Heima er bezt - 01.05.1962, Blaðsíða 28

sen við bjarmann af götuljósunum og opnaði eins fljótt
og hún gat.
„Karlsen, Kalli,“ sagði hún brosandi, um leið og hún
var gripin sterkum höndum.
„Asta litla,“ sagði Karlsen og þrýsti henni fast að
sér. „Þykir þér ofurlítið vænt um að sjá mig?“ Hann
las svarið úr bláum augum hennar, áður en henni tókst
að líta undan. Hann kyssti hana fast, og andartak gaf
Ásta eftir, en áttaði sig svo og ýtti honum frá sér.
„Nei, nei, Karlsen, ekki þetta,“ sagði hún og sleit
sig lausa og hljóp upp stigann. — „Taktu mig ekki of
alvarlega,“ hafði hann sagt, því mátti hún ekki gleyma.
Hann fór úr frakkanum og tók af sér húfuna, stökk
síðan upp stigann í nokkrum skrefum og inn í eldhús,
þar sem Asta var að setja straum á vélina til að hita
kaffið. Hún bandaði hendinni á móti honum, þegar
henni þótti hann nálgast sig um of.
„Má ég ekki einu sinni heilsa þér með kossi, frænka
litla, án þess þú móðgist?“ sagði hann brosandi, en
hún svaraði ákveðið um hæl:
„Nei, Karlsen, þú varst ekkert frændalegur áðan.“
Þau voru þögul um stund. Hann horfði á, hve fljótt
og lipurlega hún tók til kaffið og lagði á borðið. Hún
var auðsjáanlega verkinu vön. Þá mundi hann eftir
bréfinu, tók það upp úr vasa sínum og henti því á
borðið.
„Hérna er bréf til þín.“
„Til mín?“ spurði hún undrandi og tók bréfið upp.
„Hver getur verið að skrifa mér?“
Hún reif upp bréfið og dró út úr umslaginu marga
500-króna seðla og örkina, sem Sigurður Hansen hafði
hripað á í klefa Karlsens, og það stóð þetta:
„Ásta mín. Ég hef haft svo miklar áhyggjur, síðan
þú fórst, en nú áðan var ég að frétta, að þú værir í
góðum höndum og hði vel, og annað sem mér kom á
óvart, að þú ættir von á barni. Ég er ekki í vafa um,
hver á það, þó að efalaust komist annað á kreik hér í
þorpinu. Ég frétti fátt af því, sem talað er þar, bæði
um mig og aðra, enda helzt til of feitur til að liggja
og hlusta við skráargöt náungans.
Ásta mín, notaðu þessa aura til að kaupa fyrir eitt-
hvað á fyrsta afabamið mitt. Mér skilst á þeim, sem
færir þér þetta bréf, að þú sjálf þurfir þeirra ekki með.
— Ég vona, að þú sért ekki reið við mig, ég hef alltaf
metið þig mikils, þó ég hafi máske aldrei sýnt það,
hvorki í orði né verki. Þú skilur ekki enn, hve lífið get-
ur gert menn harða og kalda, hið ytra að minnsta kosti.
Guð fylgi þér.
Sigurður Hansen.“
Karlsen horfði á Ástu, meðan hún las bréfið, sá hve
svipur hennar var harður, er hún byrjaði, en smá mýkt-
ist svo, og er hún lagði bréfið varlega í umslagið, stóðu
augu hennar full af támm. Hún gekk hratt út úr eld-
húsinu og inn í herbergi sitt, hann heyrði að hún læsti
hurðinni.
Karlsen drakk kaffið, hugsi á svip, svo slökkti hann
ljósið og gekk inn til sín. I gegnum þilið heyrði hann
niðurbældan grát, en þorði ekki að banka á hjá henni,
þrátt fyrir löngun sína til að hugga hana. Máske stóð
henni ekki á sama um strákinn, en hve hann skildi þetta
vel. Honum hafði sjálfum liðið svipað þessu einu sinni,
en nii var það löngu gleymt og gróið sár.
Hann gekk lengi um gólf og reykti pípu sína. Djúp
hrukkan milli augna hans bar þess vott, að hann var
þungt hugsi. Hvernig var með hann sjálfan? Var hún
að verða honum svo hugstæð, þessi litla frænka hans,
að hennar sorg væri einnig hans, og hennar gleði hans
gleði? Fyrstu fundir þeirra gerðu það að verkum, að
honum fannst hann bera ábyrgð á henni, jafnvel að
hún væri hans eign. Hann skildi ekki vel tilfinningar
sínar gagnvart henni, en eitt vissi hann, henni skyldi
líða eins vel og hægt var, meðan hún væri í hans hús-
um. —
Ásta var svo utan við sig í vinnunni daginn eftir, að
hún gerði hverja vitleysuna á fætur annarri. Verkstjór-
inn horfði á hana steinhissa. Hún sem alltaf hafði gert
allt svo óaðfinnanlega. Hann sá að eitthvað amaði að
henni og lét því sem ekkert væri, en bað hana að fara
og ganga frá flíkum fyrir sig, merkja þær og telja nið-
ur í kassa. Þar fékk hún að vera ein og í friði fyrir
forvitnisaugum hinna kvennanna, sem nú pískruðu um
það sín á milli af miklum áhuga, hvort það gæti virki-
lega verið, að hún væri ólétt. Ekki væri hún með hring,
svo að ekki var hún trúlofuð.
„Já, þessar stelpugálur, þær kunna ekki að skammast
sín,“ sagði í fyrirlitningar-tón miðaldra jómfrú með
ræktarlegan skegghýjung á efri vör. „Ekki hefði ég
látið sjá mig innan um siðað fólk, hefði ég hagað mér
svona skepnulega.“
„Því get ég ósköp vel trúað, en slíkt og þvílíkt hef-
ur víst aldrei hvarflað að þér, sem gengur mjóa og
krókótta veginn gegnum lífið,“ sagði önnur í sykur-
sætum tón.
„Þú hefur að minnsta kosti kynnzt þeim breiða, trúi
ég,“ svaraði jómfrúin snúðugt og saumaði í ákafa sam-
an öfugar buxnaskálmar.
„Áttir þú annars ekki eitt eða tvö með Kana?“ hélt
hún áfram.
„Jú, og skammast mín ekkert fyrir það. Þú heldur
víst, að þessir Kanar séu ekki menn eins og aðrir.“
„Veiztu ekki, að þau voru gift,“ hvíslaði sú, sem
næst sat jómfrúnni að henni. Það kom illa á hana.
Henni hafði aldrei verið sagt, að þau hefðu verið gift.
Það breytti málinu algerlega. Og það sem eftir var
dagsins hamaðist jómfrúin við að sauma, án þess að
mæla orð af vörum, en það var mjög óvanalegt, að
hún gæti þagað svo lengi. Henni sárnaði, að þetta vopn,
sem hún hafði ætlað að nota á andstæðing sinn, skyldi
reynast svona haldlaust og aðeins verða henni sjálfri
til skammar.
Við hádegisborðið var Ásta þögul og döpur á svip.
Ingunn aðgætti hana í laumi með áhyggjusvip. Og
168 Heima er bezt