Heima er bezt - 01.02.1963, Qupperneq 28

seinna meir skyldi hann sveimér hita mig upp, og það
svo, að blóðið syði í æðum mínum!
Ég heyrði, að hliðargrindinni var skellt, og hratt fóta-
tak nálgaðist. Ég var farin að þekkja þetta fótatak og
stirðnaði upp. Hann mátti ekki sjá mig núna. En það
var of seint. Ég reyndi að losa mig, en Hans sneri sér
við á tröppunum með handlegginn fast um mitti mér.
Mér fannst útiljósið loga svo miklu skærar en venju-
lega og lýsa okkur upp, svo engu var hægt að leyna.
„Hæ, gamli!“ sagði Hans glaðlega án þess að sleppa
mér.
Björn gekk hægt upp tröppurnar, ofurlítið lotinn í
herðum og þreytulegur. „Sæll, Hans,“ sagði hann, og
bætti svo við: „Ert þú þá kominn!“
Það var undrun í rómnum og einhver tónn, sem ég
kannaðist ekki við, ekki gleðihljómur yfir að sjá bróð-
ur sinn, heldur þreytulegur tómleiki.
Hans var kátur og spaugsamur, en þó fannst mér hon-
um ekki vera rótt. Það var eins og hann væri á verði,
og gáski hans var ekki eðlilegur. Anna og Bjöm voru
ekki eins og þau áttu að sér, og þau litu stundum hvort
á annað augnaráði, sem ég ekki skildi.
Páll var rólegur að vanda. Það hlaut að þurfa mikið
til að koma honum úr jafnvægi. Sjálf vissi ég varla,
hvort ég átti að vera glöð yfir komu Hans eða ekki.
Fyrir nokkrum vikum hafði það verið mín eina ósk að
sjá hans sem fyrst aftur, en nú var eitthvað breytt. Það
var sem kaldur gustur hefði farið um húsið við komu
hans. Það var líka eitthvað í fari hans, sem mér stóð
stuggur af.
Hans var mjög fölur, og djúpir drættir í andlitinu.
Það var eins og hann hefði ekki komið út í langa hríð,
heldur setið áhyggjufullur og gramur innan fjögurra
veggja. Mig langaði til að spyrja hann um svo margt,
en það var sem tungan neitaði að bera fram orðin.
Uppi á herberginu mínu tók hann mig umsvifalaust
í fangið. „Ástin mín eina, hve ég hef saknað þín,“ muldr-
aði hann og kyssti mig eins langt niður á brjóst mitt, og
hálsmál kjólsins frekast leyfði.
Hann gat verið ómótstæðilegur, samt ýtti ég honum
frá mér og spurði hann, því hann hefði ekki komið til
mín í stað þess að fara út!
„Út — ?“ át hann upp eftir mér svo aulalegur á svip-
inn, að ég undraðist og sagði: „Nú, fórstu ekki til út-
landa? — Páll sagði það.“
Hans hló og þrýsti mér fast að sér. Honum hafði
auðsjáanlega létt mjög.
„Já, til útlanda,“ sagði hann kæruleysislega. — „Já,
ég áttaði mig bara ekki alveg strax á því, við hvað þú
ættir. Sagði Páll þér til hvers ég fór?“
„Nei,“ svaraði ég, „en til hvers fórstu, sem var svona
áríðandi?“
„Ég þurfti að fara á vegum fyrirtækisins, en við skul-
um ekki tala um það núna,“ sagði hann fljótmæltur.
„En hvers vegna fluttir þú hingað, Sóley? Það er mér
undrunarefni.“
„Pabbi réð því,“ svaraði ég.
„En húsið, Sóley, það var svo skemmtilegt, og allt
sem þau áttu. Mig var búið að dreyma um að koma
heim til þín og hugga þig í sorgum þínum, ástin mín,
þú ert alltof ung til að standa svona ein uppi. Við hefð-
um getað haft það svo gott þar heima, Sóley, bara við
tvö, og auðvitað Sara gamla. — En hver er í húsinu
núna? Leigðirðu það?“
„Húsið er selt.“
Honum hefur víst fundizt ég svara heldur stuttara-
lega, því hann þagði litla stund, en sagði svo, undrandi
á svipinn:
„Ertu strax búin að selja það? Þótti þér ekki vænt um
gömlu Björk? — En það gerir annars ekkert til. Okkar
heimili verður þar, sem þú vilt helzt að það sé, þú skalt
ráða því öllu. Hvenær eigum við að gifta okkur? Hví
ekki gera það strax, það er ekki eftir neinu að bíða.
Ég strauk gegnum mjúkt hár hans. Það hafði þynnst
í hvirflinum, síðan ég strauk það síðast. Ég lét hugann
reika. Hvað myndi Hans segja, þegar hann fengi að
vita um loforð mitt? Áreiðanlega ekki neitt fallegt. En
hann hélt áfram að muldra ástarorð bak við eyrað á
mér, vænti sér ekki svars við bónorðinu, svo viss var
hann um mig.
Það lá við að ég hrifist af villtum atlotum hans. Faðm-
lögin voru heit, og kossar hans krefjandi. Ég veit ekki,
hvernig þetta hefði farið, hefði ekki verið barið á hurð-
ina og rödd Önnu boðið okkur í kvöldkaffið. Ég átt-
aði mig og ýtti Hans frá mér, en hann var sterkur og
æstur og vildi ekki sleppa mér.
Hárið á mér var allt í flókabendu, og ég fór að
greiða mér og laga mig til framan við spegilinn. Á með-
an kveikti Hans sér í vindlingi, bölvaði gömlu kon-
unni svo hroðalega í hálfum hljóðum, að mér stóð ekki
á sama, var ég þó vön að heyra ýmislegt ófagurt, sem
hann gat látið út úr sér.
Páll sat við eldhúsborðið þungt hugsi, en Björn kom
ekki inn, fyrr en við vorum hálfnuð með kaffið. Sam-
talið gekk slitrótt. Páll reyndi að spyrja Hans, en fékk
ógreið og loðin svör.
„Segðu okkur eitthvað skemmtilegt frá útlöndum,“
sagði ég til að reyna að hressa upp á samræðurnar.
Ég tók eftir, að Hans leit snöggt til Páls og síðan til
Björns, en hann horfði þögull niður í kaffibollann sinn
og virtist ekki taka eftir því, sem við töluðum um.
„Ójá, segðu okkur eitthvað skemmtilegt utan úr hin-
um stóra heimi, sem heimalningar eins og við hérna fá-
um sennilega aldrei að sjá,“ sagði Anna hægt og settist
á eldhúsbekkinn með bollann sinn.
Hans stóð upp og sagði með hálf vandræðalegu brosi
við Önnu, að hún talaði um hinn stóra heim eins og eitt
land, — en nú vildi hann helzt fá að hátta, hann væri
þreyttur eftir ferðina.
Ánna flýtti sér að standa upp og fór með honum inn
í herbergið, sem hann átti að sofa í.
Ég læsti herbergi mínu, áður en ég fór að hátta. Það
hafði ég aldrei gert fyrr, en ég var hrædd, hrædd við
sjálfa mig og Hans. Ég fann nú vel, að ég hafði í raun
64 Heima er bezt