Heima er bezt - 01.07.1965, Blaðsíða 31

— Nafn mitt er Sigurrós, svaraði húsfreyja og bauð
(restinum inní stofu.
Brynja var klædd víðri loðskinnskápu, sem hún hélt
lauslega að sér að framan, hár hennar var mikið og Ijóst
og féll ógreitt ofan um herðarnar, andlitið var mjög
frítt, virtist örlítið þrútið af gráti, og augun loguðu af
ofsa.
Sigurrós bauð stúlkunni hlýlega að taka sér sæti, og
hún kastaði sér þegar niður í sófann, eins og væri hún
örmagna af þreytu. Sjálf settist svo Sigurrós í stól rétt
hjá henni og beið þess að heyra erindi hennar.
Brynja leit snöggt á Sigurrós og svo niður fyrir sig,
og sagði síðan æstri, titrandi röddu:
— Eg veit að þú sparkar mér út, þegar þú hefir heyrt
erindi mitt, og það er von að þú gerir það, en ég verð
að iétta af samvizku minni og segja þér beiskan sann-
leikann, þó að ég þekki þig ekki neitt. — Og ég veit að
þú sparkar mér út! —
Sigurrós horfði á ókunnu stúlkuna hlýju, mildu
augnaráði og sagði ofur þýtt og rólega: Þú munt ekki
þurfa að kvíða því að ég sparki þér út, hvert svo sem
erindi þitt er. Ég sé að þér líður allt annað en vel, segðu
mér ef þú heldur að ég geti eitthvað fyrir þig gert, þó
að við þekkjumst ekki neitt.
— Þú segir þetta ekki þegar þú veizt allan sannleik-
ann, hann snertir þig engu síður en mig. Þetta er hræði-
legt!
— Jæja, en láttu mig samt heyra það, þú þarft ekkert
að óttast af minni hálfu.
— Ég — ég geng með barni, sem maðurinn þinn er
faðir að. En ég hefi svo mikla óbeit á honum síðan ég
vissi þetta, að ég get naumast séð hann. Hann er sami
ræfillin og ég. — Brynja skalf nú öll af geðshræringu,
en sat þó kyrr í sófanum.
Sigurrós varð orðfall nokkur andartök, — við þessu
hafði hún sízt af öllu búizt, en engin ytri merki minnstu
geðbrigða sáust á henni, og hún hugsaði málið leiftur-
snöggt. Á þessari örlagaríku stund reyndi meira á mann-
kosti hennar og göfuglyndi en nokkru sinni fyrr á lífs-
leiðinni, og sönn skyldi hún reynast. — Guði kærleikans
vildi hún þjóna. — Hún var fljót að taka ákvörðun sína.
Hún leit djúpum, mildum augum á ungu, ógæfusömu
stúlkuna og sagði þýtt og rólega:
— Ég sakfelli þig ekki né dæmi, það tilheyrir mér
ekki, en fyrst þú hefir trúað mér fyrir raunum þínum,
vil ég hjálpa þér eins og í mínu valdi stendur. Segðu
mér hvað ég get gert fyrir þig.
— Viltu virkilega hjálpa mér eftir að hafa heyrt þenn-
an ljóta sannleika? Er svona góð kona til á þessari jörð?
— Sleppum því alveg, hve góð ég sé, en ég vil hjálpa
þér.
— Þú ert betri við mig en mín eigin móðir, og nú
ætla ég að segja þér, hvernig högum mínum er háttað.
Ég er dóttir Þórólfs verksmiðjueiganda, sem maðurinn
þinn vinnur hjá, og ég hefi að undanförnu unnið á skrif-
stofunni, sem Hörður veitir forstöðu. Þegar ég sagði
foreldrum mínum frá því, í hvaða ógæfu ég hefði ratað
með giftum manni, varð mamma æf af reiði og fyrir-
litningu og ætlaði næstum að sleppa sér. Henni fannst
að ég hefði leitt ævarandi smán yfir sjálfa mig og alla
ætt mína, sem hún lítur nokkuð stórt á. Hún vildi í
fyrstu reka mig burt af heimilinu, en pabbi aftók það
með öllu. Hann tók þessu með stillingu og jafnaðargeði.
Þá skipaði mamma mér að gefa barnið strax og það
fæddist, einhverju alókunnugu fólki, og helzt að láta
engan sjá mig, meðan ég gengi með það, og ég þorði
ekki annað en játa því strax að gefa barnið.
— Ég sagði Herði frá þessu í reiði minni og örvænt-
ingu, og hann féllst fúslega á þá uppástungu mömmu að
gefa barnið strax og það fæddist. Ég spurði hann, hvort
hann hefði sagt konunni sinni frá þessu athæfi okkar, en
hann kvað nei við því og vildi ekkert um það ræða við
mig. Þá sagði ég honum, að ég skyldi segja þér, hvernig
komið væri, fyrst hann gerði það ekki sjálfur, þú skyldir
fá að vita sannleikann, hvað sem það kostaði. Ég held að
hann hafi ekki tekið neitt mark á þeim orðum mínum,
hafi treyst því að ég hefði ekki kjark til þess að segja þér
alókunnugri svo beiskan sannleika. En mér var full
alvara, mér fannst ég verða að gera það okkar allra
vegna, þó að ég væri þá ákveðin í því að gefa barnið
strax og það fæddist. Og nú hef ég tekið þá ákvörðun
að fara hið allra bráðasta af landi burt, þegar ég er laus
við barnið. Ég á móðursystur búsetta í Frakklandi, og
hún hefir oft boðið mér að koma til sín. Þar ætla ég
síðan að dvelja í framtíðinni, svo að ég geri ekki meira
illt af mér hér heima en orðið er. — Ég vona bara að
barnið mitt lendi í góðum höndum, því að það er sak-
laust. — Stór tár brutust nú fram í augu Brynju og
runnu ört niður kinnar hennar.
Sigurrós reis hægt úr sæti sínu og gekk að sófanum
til Brynju og settist við hlið hennar. Síðan sagði hún
með sömu ró og mildi sem áður:
— Góða mín, þú gefur ekki barnið þitt, megi ég verða
þér að nokkru liði. Ef þú trúir mér fyrir barninu þínu,
skal ég taka það strax og það fæðist, og ganga því í móð-
ur stað, svo lengi sem þú vilt og það þarf þess með. En
þegar barnið hefir vit og þroska til, segi ég því sann-
leikann um uppruna sinn og foreldra sína, því það getur
varðað lífshamingju barnsins sé þar farið rangt með. —
Þú segist hafa í hyggju að hverfa af landi burt og
dvelja erlendis í framtíðinni. Ef svo verður, bið ég þig
að lofa mér að vita um dvalarstað þinn, svo að ég geti
haft samband við þig, skrifað þér um líðan barnsins og
sent þér myndir af því. Ég vil að þú fáir að fylgjast með
vexti þess og þroska í fjarlægðinni, eftir því sem tök
verða á. — Og hvað segir þú svo um þetta, góða mín?
— Ég á engin orð yfir góðvild þína og hjartagæzku,
og hvergi á jörðinni vildi ég eiga barnið mitt fremur en
hjá þér, og þá get ég glöð farið af landi burt. — Ó, Guð
minn góður, ég er svo þreytt!
Brynja hneigði höfuð sitt eins og örmagna að skauti
Sigurrósar og grét hægt og hljóðlega. Sigurrós hagræddi
Heima er bezt 267