Heima er bezt - 01.02.1961, Blaðsíða 21

Gamli bœrinn að Reykhólum.
um. Þegar Hvammsfjörð leggur og eyjasundin í mynni
Hvammsfjarðar, verður oft mikið ísrek út um Röstina
og önnur eyjasund, þegar frostið linast, einlcum þegar
vindur er á austan. Kemur þá fyrir að höfnin í Stykkis-
hólmi fyllist allt í einu af rekís, svo að engum bát er
fært út eða inn á höfnina. Þjappast ísrekið svo saman
í höfninni, að vel má ganga um hana á jökunum, eins
og á samfelldum ís. Reyndist þetta of mikil freisting
fyrir strákana í Stykkishólmi, sem töldu það spennandi
íþrótt að hlaupa jaka af jaka og vita hyldýpið undir,
og mikla áhættu, ef hlaupið mistækist. En þótt drengj-
unum fyndist þetta góð skemmtun, þá urðu foreldrar
slegnir ótta og óskuðu þess, að rekísinn hyrfi sem fyrst.
Engar áminningar dugðu. Foreldrar lögðu þó blátt
bann við því að strákarnir stunduðu jakahlaup, og
kennararnir í skólanum bentu á hættuna, og báðu
drengina að varast þennan leik. En sem sagt. Engar
áminningar dugðu. En þá kom nokkuð fyrir, sem
reyndist lærdómsríkt, svo að jakahlaupin hættu skyndi-
lega í það skiptið, enda fór þá líka rekísinn sína leið.
Tveir 12 ára drengir, sem mikið stunduðu jakahlaup
hættu sér alltaf lengra og lengra út, þar sem jakarnir
voru gisnari. Þeir voru loks komnir út á ailstóran jaka,
sem bar þá báða vel, en þeir gættu þess ekki að jakinn
lónaði með þá frá jakahrönninni. Vindur stóð af landi
og þarna sigldu þessir ungu garpar hraðbyri til hafs.
Nú varð uppi fótur og fit í kauptúninu. Drengirnir
á jakanum fjarlægðust og fréttin flaug um bæinn eins
og eldur í sinu. Margir litlir vélbátar lágu í höfninni
en hún var þakin rekís. Það tókst þó brátt að koma
vélinni í gang í einum bátnum og stjaka honum út úr
höfninni. Var nú sett á fulla ferð á eftir drengjunum
á jakanum og tókst fljótlega að draga þá uppi og bjarga
þeim upp í bátinn. Mátti það ekki seinna vera, því að
jakinn var ekki stór, og kjarkur drengjanna brostinn.
Lítið var rætt um jakahlaup í Stykkishólmi, það sem
eftir var af þeint vetri. Þetta var varúðarmerki, sem
ekki varð misskilið.
Næsta saga heitir:
Vélbáturinn, sem sölzk.
Það var síðla vetrar í ágætu veðri, að lítill vélbátur
með þilfari fór af stað frá Stykkishólmi á leið upp á
Skógarströnd. Veður var bjart og stillt. F.g man það
vel, að ég horfði á eftir bátnum, er hann kom inn fvrir
Baulutangann og hugsaði sem svo, að gaman væri að
vera á sjó í slíkri veðurblíðu. Á bátnum voru tveir
ntenn, og af því að ekki var hægt að lenda vélbátnum
á viðkomustöðunum, þá höfðu þeir í eftirdragi litla
kænu. Nokkurt ísrek hafði verið undanfarna daga, og
voru smájakar hér og þar á reki, en þá er sigling ætíð
hættuleg. Jakarnir eru líka misþungir og sjást misjafn-
lega vel á sjónum. Jakar úr sjávarís eru léttari og sjást
betur en blátærir jakar, sem flotið hafa til sjávar úr
bergvatnsám. Ég leit af litla vélbátnum um stund. Sól-
in gyllti sundin og ekki gáraði sjóinn.
Allt í einu hvarf báturinn. Hann stakk sér í hafið.
Glerharður jakaklumpur hafði rekizt á kinnunginn á
Heitna er bezt 57