Heima er bezt - 01.02.1963, Side 6

Bergrún Árnadóttir, kona Jóhanns.
að halda áfram að svo stöddu. Stormtreyja, sem hann
hafði utan yfir sig, var rifin af honum, buxurnar sund-
ur flettar, skíðin bæði brotin, stafurinn tapaður, og
peningaveski, sem hann átti í vasa sínum með 50 krón-
um í, var líka horfið. Hinn manninn sakaði ekki neitt,
hafði orðið ofan á flóðinu, þar til hann varð svona
utan gátta við það þarna nálægt Varð það nú ráð þeirra
félaga, að Stefán skyldi snúa aftur til að fá lánuð skíði
handa Jóhanni, en hann bíða þarna á meðan og sjá
hverju fram færi með heilsufarið. Eftir skíðunum þurfti
Stefán inn að Klyppstað — langt inni í sveit í Loðmund-
arfirði. — Færði hann svo Jóhanni kaffi á flösku frá
sæmdarkonunni Sigríði Sigurðardóttur á Sævarenda.
Er Jóhann hafði lokið úr flöskunni, taldi hann sig orð-
inn ferðafæran aftur. Snjóflóðið telur Jóhann muni
hafa runnið hálfan kílómetra eða meira.
Jóhann var nú orðinn 26 ára að aldri, hlaðinn orku
og karlmennsku og fullur af áhuga fvrir framtíð sinni.
En eins og guð hafði sagt um Adam, þegar hann var
enn ungur heima í Paradís, „það er ekki gott að mað-
urinn sé einsamall“, þá var nú Jóhann farinn að taka
eftir þessu sama um sjálfan sig, og komst alveg að sömu
niðurstöðu og guð. Elann fór nú að líta í kringum sig,
nóg var af álitlegum konuefnum í Borgarfirði á þeim
árum. En alltaf stefndi þó hugurinn helzt til einnar,
sem var alveg eins og Grímur gamli á Bessastöðum vildi
helzt hafa hana, „Djúp og blá blíðum hjá brosa drósum
hvarmaljós“. Heitir sú Bergrún Árnadóttir Steinssonar
í Bakkakoti (Árna frá Brúnavík). Ekki var annars getið
en að bónorðið hefði bara gengið eins og í sögu og þau
héldu brúðkaup sitt í janúar 1918.
Þorsteinn M. Jónsson og Sigurjóna kona hans áttu
þá heima á Borgarfirði. Þau hjónin buðu þeim Jóhanni
og Bergrúnu að láta vígja sig í hjónabandið heima hjá
sér. Var svo boðið hverjum sem koma vildu, urðu það
um 60 manns, en þau hjónin Þorsteinn og Sigurjóna
gáfu brúðhjónunum tilhaldið, auk þess hélt Þorsteinn
snjalla ræðu fyrir minni brúðhjónanna, og annar
mælskumaður, Olafur Gíslason, verzlunarstjóri, talaði
einnig. Ingi T. Lárusson, tónskáld, þá verzlunarmaður
á Borgarfirði, samdi lag, sem hann gaf ungu hjónunum,
og var sungið í fyrsta skipti við „Kvöldblíðan lognværa
kyssir hvern reit“ o. s. frv. Var þessa veizlufagnaðar
lengi minnzt.
Á þessum árum voru allar jarðir í Borgarfirði setnar,
munu því ungu hjónan öngvan kost hafa átt þess að fá
jarðarafnot þar, eins og á stóð, svo það varð ráð þeirra,
að þau fluttu í Hérað vorið 1919, að Víkingsstöðum á
Völlum, til Friðriks Jónssonar, og voru þar eitt ár. Þá
um veturinn, rétt fyrir jólin, var Jóhann sendur á Seyð-
isfjörð eftir bagga. Varð hann samferða bóndanum á
Ulfsstöðum, Vigfúsi Jónssyni. Er þeir komu upp yfir
aftur í Ulfsstaði, var Grímsá talin alófær, en hún er
hið versta vatnsfall, straumhörð og stórgrýtt, en yfir
hana þurfti Jóhann að komast, til að ná heim til sín.
Ekki vildi Jóhann meira en svo trúa því, að áin væri
ófær, og sagðist að minnsta kosti vilja koma að ánni og
sjá hana sjálfur. Var með öllu móti revnt að halda aftur
af Jóhanni að leggja í ána, en öngvar fortölur dugðu.
Heim skyldi hann komast. Það var hans óhagganlegur
ásetningur. Frostið var 10 stig og ísskrið í ánni, en
grunnstingull við botn. Rétt strax þegar út í var komið

íbúðarhúsið og umhverfið á Ósi. Framundan er fjarðaráin og
Staðarfjallið rétt ofan við prestssetrið Desjarmýri.
42 Heima er bezt