Heima er bezt - 01.01.1964, Blaðsíða 47

244. Ég held það sé bezt að opna fyrir
þeim, segir Serkir snökktandi. Nú kom-
umst við ekki lengur undan þeim. —
Nú er barið enn harðara á dyrnar og
okkur hótað öllu illu, ef við opnum
ekki.
245. Bíddu dálítið við, hvísla ég að
Serki. Við skulum athuga, hvort hvergi
er hægt að komast niður um gólfið. Ég
fór svo að athuga þetta. A einum stað
virtust 2—3 plánkar í gólfinu nærri
lausir.
246. Eltingarmenn okkar þykjast nú
sjá, að við ætlum ekki að gefast upp
með góðu. Þeir grípa þá til járnkarls
og verkfæra til að brjóta upp dyrnar og
eru nú aðsópsmiklir heldur en ekki.
247. Við sópum heyinu ofan af lausu
plönkunum, lyftum svo upp öðrum
enda þeirra og smjúgum niður um rif-
una, en sjáum samt um að heyið falli
aftur ofan á plankana og hylji þá, er
þeir falla niður aftur.
248. Undir hlöðunni er nægilegt rými,
svo að hægt er að smjúga í allar áttir.
Við leitum útgöngu undir annan hlöðu-
gaflinn, því þaðan getum við óséðir
komizt ofan í djúpan skorning.
249. Þegar við erum komnir ofan í
skurðinn, heyrum við álengdar eltinga-
menn okkar brjótast inn í hlöðuna með
miklum gauragangi og leita okkar þar.
Við hlaupum hálfbognir eins og Indí-
ánar ofan eftir skurðinum.
250. Við erum komnir all-langt frá
hlöðunni, áður en mönnunum er orðið
ljóst, að við höfum komizt undan. Og
bráðum erum við komnir svo langt, að
við hættum okkur upp á þjóðveginn.
251. Við stefnum þegar heim á leið.
Við hlaupum við fót án þess að mæla
orð af munni. Allt í einu sjáum við
smátelpu fara frá mömmu sinni, sem er
að tína blóm, og hlaupa ofan á veginn
til að ná í boltann sinn.
252. í sama vetlangi heyrist hófadyn-
ur mikill nálgast óðum, og hestur sem
hefur ramm-fælzt, kemur æðandi með
kerru-slitur aftan í sér í vegbugðunni
rétt fyrir aftan smátelpuna, sem stend-
ur á miðjum veginum.
Heima er bezt 43