Heima er bezt - 01.10.1960, Síða 21

þrívefja kápuna að henni með sykurtoppasnærir sem ég
af tilviljun hafði í vasa mínum. Var mér það þá þegar
ekki ókunnugt, að „hvorki er bagi að bandi, né byrðar-
auki að staf“. Við ætluðum varla að geta ráðið okkur
á hestunum. Var þó ekki snúið við, heldur ferðinni
fram haldið, yfir Hörgárbrú, austur yfir Stórhæð á
Moldhaugahálsi og inn á svokallaða Glæsibæjarmela.
Var veðrið þá orðið svo óskaplegt, að við treystumst
ekki að halda lengur á móti því. Við höfðum ekki get-
að farið nema fót fyrir fót eftir að hvessti. Var því
farið að bregða birtu, er við var snúið og hugsað að
leita náttstaðar að Glæsibæ hjá hjónunum Kristjáni
Jónssyni og Guðrúnu Oddsdóttur. Þannig hagaði til
hjá Glæsibæ, að sunnan við bæinn er allmikið og djúpt
lækjargil og er gilbarmurinn bæjarmegin miklu bratt-
ari, en syðri barmurinn meir aflíðandi. Undanfarið
höfðum við sótt á móti veðri og orðið að halla okkur
fram á hestunum. Tók nú ekki betra við, er ofviðrið
stóð í bakið. Alltaf dimmdi meir og meir, var einnig
tekið að rigna. í einni stormhviðunni kom mér í hug
lína úr ljóði eftir Hannes Hafstein: „og sjálfs síns kraft
til að standa mót“. Hún var svo snörp, að ég sá ekki
fram á annað um tíma, en að ég mundi kastast fram af
hestinum. Fann ég þá allt í einu eitthvert nýtt afl fær-
ast um leggi mína og lendar, og ég eins og stöðvaðist,
og hélzt við í hnakknum eftir það. Við lentum niðri
í bæjargilinu. Þar var dálítið hlé, en of bratt til að
komast þar upp með hestana. Fórum við Ragnheiður
þar af baki, en faðir minn tók að sér að sjá um hestana
til bæjarhúsa. Fyrir okkur Ragnheiði var ekkert und-
anfæri. Við urðum að komast upp úr gilinu. Gekk
það ærið skrykkjótt. Fórum við ýmist á höndum og
fótum eða skriðum. Eftir því sem ofar sótti í brekkuna,
náði stormurinn betra taki á okkur. Við komum að
bæjarvegg, nokkru vestan hlaðsins. Þar var svellað, og
við suðausturhorn bæjarhúsanna hafði runnið saman í
tjörn. Við fikuðum okkur austur með veggnum. Er við
vorum að komast fyrir bæjarhornið, kom svo snarpur
sviptibylur, að við duttum bæði í tjörnina, handskjóls-
keðjan slitnaði og það fauk út í veður og vind. Ein-
hvern veginn komumst við úr pollinum; höfum senni-
lega dregið hvort annað upp úr. Er nú fljótt yfir sögu
að fara. Okkur var tekið af hinni alkunnu gestrisni.
Dregin af okkur vosklæði og fengin önnur þurr. Beztu
veitingar. Ágæt nótt. Blautu fötin orðin þurr að
morgni. Faðir minn fylgdi mér ekki lengra en á Odd-
eyrina, því að þar var heimili Ragnheiðar. Ég gekk
þaðan heim til mín og kom þangað skömmu fyrir
morgunverðartíma. Urðum við Ingólfur, samverkamað-
ur minn, samferða á prentsmiðjuna, en það var þrem
ldukkustundum seinna, en venjulega. Húsbóndi minn
skildi ekkert í, hvernig á þessu gat staðið, því að veðri
hafði verið á allt annan veg háttað þar, en að framan
er skráð. Var hann hálf vantrúaður á sögu mína, er ég
bar fram afsakanir mínar og sagði ýmist s-v-o-o eða
n-ú-ú. Fór ég síðan til vinnu minnar og jafnaði óstund-
vísina síðar með eftirvinnu. Framhald.
,Ég hatöi gleymt að til var sólskin
EFTIR A. J. CRONIN
Hér er ráðlegging til þeirra, sem vorkenna sjálfum sér.
„Öllum mönnum eru veittar margar náðar-
gafir. Leiddu hugann að þeim, sem þér eru
gefnar. Hugsaðu ekki um ófarnað sem kann
að hafa orðið á braut þinni. Allir menn hafa
orðið fyrir honum í einhverri mynd.u
- DICKENS.
Nú á dögum höfum við öll tilhneigingu til að æðrast
yfir hlutskipti okkar. Sum okkar þreytast aldrei á að
barma sér yfir hinni sorglegu ógæfu okkar kynslóðar —
stríði, hungursneyð, stjórnarbyltingum, öllum hinum
ótrúlegu heimskupörum mannskepnunnar — sem hafi
svo óafsakanlega breytt veröldinni til hins verra. Aðrir
sjá jafngildar ástæður til svartsýni í sínu eigin lífi. —
Þeir eiga erfitt með að gleyma hvað örlögin hafa á
stundum leikið þá grátt. Svona óánægja — hversu smá-
vægileg sem hún er — myndar skemmd í huga okkar,
sem vex að sama skapi og hún verður okkur hugstæðari.
Ég tek dæmi af sjálfum mér: Mér er það mjög minn-
isstætt, að skömmu eftir að ég kvongaðist, tók ég þátt
í mjög heimskulegu fyrirtæki, í von um skjóttekinn
gróða, sem varð þess svo valdandi að við töpuðum öllu
sparifé okkar. Ég gat ekki gleymt þessu. Ég missti mat-
arlystina og áhugann á læknisstörfum mínum, hafði svo
miklar áhyggjur að mér lá við sturlun. Loks var það
dag nokkurn, að konan mín gekk til mín, greip um
axlir mér og hristi mig til.
„Viltu hætta að kenna í brjóst um sjálfan þig! Þú
hefur atvinnu, þak yfir höfuðið, og það vill svo til að
sólin skín.... Komdu nú út og við skulum njóta lífs-
ins.“
Ég starði á hana forviða.... Ég hafði gleymt því að
til var sólskin!
Eru það ekki undarlega fá okkar, sem nokkurn tíma
leiða hugann að hinum augljósu náðargjöfum sem okk-
ur eru gefnar, eða gefa sér tíma til að vera þakklát fyr-
ir góða heilsu, hraustan líkama, eða hina óendanlega
miklu náðargjöf, sjónina! Eða þá fyrir vináttuna, og
frelsið líka, þegar svo margir eru í hlekkjum! Fyrir
dýrðarljómann af litum haustsins, fyrir goluna, sem
leikur um kinn, fyrir heitt kaffi á morgnana, fyrir birtu
rafljósanna á kvöldin, fyrir bros einhvers ástvinar.
Þegar öllu er á botninn hvolft, eru frumskilyrði til
hamingju í lífinu einnútt fólgin í svona einföldum hlut-
um, en ekki í auðæfum, metorðum eða yfirráðum —
þessum verkfærum efnishyggjunnar, sem við sækjumst
svo mjög eftir, og sem því miður gera okkur svo auð-
veldlega að þrælum sínum. Einasti lykill, sem getur
opnað okkur dyr hamingjunar, er ánægjan með eigið
hlutskipti.
Heima er bezt 393