Heima er bezt - 01.03.1958, Side 29

„Það verður áreiðanlega ekkert af því,“ sagði hún
önug. „Ég hef nóg heima að gera, þegar ekki er svo
mikið um, að Leifi geti mjólkað kúna og komið krökk-
unum í bólið. Það verður að bíða eftir mér drepupp-
gefinni. Það væri þá nær, að hann yrði hjá þér dags-
stund.“
„Náttúrlega verð ég feginn, ef hann getur verið hjá
mér,“ sagði Kristján, en þó var langt frá því, að hann
væri ánægður með þau skipti, því að Leifi var lélegur
verkmaður en kona hans dugnaðarforkur. Ráðsmaður-
inn bruddi kandísinn með bragðlitlu kaffinu og hugs-
aði til kaffikönnunnar á Hofi. Það var ekki hlóðabragð
að því, sem hún hafði inni að halda.
„Þá er nú blessuð maddaman að flytja úr. nágrenninu.
Það verður stórt skarð fyrir sveitarfélagið, hvað þá
heimilið,“ sagði Þorgerður.
Kristján ræskti sig og þáði aftur í bollann fyrir siða-
sakir en ekki vegna þess, að hann langaði í meira.
„Já, það má búast við því að það sjáist, að hún var
myndarmanneskja í sjón og raun,“ sagði hann í hálf-
þvinguðum málrómi.
„Verður svo ekki Geirlaug gamla ráðskonan eða
kannske eitthvað meira?“ sagði Leifi og skellihló að
fyndni sinni.
Kristján svaraði því játandi.
„Það má segja að þar komi köttur í ból bjarnar,“ sagði
Þorgerður.
„Já, það hrakar flestu á því heimili sýnist manni,“
sagði húsbóndinn hálfstamandi eftir hláturskastið. „En
kannske á það eftir að reisa sig aftur. Maður sér nú,
hvað setur.“
Kristján flýtti sér að hvolfa í sig kaffinu og kveðja.
Það var enginn efi á því, að það andaði köldu á móti
honum úr þessu koti. Samt óskaði hann eftir því, að
Leifi kæmi heim til sín upp úr hádeginu. Hann var í
vandræðum með túnið.
Síðan hljóp Kristján upp að Bala, ef honum tækist
að sarga karlinum eða kerlingunni þar í vinnu.
Maddama Karen geldc um allan bæinn, áður en hún
fór út á hlaðið, þar sem Lauga í Þúfum beið hennar.
Hún klappaði á vangann á hálfsofandi smaladrengnum
inni í baðstofunni.
Geirlaug ætlaði að fylgja maddömunni út á hlaðið,
en maddama Karen sagðist þurfa að tala við hana fá-
ein orð í búrinu áður.
„Ég býst við að þig gruni, hver á að taka við hús-
móðurstörfunum hér eftir mig. Það verður víst Rósa
mín. Þess vegna hef ég ekki selt neitt af matarbirgðum
heimilisins. Ég kann ekki við að hún taki við heimilinu
allslausu. Það verður sjálfsagt nógu einmanalegt fyrir
hana samt, aumingja barnið.“
Hún klökknaði að endingu. Svo kvaddi hún þetta
dygga hjú og þakkaði henni fyrir langa og góða þjón-
ustu.
Svo gengu þær út í bæjardyrnar, og Geirlaug hjálp-
aði henni á bak.
Hún stóð eftir, ein og kjökrandi, þegar þær þeystu
úr hlaði og fór ekki inn, fyrr en þær voru horfnar fyrir
næsta leiti.
Kristján ráðsmaður rölti í hægðum sínum utan úr
hjáleigunum og fór sér hægt, svo að hann þyrfti ekki
að kveðja húsmóður sína. Hann sá, að Stefán sullaðist
út allar mýrar, og það var ekki hægt að sjá annað en
að klárinn drægi ækið jafnléttilega og það væri rifahjarn
yfir öllu.
Geirlaug fékk honum bréf innan í umslagi: „Hún
sagðist hvergi sjá þig, svo að hún skrifaði þarna eitt-
hvað til þín,“ sagði hún.
Hann reif upp bréfið. Það var aðeins þakklæti fyrir
samveruna og stafirnir maddömunnar undir.
Hann sneri það saman eins og roð í hund, opnaði
svo eldavélina og kastaði því í glóðina.
Það liðu þrír langir dagar frá því að maddama Karen
reið alflutt frá Hofi, þangað til að skipið kom, sem átti
að flytja hana burt úr héraðinu. Henni fundust þeir
dagar hræðilega langir. Hún sá bændur úr sveitinni og
nágrenninu á hverjum degi koma í kaupstaðinn en
forðaðist að verða á vegi þeirra. Hún þóttist vita, hvert
umræðuefnið yrði, ef hún gæfi sig á tal við þá. Auð-
vitað myndi talið berast að því, hvað allt setti niður á
Hofi og hvað leiðinlegt væri, að hún væri að flytjast
á brott. Hún var búin að heyra nóg af því, en hún fann
til saknaðar yfir að vera nú að skilja við þessa ómennt-
uðu, góðlegu bændur, sem hún fann að báru einlæga
virðingu fyrir sér, þótt hún vissi hins vegar, að maður
hennar hefði verið þeim miklu kærari en hún.
Á hverju kvöldi, þegar leið að háttatíma, gekk hún
upp á brekkuna fyrir ofan kaupstaðinn og sat þar, unz
síðustu geislar sólarinnar voru horfnir undir háan hnjúk
á ströndinni hinum megin fjarðarins. Þessi hnjúkur
skyggði ekki á kvöldfegurðina á Hofi, þó að ekki væri
langt á milli. — Þar voru fögur kvöld og dásamlegir
morgnar. Hvergi var eins og þar.
Svo kom þessi áleitna spurning, er sífellt hafði verið
að ónáða hana eftir að hún réði það við sig að hætta bú-
skapnum: Hefði ekki verið betra fyrir hana að brjóta
odd af oflæti sínu og búa áfram sínu góða, blómlega
búi? Láta, sem ekkert hefði komið fyrir, sem hefði sært
stolt hennar og valdið henni vonbrigðum? Þá hefði hún
notið samvista við dóttur sína, þó að hún ætti nú ekki
lengur alla hennar elsku og aðdáun. Hún yrði sjálfsagt
einmana þar í Reykjavík hjá öllum ókunnugum.
Hún hafði aldrei getað svarað þessum spurningum
nema neitandi. Hún gat ekki beygt sína stoltu skaps-
muni svo að fara að stjórna búi fyrir þennan tungu-
mjúka flagara, sem hafði komið hjarta hennar til að slá
hraðara og kveikt nýjar vonir um ást og yndi í brjósti
hennar, eins og þégar hún var á hádegi ævinnar. Hún
brann af gremju við sjálfa sig fyrir að láta það hrífa sig
svona, þó að hann skellti flötum lófanum á axlir hennar
og bak og kallaði hana góðu sína, þegar hann var að
tala og ráðgera um búskapinn. Hún hafði fundið, hvað
Heima er bezt 103