Heima er bezt - 01.10.1958, Síða 15

Ólafur Pálsson frá Sörlastö&um:
Brot ur æskumiimingum og endurminningar
frá Ólafsdal
(Niðurlag)
Mánudagur 12. maí. Allgott veður, þó var þungt loft
og drungalegt og hálfgerð bleytuhríð á okkur um dag-
inn. Við fórum frá Lækjamóti klukkan IOV2. Tryggvi
gekk með okkur nokkuð þar upp fyrir, spjallaði margt
við okkur og var hinn skemmtilegasti. Við gengum nú
út fyrir Víðidalsfjall og austur í Vatnsdal. Við fengum,
eftir alllanga bið, ferju yfir Vatnsdalsá hjá Hnausum,
en ekki kostaði hún nema 25 aura fyrir manninn. Þaðan
héldum við að Öxl og skiluðum þar bréfi og sendingu,
er við höfðum verið beðnir fyrir þangað. Þar fengum
við kaffi og aðgerð á skó. Þaðan héldum við austur að
Reykjum á Reykjabraut. Þar settumst við að, þó að
klukkan væri ekki orðin alveg átta, því að við vorum
orðnir þreyttir og blautir, eftir að hafa vaðið þrjár ár
um daginn.
Þriðjudagur 13. maí. Hálf kalt veður og kafþoka
niður undir láglendi og rigning stundum. Um nóttina
hafði gránað lítils háttar, og norðangola var allan dag-
inn. Ekki vildu þau hjónin, Kristján og kona hans, taka
neina borgun fyrir næturgreiðann; hefði það þó gjarn-
an mátt, því bæði fötum okkar og plöggum var skilað
þurrum, og gert var talsvert við skó okkar. Þegar við
kvöddum hjónin, fékk konan mér eitthvað af leðurbót-
um. Komið var undir hádegi, er við fórum frá Reykj-
um. — Við héldum nú niður að Laxá, óðum hana í klof
og fórum svo austur að Holtastaðaferju, en af því að
ferjan var vestan við Blöndu, þá urðum við að ferja
okkur sjálfir. Við bundum svo ferjuna austan við ána
og fórum heim í Holtastaði og friðmæltumst vegna
ferjutökunnar og borguðum ferjutollinn, sem var 25 au.
fyrir manninn, því að vitanlega hafa Holtastaðamenn
orðið að sækja mann þann, er yfir ána hafði farið um
morguninn, þegar hann hefur komið aftur. Á Holta-
stöðum var okkur gefið kaffi. Þar sá ég það, sem ég hef
hvergi séð annars staðar, en það var, að í stofunni þar
var mikið af alls konar hlutum, og voru þeir allir mál-
aðir með sama lit. Mér sýndist allt bera vott um snyrti-
mennsku á Holtastöðum, hvert sem litið var. Þaðan fór-
um við svo suður allan Langadal og komum hvergi fyrr
en í Bólstaðarhlíð. Þar settumst við að. Vorum við þá
illa til reika, blautir, forugir, og skór okkar mikið opnir.
Þar við bættist, að ég var orðinn slæmur í fæti. í Ból-
staðarhlíð bjó þá Guðmundur Klemenzson. Hann fór
fram á það við mig um kvöldið að fara ekki lengra en
setjast þar að og vera hjá sér vinnumaðurog bauð mér
200 kr. í kaup yfir árið. Ég sagði honum, að þetta gæti
ég ekki, því að ég væri ráðinn austur í Fnjóskadal við
jarðabótavinnu. Mig langaði heldur ekkert til þess.
Miðvikudagur 14. maí. Heldur gott veður, þoka á
fjöllum og ofurlítil rigning við og við fyrripartinn, en
þurr og hálfköld gola seinnipartinn af norðri. Þegar við
komum á fætur um morguninn, var Guðmundur bóndi
kominn burtu á silungsveiðar. Við kvöddum svo í Ból-
staðarhlíð og þökkuðum góðan greiða, sem kostaði 75
au. fyrir hvom okkar, en plögg okkar voru fyrir fram-
an stofudyrnar, eins og þau voru kvöldið áður. Ég vil
geta þess, að engin von var til, að gert væri við plögg
okkar í Bólstaðarhlíð, því um morguninn fréttum við,
að dóttir hjónanna lægi fyrir dauðanum, og hafði verið
komið með lækni norðan af Blönduósi um nóttina og
farið með hann aftur, þó að við yrðum ekki varir við
það. — Við Guðjón lögðum nú upp á Vatnsskarð. Ekki
vomm við langt komnir, þegar skór okkar voru orðnir
alveg ómögulegir. Settumst við því niður og leystum
af okkur skóna. Nú komu sér vel leðurbæturnar, sem
konan á Reykjum gaf okkur morguninn áður. Ég var
svo heppinn að hafa snæri í vasa mínum; röktum við
það nú sundur, en mathnífar okkar reyndust ekki nógu
oddmjóir til að stinga götin á bæturnar, svo að úr þessu
urðu glommur, en snærisspottarnir vora heldur ekki
sérlega fínir. Á meðan við vorum að þessu rétt við veg-
inn, riðu fram hjá okkur tveir menn með tvo hesta til
reiðar hvor. Var annar þeirra séra Björn á Miklabæ. Nú
vorum við staddir vestast á Vatnsskarði og höfðum enga
hugmynd um, hvað langt væri til Víðimýrar, en langt
fannst okkur það. Á Víðimýri bjó þá Þorvaldur Ara-
son. Þegar við komum þangað var auðséð, að þá var
hjúadagurinn, því að á hlaðinu var margt af hestum
með hnökkum, söðlum, reiðingum og bundnum klyfj-
um og körlum og konum. Við sáum, að þetta fólk var
að flytja burt þaðan. Ég vék mér þar að einni stúlku og
spurði hana, hvort ekki mundi vera hægt að fá þar að-
gerð á skóm okkar, sem væru orðnir hálf-ónýtir. Hún
sagði, að það væri ómögulegt, því að það væri ekkert
fólk eftir heima, nema húsfreyjan með unga dóttur sína
og gamall maður, sem stæði yfir fé þar út og niður.
Bóndinn væri að sækja tvær dætur sínar í kvennaskóla
og tvær skólasystur þeirra. Hún sagði mér svo, að hún
hefði reynt að gera við skó okkar, ef ekki væri búið að
binda dót sitt, en þar væra skónálar sínar. — Á Víði-
Heima er bezt 341