Heima er bezt - 01.08.1962, Blaðsíða 26

fátt, þegar hann kom aftur, en lét þess þó getið, að
Sólveig hefði „misst barnið.“
Asta starði á hann galopnum augum. Hún sá nú, að
Karlsen var henni glataður. Slys Sólveigar réð þar
bagga muninn. Hann myndi kenna sér um, að þetta
kom fyrir og reyna að bæta fyrir það, þannig var hans
eðli. —
Sólveig var lítið farin að hressast, þegar Karlsen fór
í næstu ferð. Hún var sífellt útgrátin, þegar hann kom
í heimsókn, en mun hressari, þegar hann fór. Hún
trúði honum fyrir því, að sér hefði þótt svo fyrir að
missa barnið. Læknirinn hefði komizt að þeirri niður-
stöðu strax daginn eftir slysið, að hún væri fótbrotin,
svo búast mætti við, að hún kæmist eltki á fætur fyrr
en eftir 5—6 vikur.
Sólveig hætti brátt að gráta. Hún þurrkaði sér um
augun og andlitið, en mjög varlega. „Sminkið“ mátti
ekki þurrkast af.
Karlsen sá ekki í gegnum leik hennar, og eftir því
sem hann sat lengur hjá henni, varð hún vissari um
sigur.
Karlsen vildi, að hún færi í sjúkrahús, en það tók
Sólveig ekki í mál. Kvað hún Björgu vera hjá sér næt-
ur og daga, og betri hjúkrunarkonu fengi hún ekki á
sjúkrahúsi.
Þær lýstu fyrir honum af miklum fjálgleik, hve stórt
sárið á enninu væri. Sólveig varð döpur, þegar hann
eitt sinn spurði hana, hvort sárið væri ekki farið að
gróa.
„Bölvaðir asnar vorum við að hafa ekki sárið í
hnakkanum eða einhvers staðar, þar sem hárið hefði
getað hulið það,“ sagði Sólveig gröm við Björgu, þeg-
ar Karlsen var farinn. Nú verð ég að gifta mig með
plástur!“
„En hvað ætlarðu að segja honum, þegar hann sér
að ekkert ör kemur eftir þetta hræðilega sár?“ spurði
Björg, hún sá engin ráð.
„Láttu mig um það,“ svaraði Sólveig og hló sigri
hrósandi. „Eftir brúðkaupið má hann vita, hvernig ég
ginnti hann eins og þurs!“
Þá lá við að Björgu ofbyði. Hún fór að sjá eftir að
hafa látið Sólveigu narra sig út í þetta ævintýri. Sól-
veig gat ekki um annað talað, en hve sniðuglega hún
hefði náð Karlsen aftur frá Ástu. Björg fékk að vita
allt um Ástu og kenndi ósjálfrátt í brjóst um hana.
„Sveinn getur fengið hana. Hann er bara alltof góð-
ur handa henni,“ sagði Sólveig.
„Hver er Sveinn?“ spurði Björg. Og svo fékk hún
að vita allt það um Svein, sem Sólveig vissi.
Verst þótti Sólveigu að komast ekki út. Hún óskaði
oft, að hér væri tízka að ganga með blæju fyrir andliti,
þá hefði enginn þekkt hana. Ollum sem komu og
spurðu um hana, veitti Björg þau svör, að Sólveig væri
ekki heima. Og svo vildi svo heppilega til, að fólkið
sem bjó í húsinu, var á ferð norður í landi og vissi
ekki neitt.
Einn dag þegar Sólveig lá í legustól úti á svölunum
282 Heima er bezt
og lét sér leiðast, gekk Sveinn fram hjá. Hún kallaði á
Björgu og benti henni á hann.
„Skrambi sætur strákur,“ sagði Björg, „en hver er
þetta sem hann er með?“ Það vissi Sólveig ekki, hafði
aldrei séð stúlkuna fyrr.
Ásta vann enn á saumastofunni, og stundum kom
fyrir, að Ingunn tók næturvökuna nótt og nótt.
„Við þurfum víst að sjá fyrir okkur sjálfar, ef Kalli
fer til hennar,“ sagði Ingunn einu sinni. „En við eig-
um þó hvor aðra að, og Ingu litlu, blessaðan litla sól-
argeislann.“
Ásta vildi endilega fara að vinna allan daginn, og
Ingunn lét það eftir henni eftir miklar fortölur. Henni
fannst það samt alltof mikið á hana lagt.
Einn daginn kom ný stúlka á vinnustofuna. Hún var
sett í verk með Ástu, og átti hún að kenna henni.
„Hvar er ,startarinn‘?“ spurði stúlkan. Hún var með
stór brún augu og dökkt hár.
Ásta brosti og sýndi henni, hvernig vélin var ræst.
„Hefur þú aldrei saumað á rafvél áður?“ spurði Ásta.
„Nei, yfirleitt aldrei snaumað neitt,“ sagði stúlkan
glettnislega. „En þú mátt ekki segja ,höfuðpaurnum‘
frá því.“
Ásta hló og sagði stúlkunni að fá sér eitthvað til að
æfa sig á, svo hún næði valdi yfir vélinni. Hún gat ekki
varizt brosi af að sjá til stúlkunnar. Ýmist hreyfðist
vélin varla og nam staðar eftir fáein spor, eða þá æddi
hún yfir efnið með ofsahraða, en stúlkan starði á hana
með skelfingarsvip og fórnaði höndum, „svo hún saumi
þær ekki líka,“ sagði stúlkan.
Um hádegi hafði hún samt tamið vélina svo vel, að
óhætt var að láta hana sauma það, sem auðvelt var.
Annars var eins og vélin tæki til sinna ráða annað veif-
ið. Þá geystist hún áfram með ógnar hvin, svo allar
stúlkurnar litu upp, en nýja stúlkan tók ekki eftir neinu
í kringum sig, hún starði á vélina, stakk tungunni út í
annað munnvikið og deplaði augunum í sífellu, þegar
vélin tók rokurnar.
Nýja stúlkan var seytján ára, vestan af fjörðum,
mesti ærslabelgur, hét Þórunn, en kölluð Dúlla. Hún
þekkti fáa í bænum og sótti eftir vinfengi við Ástu.
Og þegar hún komst að því, að aðeins fá hús voru á
milli þeirra, kom hún í heimsókn. Ingunn kom til dyra,
og stúlkan spurði eftir Ástu.
„Hún býður mér ekki heim, svo ég varð að njósna
um hana til að sjá, hvar hún ætti heima. Mér dauðleið-
ist oft, og nú er ég komin, ég vona að ég verði ekki
rekin út,“ sagði stúlkan að lokum og í svo vesældarleg-
um róm, að Ingunn gat ekki að því gert að brosa.
Það fór svo, að stúlkan vann vináttu þeirra allra
þriggja og varð heimagangur í húsinu.
í fyrsta sinn sem hún sá Svein, sagði hún upphátt:
„Guð, hvað hann er sætur!“
Framhald.
I