Heima er bezt - 01.02.1963, Qupperneq 31

Aftur og aftur datt mér Björn í hug. Hann var alltaf
nærgætinn, þó hann reyndi að fá mig til að hætta að
vorkenna sjálfri mér. Aldrei myndi hann leika sér að
því að hræða mig. Nærvera hans hafði róandi áhrif á
mig, en Hans æsti allt það versta upp í mér. Hjá hon-
um var ég óróleg og ónóg sjálfri mér.
Ég átti þó eftir að sjá betur þennan dag, hve ólíkir
þeir voru. Það var farið að rökkva, þegar við ókum
aftur í áttina til Álftafjarðar. Vegurinn lá í ótal krók-
um meðfram sjónum, stundum rétt ofan við flæðar-
málið, en annað veifið hátt uppi í brekkunni. Nú var
ekki eins hált og fyrr um daginn, enda lét Hans gamm-
inn geisa lieim á leið. Þó voru víða blindhæðir og hættu-
legar beygjur, en Hans lét aðvaranir mínar sem vind
um eyrun þjóta þrátt fyrir loforð sitt og tók ekkert
tillit til annarra vegfarenda.
Auðvitað endaði þetta með skelfingu, eins og ég
hafði fundið á mér. í einni beygjunni komu tveir dreng-
ir í ljós. Þeir voru á hjólum og reyndu að víkja, en veg-
urinn var háll. Ég vissi aldrei, hvort Hans reyndi að
víkja eða ekki. Það skipti engum togum, annar drengj-
anna skall framan á bílnum og hentist af hjólinu. Þeg-
ar bíllinn loks nam staðar, var bæði drengurinn og hjól-
ið spölkorn aftan við hann.
Ég reif upp hurðina og ætlaði út, en Hans greip í mig,
andlit hans var afskræmt af hræðslu.
„Ekki út, nei, ekki út!“ æpti hann. Ég sá að svitinn
spratt fram á enni hans og efri vör.
„En, það verður að gá að drengnum," sagði ég og
var farin að hágráta. „Hann er máske dáinn!“
„Það verður að ná í lækni,“ stamaði Hans.
„Ég skal þá fara í bílnum,“ sagði ég.
„Nei, nei, ég get ekki séð hann,“ tautaði Hans.
„Farðu þá og vertu fljótur,“ æpti ég, eins og væri
hann í mílu fjarlægð, en ekki rétt hjá mér.
Hann setti í gang bílinn, sem hafði drepið á sér, en
tók nú af stað með snöggum rykk.
Ég staulaðist til baka á sokkaleistunum, því á skón-
um gat ég ekki fótað mig. Minni drengurinn stóð á
veginum og hágrét, hinn lá í hnipri út á vegarbrún og
hjólið ofan á honum.
Ég skildi ekki, hve róleg ég gat verið, en nú var ekki
á neinn að treysta nema mig sjálfa. Varlega losaði ég
hjólið og færði það til hliðar. Ándlit drengsins var ná-
fölt, og blóðið rann úr sári á annarri augnabrúninni. Ég
reyndi að gera mér grein fyrir, hvað ég mætti gera, og
hvað ekki. Annar fótur drengsins var undarlega snú-
inn, hann þorði ég ekki að snerta. Ég fór úr kápunni
og breiddi hana ofan á drenginn og reyndi að koma
ermunum undir höfuð hans án þess að hreyfa hann mik-
ið til, það vissi ég gat verið hættulegt.
Minni snáðinn var nú hættur að gráta. Ég spurði hann
að heiti og hvar hann ætti heima. Hann sótti skóna mína,
og ég reyndi að troða þeim á tilfinningalausa fæturna.
Drengirnir voru bræður, sá eldri 12 ára, hinn 10.
Hann bauðst til að hlaupa heim að næsta bæ og síma í
lækninn, þá yrði hann kannske fljótari. Ég samþykkti
það óðar, þó ég sárkviði fyrir að vera ein með slas-
aða drengnum. Ég vissi ekki, hve langt væri heim að
bænum, og heldur ekki, hve langt yrði þar til Björn
kæmi, væri hann annars kominn heim. Mér sjóðhitn-
aði af skelfingu af að hugsa um, hve langur tími gæti
þá liðið, þar til hann kæmi.
Nú var komið svarta myrkur. Örlítil rönd af tungl-
inu sendi draugalega skímu yfir umhverfið. Ég var hætt
að skjálfa og fannst ég vera að frjósa í hel, sama þótt
ég reyndi að ganga um og berja mér.
Drengurinn bærði á sér og stundi. Tíminn stóð kyrr.
Nú var komin heil eilífð, síðan drengurinn hljóp af
stað. Ég lofaði tárunum að renna í friði. Þau voru heit,
þótt undarlegt væri, því mér fannst ég vera orðin jafn-
köld utan sem innan. „Björn, Björn,“ tautaði ég í sí-
fellu. Hann var mín eina björgunarvon.
Loks sá ég bílljós örskammt frá, og eftir augnablik
var Björn kominn að hlið minni. Hann snaraðist úr úlp-
unni og klæddi mig í hana. Mjúk gæran var sjóðandi
heit. Svo þreif hann af sér hanzkana og tróð fótunum
á mér í þá, þótt ég reyndi að andmæla og benti á dreng-
inn. En hann sagði ákveðinn:
„Þitt líf er líka dýrmætt!“
Svo greip hann mig í fangið og setti mig inn í bílinn
sinn. Bara að ég hefði mátt hjúfra mig upp að honum
og láta hann hlýja mér. Eitt augnablik stakk hann and-
liti mínu undir vanga sinn, eins og hefði hann lesið hugs-
anir mínar. Svo var hann farinn.
Ég var svo dofin, að ég vissi ekki almennilega af mér,
fyrr en hann var búinn að koma drengnum í sjúkra-
körfunni inn í bílinn og lagður af stað heim á leið.
Þetta var sendiferðabíll, sem hann hafði útbúið sjálf-
ur sem sjúkrabíl. Karfan var í lausu lofti, fest í gorma
sem gerðu það að verkum, að sjúklingurinn varð lítið
þess var, þótt hratt væri ekið. Og nú var ekið hratt! En
mér var alveg sama, ró og öryggi fylgdu þessum grönnu
sterku höndum, sem héldu um stýrið.
Páll beið í opnum kjallaradyrum sjúkrahússins, og
Bjöm ók bílnum beina leið inn. Þeir vom handfljótir
að ná út sjúkrabörunum og bera þær upp stigann. Ég
kom á eftir, þó ég viti varla, hvernig ég fór að því að
ganga á fótum, sem ég fann alls ekki til. Ég rölti inn í
eldhúsið og settist fast við miðstöðvarofninn. Þar húkti
ég eins og illa gerður hlutur, í alltof stórri karlmanns-
úlpu með skinnhanzka á fótunum. Ég lagðist fram á
borðið og fann skömmu síðar, að einhver breiddi hlýtt
teppi yfir mig og vafði öðru utan um fætuma á mér.
Ég sofnaði og vaknaði ekki, fyrr en Björn tók mig í
fangið og bar mig niður í bílinn.
„Hetjan mín litla,“ sagði hann, þegar hann bar mig
aftur inn í hús heima og alla leið inn í herbergi mitt.
Þar klæddi hann mig í þykkustu náttfötin, sem hann
fann af sjálfum sér og kom auk þess með hitapoka og
sull í glasi, sem var hræðilegt á bragðið, en það sjóð-
hitaði mér niður í maga, og eftir ofurlitla stund fór
blóðið að fossa um æðarnar.
(Framhald.)
Heima er bezt 67