Heima er bezt - 01.10.1960, Blaðsíða 28

— Þetta er hræðilegt orðbragð, segir frú Eygló al-
varlega, en milt.
— Svona segir pabbi stundum við mömmu, þegar
hann kernur seint heim, en þá eru augun í honum líka
alltaf svo skrítin.
— Jæja, það er ljótt að heyra, segir frú Eygló. —
En heyrðu, við höfum sézt áður, góði rninn, rnanstu
ekkert eftir því?
Drengurinn horfir stórum augum á frú Eygló nokk-
ur andartök, og allt í einu ljómar bros á andliti hans.’
— Það varst þú sem gafst okkur Sigga bróður fallegu
peningana einu sinni, ég man vel eftir því. Ég gaf
mömmu peninginn minn, af því að hún átti svo litla
aura.
— Það var fallega gert, vinur minn, en hvað heitir
þú annars?
— Ég heiti Jón, en er kallaður Nonni.
— Og hvar áttu heima?
— Hjá mömmu.
— En hvar á þá mamma þín heima, geturðu sagt
mér það?
— Já, hún á heima í kjallaranum á þessu húsi þarna.
frá, hinum megin við götuna.
Drengurinn bendir á hrörlegt timburhús þar skammt
— Attu mörg systkini, væni minn?
— Já, Sigga bróður, Stínu og litlu systur. Viltu koma
með mér heim, ég skal sýna þér hana, hún er bara
pínu lítil, en ósköp falleg.
Frú Eygló brosir og strýkur hönd sinni blíðlega um
koll drengsins. — Mikið ertu góður við mig að vilja
sýna mér litlu systur þína. En heldur þú að mamma
þín leyfi það, að þú sýnir ókunnugri konu litlu systur?
— Já, já, mamma leyfir það. Hún segir að enginn
vilji koma til sín, af því að hún sé svo fátæk, og pabbi
drekki svo mikið brennivín, það líti allir niður á okk-
ur, en það er víst eitthvað leiðinlegt.
Frú Eygló virðir drenginn enn betur fyrir sér. Föt
hans eru mjög fátækleg, og við nánari athugun ber út-
lit hans öll einkenni þess, að hann eigi við þröngan kost
að búa. Frú Eygló er snortin djúpri samúð. Hér er ef-
laust á næstu grösum aðkallandi verkefni fyrir köllun
hennar. Ekkert þarfnast fremur hjálpar og skilnings að
einhverju leyti en fátæk og vanrækt börn. Hún ákveð-
ur þegar að þiggja boð drengsins að fara heim með
honum og sjá litlu systur hans. Kannske gæti það orð-
ið til góðs á einhvern hátt. Frú Eygló brosir til Nonna
og segir:
— Jæja, vinur, mig langar til að sjá hana litlu systur
þína, fyrst þú vilt vera svo góður að sýna mér hana.
En auðvitað spyrðu mömmu þína fyrst um leyfi, hvort
þú megir þetta.
Andlit drengsins ljómar af gleði. — Já, já, komdu
bara. Litla systir sefur úti í gamla vagninum hans Sigga,
en hann er orðinn svo bilaður, að það má ekki hreyfa
hann neitt, þegar litla systir sefur í honum, því þá
getur hann dottið sundur. Drengurinn tekur um hönd
Eyglóar, og þau leiðast heim að húsinu, þar sem hann
á heima. Fyrir utan lítinn kjallaraglugga stendur
barnavagn, sem einhverntíma hefur getað heitið það
með réttu, en getur það nú naumast lengur. Frú Eygló
nentur staðar hjá vagninum og segir við drenginn:
— Nú spyrðu mömmu þína um leyfi, hvort þú meg-
ir sýna mér litlu systur þína, ég ætla að bíða hérna á
meðan.
— Ég skal vera fljótur, segir drengurinn og hleypur
á sprett inn í kjallarann. Eftir örstutta stund kemur
drengurinn aftur og með honum ung kona. Þau ganga
til frú Eyglóar, og konan býður henni feimnislega góð-
an dag.
— Góðan daginn, svarar frú Eygló glaðlega. Hún
heilsar konunni með handabandi og kynnir sig. Konan
kynnir sig einnig. Hún heitir Ragna.
— Þetta er mamma mín, segir Nonni við frú Eygló.
— Hún segir þér sé velkomið að sjá litlu systur mína,
og hún ætlar sjálf að sýna þér hana.
— Ég þakka þér fyrir, vinur.
Ragna brosir feimnislega til frú Eyglóar. — Já hann
kom inn til mín með mesta írafári og sagði mér, að
góða konan, sem einu sinni hefði gefið sér fallega pen-
inginn, og núna áðan hefði hjálpað sér undan Stjána,
væri komin og vildi sjá litlu systur sína.
— Blessaður drengurinn, hann var svo góður að
bjóða mér að koma og sjá hana.
— Það er víst líka velkomið, og hérna er kvenmað-
urinn.
Ragna gengur að vagninum og lyftir upp mjög
snjáðu teppi en undir því hvílir sofandi stúlkubam. Frú
Eygló lýtur yfir vagninn og horfir með hlýju brosi á
barnið, litla, fallega stúlku, sem ekki rumskast í svefn-
inum, þótt teppið sé tekið ofan af henni.
— Þetta er litla systir mín, segir Nonni við frú
Eygló. — Nú ertu búin að sjá hana.
— Já, og hún er fjarska falleg, Nonni minn, segir
frú Eygló blíðlega.
— Já, það finnst mér líka. Drengurinn hoppar glað-
ur frá vagninum og fer að leika sér sunnan við húsið.
Hann er hjartanlega ánægður yfir því að hafa sýnt
góðu konunni litlu systur sína.
Frú Eygló límr til Rögnu og segir: — Hvað er litla
stúlkan gömul?
— Tveggja mánaða.
— Hún er reglulega efnileg.
— Eftir ástæðum er hún það, blessunin litla. Ragna
andvarpar þunglega og breiðir snjáða teppið aftur yfir
barnið. Síðan lítur hún vandræðalega á frú Eygló og
segir:
— Hann er orðinn svo ræfilslegur þessi vagn, að það
liggur við, að ég skammist mín fyrir að láta bamið
sofa í þessu úti, en það vill til, að hingað koma svo fáir.
— Það verður allt að vera eftir efnum og ástæðum,
segir frú Eygló alúðlega og virðir Rögnu fyrir sér með
athygli. Hún er auðsjáanlega ung kona og fríð sýnum,
en yfir svip hennar hvílir dapurlegur raunablær, sem
er þó jafnframt hlýr og góðlegur. Frú Eygló lízt vel á
400 Heima er bezt