Heima er bezt - 01.10.1960, Qupperneq 17

hana. Höfðu strákar séð hana niðri í Sundum og fram
i bryggjum, en nú var hún alveg horfin. Tilkynnti ég
svo lögreglunni þetta, enda var dagur að kveldi kom-
inn og ég staðráðinn í að halda vestur yfir um kvöldið.
En er ég leit inn í skúrinn, sem hnakkurinn var
geymdur í, lá Frigg á hnakknum. Þetta yfirvegaða ráð
hafði hún tekið þegar hún villtist í bænum og fann mig
hvergi. Heim myndi ég ekld fara hnakklaus! Þannig
voru vitsmunir hennar.
Það voru vissulega fleiri en norski skipstjórinn á
Siglufirði, sem höfðu ágirnd á þessu fallega og greinda
dýri. Einkum voru það enskir togaraskipstjórar sem
sóttust eftir Frigg. Þeir voru svo að kalla daglegir gest-
ir á Önundarfirði á þessum árum og sumir þeirra góðir
kunningjar okkar. Var einn þeirra sérstaklega aðgangs-
harður og bauð mjög hátt verð fyrir tíkina. En ég
stóðst þá freistingu lengi vel. Samt fór þó svo, að eitt
sinn er hann kom og hampaði peningaupphæð, sem var
því nær helmingur af árslaunum mínum við skólann, að
ég stóðst ekki mátið og seldi honum Frigg, fór með
honum um borð í skipið og skildi við hana í káetu
hans, flýtti mér í land með mikla fjármuni í vasanum
en óglatt hjarta og órólega samvizku. Og ekld batnaði
er heim kom. Konan var hljóð og döpur og drengur-
inn síspyrjandi um Frigg.
Segir fátt af kvöldinu í litla húsinu á Kambinum,
Þönglabakka, en nóttin varð alger vökunótt. Hvorugt
okkar hjóna sofnaði blund. Og er fyrsta dagskíman
sást, reis ég úr rekkju, skundaði til kunningja míns og
vakti hann af værum blundi og tjáði honum erindið,
og nú þyrfti að hafa hraðann á til að ná í togarann áð-
ur en hann legði út úr höfninni. Skildi hann fljótlega
hvað var á seiði og flýttum við okkur sem mest mátti,
hlupum fram á Oddann, hrundum Trollaragvendi á
flot, frægum bát á þeirri tíð, og rerum bakföllum út
að skipinu, sem var að tygja sig af stað.
En er við nálguðumst skipið mátti heyra ámátlegt
og ofsalegt gelt og gól um borð. Og áður en varði
hendir Frigg sér af brúnni, út yfir borðstokkinn og í
sjóinn, og var nú heldur en ekki asi og fyrirferð á
henni er hún kom að bátnum. Og er við rerum að
skipshliðinni og lögðum bátnum þar, varð hún mjög
tryllingsleg á svip og lét illa og leyfði hún engum að
snerta sig. Varð kunninginn eftir í bátnum hjá henni
meðan ég gekk upp á skipið og hitti skipstjórann.
Hafði þar líka orðið vökunótt, því að tíkin gelti og gól-
aði og lét öllum illum látum, og var skipstjóri oftar en
einu sinni því nær búinn að missa hana í sjóinn. Og er
ég rétti fram lausnargjaldið og hann skildi hvernig í
öllu lá, tók hann brosandi við því og bað mig og Frigg
vel fara.
Var nú róið í land með léttari vasa en með fagnandi
hug. Og vissulega varð kátt í koti er heim kom og var
nú Frigg ofsalega kát og hamingjusöm, nuddaði sér
upp við okkur og sleikti allt og alla. En við hrósuðum
happi að hafa náð í hana aftur. Og eftir þetta var aldrei
minnzt á að selja þennan heimilisvin.
Nú er þess að geta að haustinu áður hafði Frigg kom-
izt í kynni við danskan hund, all stóran slána, en miklu
óásjálegri en hún var sjálf og vitgrannan. Af þeirri við-
kynningu leiddi það að hún eignaðist 4 hvolpa, sem hún
annaðist af mikilli móðurdyggð meðan þeir sugu hana,
en lét þá svo að mestu eiga sig. Hvolpar þessir líktust
henni lítið nema einn. Gaf ég þá alla, þrír fóru til
enskra togara en einn til heimamanns, sem þó flutti
bráðlega burtu, og vissi ég ekki hvernig hann reyndist.
En a. m. k. einn af hinum varð frægur fjölskylduvinur
úti í Hull, og talinn mjög líkur móður sinni.
En þessi viðkynning við danska hundinn hafði enn
alvarlegri afleiðingar og afdrifaríkari. Hann hvarf henni
að vísu um tíma, en kom aftur síðari hluta sumars 1915.
Frigg hafði aldrei elt kindur, var hálfhrædd við þær og
hopaði jafnan frá ef þær sýndu mótspymu, t. a. m.
með því að stappa niður fæti. Þá var henni allri lokið.
Hins vegar hafði danski hundurinn vanizt fé, hafði
gaman af að gelta að því og elta það, en var annars
meinlaus.
Seinni hluta sumars var venjulega margt fé í fjallinu
ofan við Flateyri og þurfti þá oft að stugga við því
með hundum. I það komst sá danski og hafði gaman af.
Og er Frigg kynntist þessu með honum og sá féð flýja
gelt og gauragang var henni stórskemmt. Og þá var að
reyna sig, fara í kapphlaup við kindumar, en undan
henni komst engin kind ef henni sýndist svo. Og þegar
hún náði til þeirra vildi hún vitanlega stöðva þær, glefsa
í ullina, bíta djúpt, inn í ket, — en blóðbragðið tryllti
hana og þurfti þá ekki að sökum að spyrja.
Hið fyrsta afbrot hennar á þessum vettvangi var í
september 1915. Þá hafði hún rifið kind svo illa, að
nauðsynlegt reyndist að lóga henni. A þann vígvöll
fór ég með hana og veitti henni þunga ráðningu. Bar
hún sig þá mjög illa og virtist vera hinn iðrandi syndari.
En það stóð ekki lengi, aftur fór hún til víga. Tók ég
hana þá og setti í varðhald, — batt hana með all langri
taug við snúrustaur við húsgaflinn. Þar undi hún sér
mjög illa og var löngum döpur og í slæmu skapi. Og
er hún heyrði vin sinn gelta í fjallinu og sá féð á harða
hlaupum undan honum, virtist hún taka út sárar kvalir
af æsilegri löngun eftir að komast í það slagtog. Og það
tókst henni líka stundum, þrátt fyrir þær gætur sem
reynt var á henni að hafa. En þá varð freistingin henni
ofviða er hún komst í hópinn. Og er ég hafði greitt
andvirði þriggja kinda, sem hún hafði því nær rifið á
hol, gerði ég orð vini mínum að finna mig, — þeim er
forðum hafði gefið mér hvolpinn.
Mun hann hafa rennt gmn í erindið og þurfti ég
því einskis að biðja hann, — aðeins þögult samkomulag
um það sem gera þurfti. Vissu það bæði hann og aðrir,
að hugur okkar á heimilinu var við enn alvarlegra efni
bundinn, — við litla dóttur á banabeði.
Vinur minn hvarf á braut með Frigg og sáum við
hana aldrei síðan. En fallega, hrafnsvarta skinnið hennar
prýddi heimili okkar um tugi ára.
Heima er bezt 389