Heima er bezt - 01.03.1958, Blaðsíða 28

heldur en ekld. — Hún hafði svo sem ekki ætlað sér að
skilja pokana eftir, nornin sú arna. Það yrði líldega
heldur lítið, sem hún hygðist skilja eftir handa dóttur
sinni. — Hann skellti aftur skemmunni og gekk inn í
hljóðlátan bæinn.
— Skyldu þær sitja hér ennþá, Þúfusystur? Hann
greip í handfangið á stofuhurðinni, en hún var læst.
Hún mátti víst læsa, meðan hún átti eitthvað þar i’nni.
En ef hún yrði hér fram yfir fardagana, þá skyldi hún
mega fá honum lyklana!
Hann fór inn í búrið. Þar fann hann heita kaffikönnu
á vélinni og fékk sér í bolla úr henni. — Nú var af, sem
áður hafði verið, þegar húsmóðirin kom með kvöld-
kaffið inn í skrifstofuna til hans, settist í stóra stólinn
og ræddi um búskapinn við hann, sæl og brosandi, en
það ætti hann nú sjálfsagt eftir að lifa, þegar kærastan
færi að snúast utan um hann. Honum hlýnaði við þá
hugsun.
Honum ofbauð, þegar hann kom inn í baðstofuna og
sá öll rúmin, auð og rúmfatalaus, nema þau, sem smal-
inn og Geirlaug voru sofnuð í. Hann svaf í innsta rúm-
inu, og þar háttaði hann, þreyttur á sál og líkama. Hans
síðasta hugsun var, að hann yrði að reyna að fá sér eitt-
hvert vinnufólk. Það yrði aldrei neinn búskapur hjá
honum með þessu lagi. Bara að Karen færi að hafa sig
á burtu. Hann gat ekki þolað nærveru hennar.
Kristján vaknaði næsta morgun við einhvern umgang
frammi. Svo heyrðist mannamál frammi í göngunum.
Það var húsmóðirin, sem var að tala. Það var einn af
hennar miklu búkonukostum, að hún var árrisul.
Hann flýtti sér í fötin. Hann fann ilmandi kaffilykt,
þegar hann kom fram í göngin. Hann sá gegnum opnar
dyrnar, að ungu hjónin frá Þúfum sátu þar við borðið
ásamt húsmóðurinni yfir rjúkandi kaffibollum. Hún
var komin í reiðfötin. Það var Lauga í Þúfum líka.
Hvað svo sem skyldi þetta eiga að þýða? Ætlaði nú
Karen að fara að vingast við Stefán í Þúfum? Hún hafði
aldrei haft fyrir því að biðja hann um greiða þessi tvö
ár, sem hann var búinn að vera á þessu heimili. Hann
þóttist vita, að þau hefðu ekki orðið sín vör, svo að
hann hélt áfram út göngin, þó að hann sárlangaði í
kaffið. — En hann var ekkert farinn að flytja heim til
heimilisins, hvorki kaffi eða mat, svo að hann kunni
ekki við að sníkja á könnuna.
Rétt fyrir framan stofugluggana stóðu fjórir hestar
yfir angandi töðubing og kommóðan maddömunnar og
skrifborðið á sleðanum hans Stefáns í Þúfum. Stofu-
stólarnir voru þar líka. Allt var þetta vafið inn í pokana,
sem hann hafði búizt við að fá í búið ásamt mörgu öðru.
Kristján ráðsmaður flýtti sér út að Garði til þess að
gefa gremju sinni útrás. Honum var ekkert vel við
Þúfnabóndann, ábúandanum á því býli. Hann stóð líka
úti, auðsjáanlega nýlega kominn á fætur.
Kristján ráðsmaður bauð góðan dag.
Bóndi tók því með háðsglotti, eins og hann var van-
ur: „Þið eruð, eins og vanalega, snemma á fótum þar
á höfuðbólinu, þykir mér. Þorgerður segir, að það sé
langt síðan farið var með hross heim til ykkar. En hvaða
hross eru það eiginlega?“
„Það eru víst Þúfnabikkjurnar, sýnist mér,“ sagði
Kristján. „Hún hefur endilega þurft að biðja Stefán að
flytja sig burtu. Hann er búinn að hlaða allri búslóðinni
á heysleðann góða og ætlast víst til, að klárgreyið dragi
það á auðri jörðinni, sá bölvaður asni.“
Hann var hissa á því, að Leifur, en svo hét bóndinn,
skyldi ekki reka upp sinn vanalega hrossahlátur, því að
heysleðinn í Þúfum var mikið bitbein nágrannanna.
Stefán hafði smíðað sleðann sjálfur og lét hest draga
á honum heyið heim úr engjunum, sem næstar voru, og
töðuna — og inn í tóft. Það var mikið fljótlegra en að
binda sátur og lyfta þeim á klakk, en það var óvanalegt
og þess vegna sjálfsagt að hlæja að því.
En nú hló Leifi ekki: „Honum verður ekki mikið
fyrir því, þeim gráa. Hann er alveg ódrepandi skepna,
enda er farið með hann eins og kýrnar á vetrum,“ sagði
hann.
„Já, það var bærilegt fyrir Stefán að setjast í snotr-
asta bú þarna í Þúfum og gramsa í því, eins og það sé
hans eigin eign. Hann lætur náttúrlega yngri systurnar
aldrei fá neitt,“ sagði Kristján.
„Þannig reikna hagfræðingarnir sín dæmi,“ sagði nú
Leifi, og 'illkvittnislegu glotti brá fyrir á órökuðum
grönum hans. „Viltu annars ekki koma inn og fá þér
kaffisopa? Mér finnst einhvern veginn, að þér veiti
ekkert af því. Gerða er sjálfsagt búin að hella upp á
könnuna.“
„Ég er náttúrlega ekki búinn að drekka morgun-
kaffið,“ sagði Kristján. „Það sat yfir bollunum inn við
búrborðið, þetta ferðafólk. Ég gat ekki verið að troðast
inn til þess.“
„Já, svona gengur það,“ sagði Leifi á meðan þeir
paufuðust inn göngin. „Hún þurfti að fá lánshesta til
að flytja burtu frá Hofi, sú stórláta kona, og leitaði þá
til Stefáns karlsins. Hún hefur þekkt það, að hann er
duglegur og fljótur til, þegar hann kærir sig um.“
Kristján átti ekkert svar til við þessu. Eiginlega var
eins og sár broddur í öllu tali Leifa, eins og honum væri
ætlað að svíða undan því.
Leifi fór fram í göngin og kallaði í gegnum reykjar-
mökkinn í eldhúsdyrunum: „Komdu með kaffi handa
honum Kristjáni ráðsmanni. Hann hefur þörf fyrir það
ekki síður en þú. Þið stóðuð bæði jafn lengi við skíta-
vélina í gær. Þú ert varla búin að gleyma því.“
Svo flýtti hann sér inn á rúmið aftur og leit glottandi
til gestsins: „Hún var hreint ekki góð til skapsmunanna,
þegar hún kom heim frá þér í gærkvöld. Mér þykir
ólíklegt að hún fari næstu daga í kaupavinnu heim að
Hofi.“
Þorgerður kom inn með kaffikönnuna í annarri hendi
en bakka í hinni. Á honum voru tvenn bollapör og
kandíssykur í sykurkeri. Hún kastaði kveðju á Kristján.
Kristján þakkaði henni fyrir síðast. „Hvernig hefurðu
það svo?“ bætti hann við. „Við svei mér gerðum það
gott í gær, og ég hef hug á að fá þig aftur í dag.“
102 Heima er bezt