Heima er bezt - 01.10.1958, Síða 32

„Það geta sjálfsagt fáir sagt um það,“ sagði Kristján.
„Leiguskilmálarnir á þessum hjáleigum voru svo skrýtn-
ir, að enginn botnaði neitt í þeim. Mér þætti gaman að
sjá, hvort þeim gengur ekki hálf-erfiðlega að borga
eftirgjaldið í peningum, görmunum þeim.“
„Gott að jaað kom ekki í minn hlut,“ sagði Leifi
hróðugur. „Eg er búinn að vinna hér talsvert í vor og
sumar. Líklega hefði gengið erfiðlega að fá það greitt
í peningum, ef kotið hefði komið í hlut Sigrúnar.“
Kristján lét sem hann heyrði ekki skvaldrið í Leifa.
Hann var þungur á brún og snerti ekki við kaffiboll-
anum.
„Bali er nú bara eins og hvert annað húsmennskubýli.
Karlinn hefur sjaldan fengið nóg handa kúnni af tún-
kraganum,“ sagði hann. „Svo að á því sést, hvaða
réttlæti er í því, að Rósa fái hann og Garð í sinn hlut
en hin systirin Bakka og Sléttu, sem kalla má ágætisbýli
hvort tveggja,“ sagði hann gremjulega.
„Sjálfsagt verða þau seint kölluð ágæt býli,“ sagði
Leifi og glotti háðslega, „þó að þau séu skárri en hin
hörmungin.“
„Það er nú meira ranglætið, sem hér hefur farið
fram,“ sagði Hartmann gamli. „En nú er þetta ekki
annað en fasteignirnar. Hvar svo sem það er, sem fékkst
fyrir lausaféð?“
„Það er í banka í Reykjavík,“ sagði Rósa.
Allir litu til hennar stórum augum.
„Hvernig veiztu það? Hefur móðir þín skrifað þér
nýlega?“ spurðu feðgarnir báðir í einu.
„Heldurðu, að ég hafi ekki verið látin vita, hvað
kom í minn hlut?“ anzaði hún stuttaralega.
„Ég vissi ekki til þess. Þess vegna spurði ég,“ sagði
Kristján. „Þú hefur aldrei minnzt á það.“
„Ég bjóst við að þér væri það ekki ókunnugt, svo
ertu búinn að snúast í kringum þessi skipti,“ sagði hún.
„Mikið var, að hann lét það ekki alveg afskiptalaust,
hvort þú fékkst nokkuð eða ekki neitt, vanþakklætis-
flónið þitt,“ sagði Hartmann gamli og hóf hnefann á
loft.
„Það hefur víst engu breytt, þó að þið þenduð ykkur
um allt til að ragast í því. Það var búið að skipta, og
ég efast ekki um, að það hafi verið réttlát skipti,“ sagði
Rósa.
Þá skall stóri hnefinn í borðið, svo að bollarnir hent-
ust og skoppuðu á undirskálunum.
Leifi rak upp roknahlátur.
„Þetta er líkt kvenfólkinu,“ reifst Hartmann gamli.
„Það nennir aldrei að hreyfa sig og vill láta aðra gera
slíkt hið sama. Láta allt síga sjálft.“
„Skárri er það nú ofsinn í þér, Hartmann,“ muldraði
Arndís gamla úti í horni í eldhúsinu. — „Það er aldrei
affarasælt að hleypa honum upp.“
Geirlaug kom með kaffikönnuna inn að borðinu og
hellti í bollana hjá þeim, sem búnir voru að drekka.
„Þú snertir ekki bollann þinn, Kristján,“ sagði hún.
„Er eitthvað að þér?“
„Láttu mig hafa heitara kaffi,“ sagði hann.
Arndís gamla kom inn að borðinu, hálfhræðsluleg á
svip og tók kaffibollann sinn. Hún spurði hálfhátt, hvað
myndi vera mikið í þessari bankabók. En því anzaði
enginn.
Hartmanni rann reiðin fljótlega. Hann talaði nú í
skrýtnum gæluróm til tengdadóttur sinnar: „Það eru
svo sem ekki nein vandræði að eiga inneign í banka
fremur en jarðarskika. Þú skalt bara biðja móður þína
að senda þér summuna bráðlega og fá manni þínum
hana eitthvert kvöldið, þegar þið eruð háttuð, því alltaf
er nú ástin hlýjust þá hjá nýgiftu fólki. Þá veit ég að
hann sættist við þig að fullu.“
„Ég veit ekki til að ég hafi gert honum neitt, svo að
ég þurfi að kaupa af honum fyrirgefningu,“ greip nú
Rósa fram í.
„O jæja, við tölum ekki um það meira. En ég veit,
að hann langar til að fjölga fénu. Hann er stórhuga.
Það mætti líklega kaupa nokkrar rollur fyrir þessar
krónur þínar. Ekki er heldur ómögulegt, að þú fengir
kú í fjósið. Það þykir konunum vanalega talsvert á-
nægjulegt.“
Arndís gamla skríkti hlæjandi: „Hann getur komið
orðum að því, sem hann meinar, þessi maður. Fátt er
nú skemmtilegra en að eignast lcú,“ sagði hún.
„Það verður víst nóg mjólk handa þessum fáu hræð-
um, sem hér eru í heimili,“ sagði nú Rósa. „Ég ætla mér
ekki að leggja til meiri bústofn en ég er búin. Ef sonur
þinn hefði komið með annað eins, hefði mátt kalla það
sæmilegt til að byrja með.“
Karlinn gapti af undrun.
Kristján leit út eins og sneyptur krakki. „Hvað ertu
svo sem að þrefa um þetta, pabbi?“ sagði hann loð-
mæltur.
„Elvað meinar hún Rósa eiginlega?“ spurði Hart-
mann.
„Ég meina það, að hver skepna á heimilinu er keypt
fyrir rnína peninga nema þær, sem mamma gaf mér,“
sagði Rósa hnarreist. „Og svo eruð þið hissa á því, að
ég skuli ekki fá eins mikið í fasteignunum og Sigrún,
sem ekkert keypti á uppboðinu.“ Svo yfirgaf Rósa eld-
húsið.
„Hún verður einhvern tíma í pilsunum sínum, þessi
drós,“ sagði Hartmann gamli alveg hissa.
Kristján fór líka út en forðaðist að verða á vegi konu
sinnar. Hann vissi ekki, hvar hún hafði fengið vitneskju
um þetta allt saman. Hún, sem hafði verið svo skilnings-
lítil og barnslega fáfróð um vorið. Líklega hafði það
sagt henni þetta allt í Þúfum. Hún var sífellt að fara
þangað.
Geirlaug hellti í þriðja sinn í bollann hjá Leifa og
spurði forvitnislega: „Hver fékk Þúfur?“
„Hún tók þær í sinn hlut, maddaman,“ svaraði Leifi.
„Mér er alveg sama hvað hún ruglar og þvælir,“
sagði Hartmann gamli og lamdi enn einu sinni í borðið.
„Þetta eru hrein og bein rangindi allt saman, og sannið
þið til, hvort það finnst ekki fleirum en mér.“
„Engan hef ég heyrt minnast á það,“ sagði Leifi.
Hann sötraði kaffið, ánægjulegur á svip.
„Það er þá bara vegna þess, að hér er enginn lögfróð-
358 Heima er bezt