Heima er bezt - 01.10.1958, Blaðsíða 34

Takiá þátt í verálauna-
getrauninni og vinnið
;k(
I.V.VII’ \|201
svissnesRa
Jiandprjónavél
ah verhmœti kr. 2.815.oo
í ÞESSU HEFTI birtist önnur þrautin í verðlaunasam-
keppninni um hina glæsilegu svissnesku PASSAP M 201
handprjónavél, sem hófst í septemberheftinu og sem lýkur
í næsta hefti.
Hér að neðan sjáið þið gullfallega vísu eftir eitt af önd-
vegisskáldum þjóðarinnar, og nú er vandinn ekki annar en
sá, að skrifa nafn höfundarins á sérstakt blað, og geyma
síðan blaðið, þangað til þið leysið síðustu þrautina, sem
verður birt í næsta hefti, en að því búnu sendið þið allar
ráðningarnar saman í umslagi merktu „Verðlaunagetraun"
til „HEIMA ER BEZT, pósthólf 45, Akureyri.
Til hægðarauka höfum við sett hér með vísunni nöfn tíu
ljóðskálda, og eitt þeirra hefur ort hana. Þeir, sem vilja,
geta merkt við nafrr skáldsins og klippt síðan miðann úr
blaðinu, en þeir, sem vilja síður klippa úr blaðinu, senda
nafnið á sérstökum miða.
Getraun:
Mín er meyjan væna [ ] Páll J. Árdal.
mittisgrönn og fótnett, [ ] Þorsteinn Erlingsson.
bjarteyg, brjóstafögur, [ ] Davíð Stefánsson.
beinvaxin, sviphrein. Hvít er hönd á snótu, himinbros á kinnum, falla lausir um ljósan lokkar háls inn frjálsa. (\ [ ] Jónas Hallgrímsson. [ ] Stephan G. Stephansson. [ ] Bólu-Hjálmar. [ ] Grímur Thomsen. [ ] Tómas Guðmundsson.
V 0 [ ] Símon Dalaskáld.
V [ ] Matthías Jochumsson.
Vinningaskrá:
1. verðlaun: Hin fullkomna svissneska handprjónavél
PASSAP M 201.
2. verðlaun: Fjórar nýjar bækur, sem koma á bóka-
markaðinn í haust:
örlög orðanna eftir dr. Halld. Halfdórsson
Vígðir meistarar eftir Edouard Schuré, í
þýðingu próf. Björns Magnússonar
Leyndardómur kínversku gullkeranna, ung-
lingasaga eftir P. Westerman.
Strákur á kúskinnsskóm, sögur fyrir börn,
eftir Gest Hannson.
3. verðlaun: Ein bók: örlög orðanna eftir dr. Halldór
Halldórsson.
Undir Látrabjargi
Framhalcl af bls. 347. --------------------------
tekur annari hendi um vaðinn fyrir framan sig. Þurfi
maðurinn að stoppa, tekur hann fastar um vaðinn, eða
bendir hann um lærið. Vaðurinn er kallaður lásvaður
eða lásband.
Þegar Jónas hafði komið sér vel fyrir í aðsetunni,
spurði Kristján, hvort hann mætti ekki treysta á bandið.
„Jú, jú, elskan mín. Festarhaldið skal ekki bila,“ sagði
Jónas, sem hafði brugðið vaðnum um bakið og fengið
g'óða viðspyrnu fyrir fæturna. Jónas var vel að manni,
þótt ekki hefði hann krafta á við Kristján, sem var mjög
hraustur. Kristján renndi sér svo í lás niður á Völlinn.
Bjargmennirnir höfðu látið fyrirberast á hleininni,
því að þeim var lokuð leið af henni, þar til sjór félli
aftur úr gatinu. Margt var sér til gamans gert, meðan
beðið var eftir því, að komast aftur út á urðina, þar
sem betur færi um þá. Bjargmenn þóttust þó vita að
eitthvað myndi Kristján hafast að, því að þeir þekktu
hann að því, að hann léti sér ekki allt fyrir brjósti
brenna. En ekki urðu þeir hans varir, fyrr en hann stóð
þarna á klettunum fyrir ofan þá. Kristján kastaði til
þeirra vað, sem hann hafði meðferðis og dró svo fyrst
léttan mann upp til sín, og þá varð vitanlega fyrir val-
inu Daníel Eggertsson, sem hafði sérstakt orð á sér,
fyrir að vera léttur í drætti, þótt ekki væri hann líkams-
léttari en aðrir menn. Smám saman bættist Kristjáni
svo liðsauki þar til allir voru komnir upp á Völlinn.
Þá hófst nú gangan að neðan. Þeir færari drógu sig
neðan lásinn til Jónasar, en hinir voru hafðir í bandi.
Tveir menn höfðu Ásgeir litla í milli sín, því að víða
þurfti að ganga til hliðar, eftir tæpum sillum. Allir
komust þeir heilu og höldnu upp á brún, en bjargið
er þarna 400 metra hátt. Þetta var ekki talið neitt afrek
í þá daga, en nú mundi það talið afrek, og get ég vel
fallizt á það. (Framhald).