Heima er bezt - 01.08.1962, Blaðsíða 27

SJÖTTI HLUTI
„Ansvítans vitleysa er í þér, Gvendur. Þið hafið ekki
verið saman, þegar hann hvarf.“
„Ekki alveg saman, nei. Hann stakk upp á því sjálf-
ur, að við værum dálítinn spöl hvor frá öðrum, svo að
við fyndum frekar sauðina. Ég jánkaði því. Annars
gæti ég bezt trúað, að hann hefði falið sig einhvers
staðar af hrekk, til þess að hafa gaman af að láta mig
leit að sér.“
„Það þýddi nú lítið að leita eftir að dimmt var
orðið.“
„Jæja, ég gat þó allatíma kallað, ekld heyrðist svo
illa, nóg var kyrrðin. Annars get ég sagt þér það, að
lítið langar mig til að vera þarna aftur staddur í
myrkri. Við hvert fótmál getur maður átt von á, að
detta ofan í gjá eða festa löppina í einhverri holunni,
fara úr liði eða fótbrotna. Og eggjarnar í brunanum
eru svo hvassar, að þær stingast upp í iljarnar á manni.
Ég jrorði ekld annað en þreifa mig áfram með lúkun-
um. Það var seinlegt og þreytandi, þú getur ímvndað
þér, ganga alltaf hálfboginn. En sjálfsagt hef ég bjarg-
að með því lífi mínu. Og alltaf var ég að arga á strák-
inn. Ég ætlaði að verða vitlaus af að heyra í mér hljóð-
in bergmála í öllum áttum, því að ekkert heyrðist ann-
að. Fyrr en fór að hvessa, þá hvein í hrauninu. Ég
þykist ekki vera myrkfælinn að jafnaði, en ekki get ég
neitað því, að þá fór mig að kitla ónotalega í bakið. —
Og loksins, þegar ég komst ofan af brúninni, þá fann
ég ekki jálkana. Ég hef verið að leita að þeim mest af
nóttinni. Loksins fann ég þá suður undir á.“
Brynjólfur var farinn að velta vöngum. Hann gat
ckki að sér gert að brosa, þótt honum væri að vísu
ekki hlátur í hug. Sagði hann Gvendi að flýta sér að
eta, því að hann var byrjaður að háma í sig úr askin-
um, sem Guðrún hafði sett til vonar og vara á kistilinn
fyrir framan rúmið hans.
„Legðu þig svo þangað til í fyrramálið, þá förum við
allir að leita að Sveinka.“
„Og sauðunum,“ sagði Gvendur.
„Þeir eru dauðir,“ sagði Brynjólfur.
„Ekki trúi ég því,“ sagði Gvendur. „Ekki hætti ég
fyrr við en ég finn þá lifandi.“
Nú bylti Guðrún sér snögglega í rúminu og sagði:
„Þú áttir erindið í brunann, Gvendur!“
Gvendur svaraði engu. Hann háttaði í flýti, slökkti
á lampanum og fleygði sér upp í rúm.
í birtingu morguninn eftir voru allir komnir á
fætur á Bökkunum. Tygjuðu menn sig af stað til þess
að leita að Sveinka. Fóru allir karlmennirnir, Nikulás
og Ólafur líka. Riðu þeir sem leið lá upp með hraun-
brún og leituðu inni í hverju viki. Við og við fóru
þeir af baki og upp á brúnina og lituðust um, hvort
þeir sæu nokkuð kvikt uppi í bruna. Gengu þeir hægt
og gætilega og stikluðu á hellum og sléttustu steinum,
því þeir voru ekki eins vel skóaðir og Gvendur hafði
verið daginn áður. Uppi í hrauninu var ekkert líf að
sjá svo langt sem augað eygði, nema einn og einn
hrafn. Þar blasti alltaf við sama sjónin, hvar sem kom-
ið var upp á brún. Alls staðar var bruninn eins, með
holum og gjótum, gjám og sprungum og hellum af
alls konar lögun og í alls konar stellingum, sumar lágu
flatar, aðrar á ská, enn aðrar stóðu upp á endann. Hér
og hvar gnæfðu heilar vörður af brunagrjóti eins og
turnar upp í loftið. Og þótt þeir héldu áfrarn upp með
hrauninu og væru við og við að klöngrast upp á brún-
ina, þá sáu þeir strax, að leit var tilgangslaus og hrein-
asta tilviljun, ef þeir fyndu drenginn, til þess yrðu þeir
blátt áfram að ganga ofan á hann.
Einu sinni, er þeir voru nýkomnir á bak eftir að
hafa farið enn í einn leiðangurinn upp á brún, sjá þeir
allt í einu, hvar Sveinki kemur labbandi á móti þeim
Heima er bezt 283