Heima er bezt - 01.10.1958, Blaðsíða 26

Ingi björg SiguráarJóttir:
Ásta og Valur eru komin heim að húsinu og hverfa
úr augsýn hennar. Frú Hildur snýr aftur frá gluggan-
um og leggst til hvíldar. En hugur hennar er ennþá
órórri heldur en fyrr. Hana langar mest af öllu til að
ganga á fund sonar síns stráx í kvöld og heimta skýr-
ingu á framkomu hans gagnvart Ástu. En hún verður
að fara gætilega að öllu, þegar hann á hlut að máli.
Því enginn blettur má falla á hana sjálfa í augum einka-
sonarins kæra. Og frú Hildur fer hvergi.
XI.
Morgunsólin roðar hnjúka og fell, og geisiar hennar
blika í döggvuðum krónum blómanna, sem brosa við
nýjum degi. Mildur sunnanblærinn leikur um sveitina
og flytur með sér ilm og svala angan.
Valur er snemma á fótum. Starfið kallar á unga
krafta hans. Djarfur og þróttmikill lifir hann fyllingu
hins gróandi lífs og nýtur þess, sem sveitin hans hefir
að bjóða honum. Hann beitir hestum fyrir sláttuvél-
ina og heldur síðan út á túnið. Heyvinnan er hafin, og
maður og hestur sameinast í þjónustu sinni. Lífmögnuð
stráin grænu falla á grundina, og sólbjartur, nýrisinn
dagur blessar starfið.
Frú Hildur sér son sinn aðeins á máltíðum, og við
matarborðið eru fleiri en þau samankomnir. Hún verð-
ur því að láta það bíða kvölds að ná tali af honum
einum.
Dagurinn líður, og starfstíminn tekur enda. Sól-
brúnar vinnuhendur leggja frá sér verkfærin, og hvíld-
in bíður. Heimilisfólkið á Ártúni sezt saman að kvöld-
verði. Valur lýkur fyrstur við máltíðina og stendur
strax upp frá borðum. Hann gengur inn í dagstofuna,
opnar útvarpið og hallar sér svo upp í legubekkinn.
Fréttir, söngur, hljóðfærasláttur og upplestur berst inn
til hans á bylgjum ljósvakans, en hann heyrir aðeins
h'tið af öllu þessu. Hugur hans leitar burt frá veruleika
líðandi stundar og svífur á vængjum endurminning-
anna upp í lítinn skrúðgrænan lund í bröttu árgili og
dvelur þar um hríð.
í gærkvöld'hafði hljómþýður söngur um Fossinn og
Eikina heillað hann þangað uppeftir. Hljómur hans
bergmálar enn í sál hans og vekur hjá honum harm-
blíðar kenndir. Á þá hans eigið ástarkvæði að enda á
sama hátt og kvæði skáldsins forðum? Ætlar unga
stúlkan munaðarlausa, sem hann mætti svo óvænt á
ókunnugum stað og sendi hingað heim í ríki sitt í þeim
tilgangi að gefa henni hlutdeild í öllu með sér, að skapa
honum sömu örlög og Eikin Fossinum? Getur lífið
verið svo miskunnarlaust?
Þessi tilhugsun sviptir hann allri gleði og allri ham-
ingjuvon. Hann trúir því ekki. En ný spurning vaknar
hjá honum. Átti hann ekki sjálfur sökina á hinum sáru
endalokum í gærkvöld? Gaf hann ekki heitum tilfinn-
ingum sínum of lausan tauminn? Ef til vill hefir Ásta
misskilið hann. Hún er ung og ósnortin, þess er hann
fullviss, og hann elskar og dáir sakleysi hennar. Og því
skal hann aldrei misbjóða, né Ástu verða misboðið á
nokkum hátt hér í Ártúni, þegar hann er heima. Það
heit vinnur hann á þessari stundu.
Valur vaknar skyndilega af hugsunum sínum, er dag-
stofuhurðin opnast, og frú Hildur kemur inn. Hún
litast um í stofunni sem snöggvast og segir svo:
— Jæja, þú ert þá hérna einn, Valur minn.
— Já, mamma, ég er hér einn. Fáðu þér sæti hjá mér.
— Þakka þér fyrir, góði minn.
Valur hagræðir sér á legubekknum, og frú Hildur
sezt við hlið hans. Adjúk móðurhönd strýkur létt yfir
karlmannlega hönd hans, og frú Hildur segir þýðlega:
— Mikið ertu búinn að slá í dag, Valur minn, ertu
ekki orðinn fjarska þreyttur? Valur brosir.
— Nei, ég er ekki þreyttur, enda reynir nú minnst á
mig við sláttinn. Það eru blessaðir hestarnir, sem bera
hita og þunga dagsins. Þeir voru líka auðsjáanlega frels-
inu fegnir í kvöld.
352 Heima er bezt