Heima er bezt - 01.08.1962, Blaðsíða 21

Það næsta heitir: Brotin flaska.
Þeir, sem henni götu greiða.
græða landið, rækta og prýða,
gamla fúna stofna sníða,
starfa að vexti nýrra meiða.
Þeir, sem horfa aldrei aftur,
ótrauðir á brattann leita,
þeir, sem allrar orku neyta
eru landsins vaxtar-kraftur.
Þeir, sem hlúa að hinu þjáða,
hrjáðum gróðri lífsmagn veita,
sannir vorsins hermenn heita,
hugprúðir til allra dáða.
Vorsins dísir vaka og bíða.
Vorsins kraftar losna úr böndum.
Hermenn ljóss með loga-bröndum
letra merki nýrra tíða.
Kári Tryggvason.
Ég stari hljóður út í fjarskann
og undrast fegurð náttúrunnar.
Uppi á grösugum hjalla
eru rollur í næringarleit.
Klógulir refir, fullir af slægð,
liggja á gægjum
bakvið eggjagrjót.
Rangeyg heimasæta
er að mjólka mislita belju
í plastfötu.
Fátækur fiskimaður
veiðir krossfisk
á hriplekri bátkænu.
Blásvört ský sigla hraðbyr
um himinhvolfið.
Máninn veður kólguna líkt og varðskip
í hatrömmum eltingaleik
við erlenda togara.
Ugla vælir í fjarska.
Dilamjóni.
Þá koma hér að lokum þrjú lítil ljóð, ort í Lauga-
skóla væturinn 1958—1959, en höfundar þeirra ljóða
yrkja undir dulnefni.
Fvrsta ljóðið heitir: Haust.
Af hverju er ástin svona
óáreiðanleg og kvikul?
Ég veit ekki af hverju,
en það skiptir ekki máli.
Og þá kemur síðasta ljóðið. Það heitir:
Hugdetta.
í miðri ánni stendur steinn.
Enginn veit
hvaðan eða hvenær hann kom.
Kannske hefur hann oltið
einn góðan veðurdag
ofan úr fjallinu.
Hún drap á dyrnar hjá mér,
ég dansaði af kæti.
Ég var ástfanginn af súlku
og allt var fagurt.
Straumurinn dynur á honum ár og síð.
En samt stendur hann óhagganlegur.
Stundum leggst á hann ís,
eða jakar rekast á hann.
Ég gat ekki að því gert,
en svona fór það.
Ég var ástfanginn af annarri,
en það var of mikið.
Einn morgun vaknar bóndinn á bænum
og lítur út.
Þá er enginn steiim í ánni.
Stari.
Eiga vildi ég báðar, Þessi ljóðaþáttur Laugamanna verður ekki lengri að
en gat það ekki. þessu sinni. Ljóðelsk ungmenni munu fljótt veita því
Það eina, sem ég átti eftir eftirtekt, að Ijóðaform ungmenna í Laugaskóla hefur
var ástarsorgin. — allmikið breytzt á liðnum þremur áratugum.
Dilamjóni.
Stefán Jónsson.
Heima er bezt 277