Heima er bezt - 01.10.1961, Side 29

hann þar á legubekk, sem mæðgurnar hafa fært þang-
að. Frú Helga hefur nokkurn veginn náð jafnvæginu
aftur, og nú er það lífgunarstarfið eitt, sem á hug henn-
ar allan, en í þeirri grein hefur hún nægilega kunnáttu.
Elsa tekur þegar að hjálpa móður sinni til að losa föt-
in af sýslumanninum og fer að öllu með festu og ró.
Hún er þess fullviss, að enn sé faðir hennar á lífi, þrátt
fyrir allt. Stína aðstoðar Jón við að komast úr hlífðar-
fötunum og framreiðir hressingu handa honum. Hann
er orðinn nokkuð þrekaður, þótt hann reyni að láta
sem minnst á því bera. En Gunnar hverfur þegar fram
úr eldhúsinu aftur, án þess að þiggja þar nokkuð annað
en eitt þögult ástar- og aðdáunarbros frá augum sýslu-
mannsdótturinnar, og það er honum nóg að sinni.
Uti á hlaðinu í hríðarveðrinu bíða hinir þörfu þjón-
ar, sem borið hafa kulda og þunga dagsins á þessu ný-
lokna og eftirminnilega ferðalagi, og þeirra þörfum
ætlar Gunnar að sinna á undan sínum eigin. Hann
sprettir af hestum sýslumannsins og flytur þá í hús, þar
sem hann gefur þeim vel á stallinn af sefgrænni, ang-
andi töðu.
Inni í heitu eldhúsinu er markvisst unnið að lífgun-
arstarfinu, og nú finnur frú Helga það bezt, hve ráð
dóttur hennar um undirbúning að heimkomu ferða-
mannanna voru góð og viturleg. Allt er reiðubúið og
við hendina, sem til er á heimilinu, og á þarf að halda.
Og á ótrúlega skömmum tíma næst blessunarríkasti ár-
angur af lífgunar$tarfi þeirra mæðgnanna. Árni sýslu-
maður á Grund vaknar til lífsins á ný.
I fyrstu má hann ekki mæla og getur ekki hreyft sig,
en frú Helgu tekst brátt að koma ofan í hann heitum
hressandi drykk, og við það færist í hann nýr þróttur,
og svo smáskýrist veruleikinn fyrir honum.
Pálmi fulltrúi hefur að kvöldverði loknum eingöngu
haldið sig í einkaherbergi sínu, legið þar á legubekk og
lesið. Hann hefur því ekkert fylgzt með því, sem gerzt
hefur á sýslumannssetrinu síðustu stundirnar. En nú
heyrir hann stöðugan umgang um húsið og óm af há-
værum samræðum. Ferðamennirnir eru sjálfsagt komn-
ir að Grund, og ótti frú Helgu um þá verið með öllu
ástæðulaus. Og hans var vitið meira að láta hana ekki
ota sér út í opinn dauðann! Hann efaðist ekki um, að
Árni sýslumaður muni skilja afstöðu hans til málsins
og láta hana í engu raska framtíðar-áætlun sinni, en að
fyrra bragði ætlar hann ekki að nefna orðaskipti sín
við frú Helgu inni á skrifstofunni fyrir hádegið um
daginn.
Pálmi lítur á úrið sitt. Það er komið langt fram yfir
venjulegan háttatíma, en hann kann ekki við að taka á
sig náðir, án þess að fá fyrst einhverja vitneskju um
ferðir sýslumannsins. Flann rís því á fætur og gengur
fram úr herberginu. En hann kemst aðeins í forstofuna.
Þar mætir hann Elsu, stöðvar hana og segir:
„Er Árni sýslumaður kominn heim?“
„Já, pabbi er kominn heim.“
„Hvar er hann? Ég ætla að heilsa upp á hann.“
„Hann er staddur í eldhúsinu, nú sem stendur. En í
kvöld tekur hann varla kveðju þinni.“
„Nú? Hvað er því til fyrirstöðu?“
„Hann er svona rétt aðeins kominn til meðvitundar.“
„Hvað hefur komið fyrir hann?“
„Hann var að því kominn að verða úti og frjósa í
hel úti á hjarninu, en Gunnari vetrarmanni tókst í tæka
tíð að komast honum og fylgdarmanni hans til bjargar.“
„Það var þá ágætt, að strákurinn gat orðið þeim að
liði.“
„Já, Gunnar þorði að leggja líf sitt í hættu í ham-
förum vetrarins, föður mínum og fylgdarmanni hans
til bjargar, og vann þess vegna sitt ógleymanlega af-
reksverk. ísland á enn hetjur, Pálmi fulltrúi!“ Elsa lítiir
föstu augnaráði á Pálma orðum sínum til áherzlu og
hverfur svo inn í húsið, en þar hefur hún nógu að sinna.
Pálmi stendur eftir í forstofunni, og dimmum roða
slær á andlit hans. Árni sýslumaður var þá svona hætt
kominn, og Gunnar vetrarmaður bjargaði lífi hans. Sá
hefur nú vaxið í áliti, að minnsta kosti hjá Elsu, eftir
orðum hennar að dæma: Island á hetjur enn þá! En
strákurinn er líka þaulvanur að sörlast úti í óveðrum,
uppalinn við hálfgerðan útigang eins og þessir sveita-
strákar yfirleitt, og hann hefur sjálfsagt heldur ekki
þorað annað en hlýða frúnni! Pálmi glottir, honum er
alveg sama um afrek vetrarmannsins, en sjálfur hafði
hann vit fyrir sér. En það er gott, að Árni sýslumaður
er kominn lifandi heirn að Grund.
Framhald.
Valþjófsstaðarbræður
Framhald aj bls. 346. ■••
Loks er svo þess að geta að meðal fylgdarmanna Þór-
arins Jónssonar finnum við Ogmund sneis Þorvarðar-
son. Hann var þá kominn yfir sjötugt og hefði varla
farið að leggja á sig herferð nema vegna náins skyld-
leika við Þórarin. Svínfellinga sjáum við aldrei í fylgd
með Þórarni né sonurn hans, nema síður sé. Sæmundur
Ormsson, bræðrungur Þorvarðar, gerði auk þess til-
raun til að ná syðri hluta Múlaþings af þeim bræðrum
og er það augljós vottur þess að hann hefur ekki skoð-
að þá sem Svínfellinga þó þeir væru frændur hans. En
Ögmundur Helgason, móðurbróðir Valþjófsstaðar-
bræðra, var búinn að kynnast háttalagi Sæmundar Svín-
fellingagoðans og vildi ekki eiga hann yfir höfði sér
né sinna. Hann sat því fyrir Sæmundi og Guðmundi,
bróður hans, og tók þá af lífi. Má telja víst að yfir-
gangur Sæmundar við hann og ekki síður við systur-
svni hans hefur verið ástæðan til þess hroðaverks.
Fiins og bent er á hér að framan hafa þeir Þorvarður
og Oddur verið Múlaþingsgoðar en varla hægt að telja
þá til Svínfellinga.
Heima er bezt 357