum rómi.
Meira var ekki talað. Ekkert spurt um, hvort hún
hefði skemmt sér, og ekkert spurt um, hvernig söng-
urinn hefði líkað. — Um stund stóð Jenný þögul og
döpur í herberginu sínu, en þá mundi hún eftir blóm-
vendinum og leit á miðann. Á honum stóð: Karl van
Laer, dr. med.
„Þetta var fallega gert af Karli,“ hugsaði hún, um
leið og hún byrjaði að færa sig úr kjólnum. Einhvem
veginn hafði runnið rembihnútur á kjóllindann, og hún
gat ekki leyst hnútinn. Hún togaði í og reyndi að slíta
lindann, en gat það ekki. Enn reyndi hún árangurslaust
að slíta, en taugar hennar voru of spenntar, og hún þoldi
enga áreynslu, og allt í einu bilaði kjarkur hennar, og
handleggirnir féllu máttlausir niður með síðunum.
Jenný var alveg að missa móðinn. Hún komst ekki
úr kjólnum, og hún þorði ekki að kalla á hjálp til þess.
Nokkmm sinnum reyndi hún enn, en svo gafst hún
upp. Hún fleygði sér upp í rúmið, eins og hún stóð
í kjólnum, og steinsofnaði samstundis, yfirbuguð af
þreytu.
Þannig kom frænka hennar að henni næsta morgun,
steinsofandi, í hvíta silkikjólnum, eldrauðri í andliti,
með hitagljáa í augunum. Fallega, bylgjaða hárið var
í einni flókabendu.
Refsiræðan fraus á vörum frænkunnar, er fósturdótt-
irin mmskaði, því að hún var bersýnilega fárveik.
X.
AFMÆLISDAGUR JENNÝJAR
Það var komið fram í miðjan nóvember. Veður var
kalt og úrkomusamt. í skólanum hjá ungfrú Prior gekk
allt sinn vanagang — leiðinda vanagang — sögðu stúlk-
urnar.
Jóhanna var nú farin að „setja hárið upp“ daglega.
Hún var hætt að vera hrifin af einkennisklæddum liðs-
foringjum, og stóðst allar freistingar í sambandi við slíka
menn. Hún sat prúð og hlustandi í sæti sínu í kennslu-
stofunni og beitti sér af kappi við námið. Sannkallaður
engill í skólanum, sögðu kennslukonumar.
Lilja hafði nú alveg sætt sig við þá ákvörðun að
verða húsmæðraskólakennari, og virtist vera ánægð í
skólanum. Hún ætlaði í húsmæðrakennaraskóla í Haag
næsta haust.
Nanna kepptist við námið, eftir beztu getu, og dró
ekki af sér. Þótt hún legði mikið á sig og sæti mikið
við lestur og heimavinnu á kvöldin, þá leit hún ágæt-
lega út og var byrjuð að fitna. „Hún blómgast með
hverjum deginum, sem líður,“ sagði mamma hennar.
En lengi var fólkinu í minni ópið, sem Nanna rak upp,
er hún stóð fyrir framan spegilinn einn daginn. Var
hún að verða gildvaxin? Það var hræðilegt. Og nú fór
hún að reyna að grenna sig. Hún las allt, sem hún
náði í um þetta mál, og setti sér strangar reglur, sem
hún hélt, jafnvel í smáatriðum. Hún borðaði lítið brauð
og feitmeti, bragðaði ekki sósur eða sykur, og það, sem
var allra ótrúlegast, hún steinhætti að bragða sætar
kökur, sem henni hafði alltaf þótt hnossgæti. Helzt
hefði hún viljað hætta að smakka nokkurn mat. Vei
þeim, er sagt hefði: „Mikið lítur hún Nanna vel út.
Hún hefur líka fitnað talsvert.“ Hin hlýlegu augu
Nönnu gátu þá gneistað af reiði. En mikið þótti Nönnu
vænt um Lilju systur sína, er hún heyrði hana segja
við mömmu sína, án nokkurs tilefnis: „Mamma! Nú
held ég að Nanna sé að byrja að grennast aftur.“
Líklega hefur Nönnu aldrei þótt eins vænt um systur
Heima er bezt 97