Heima er bezt - 01.01.1966, Síða 33

SJÖUNDI HLUTI
Nönnu bregður óþægilega við komu frúarinnar, en
hún hefur samt fullkomið vald á tilfinningum sínum og
bíður þess, að frúin sjálf rjúfi þögnina. Nanna hefur
lagt kjólinn frá Snorra á stólbak í borðstofunni, og þar
blasir hann nú við augum frú Klöru í allri sinni fegurð.
Frúin gengur strax að stólnum og athugar kjólinn náið
með augunum nokkur andartök, en síðan snýr hún sér
að Nönnu og spyr með greinilegum skaphita í rödd-
inni:
— Eigið þér þennan fallega kjól?
— Já, svarar Nanna hæversklega.
— Eruð þér nýbúnar að kaupa hann handa yður?
— Ég keypti hann ekki.
— Nú, var yður þá gefinn hann?
— Já.
— Og hver var svo rausnarlegur við yður, með leyfi
að spyrja?
— Snorri.
— Snorri minn?
— Já-
— Svo! Frúin horfir fast á Nönnu:
— Segið mér nú sannleikann, Nanna, eruð þið Snorri
sonur minn trúlofuð?
Þessi óvænta spurning frú Klöru kemur eins og reið-
arslag yfir Nönnu, en eins og örskot hefur hún ákveðið
svarið og segir þegar rólega og ákveðið:
— Þér skuluð spyrja Snorra að því.
Frúin hvessir röddina: — Ég spyr yður! Þér hljótið
að geta svarað mér því, engu síður en hann.
— En þér skuluð fá svar við þeirri spurningu hjá
Snorra.
— Ætlið þér að dirfast þess að svara mér þannig út úr!
Frúin hefur nú misst allt vald á skapi sínu, en Nanna
segir jafn rólega og áður:
— Ég svara yður alls ekki út úr, frú Klara, en þetta
mál skuluð þér ræða við son yðar sjálfan.
— Þá ætla ég að láta yður vita það strax í fullri hrein-
skilni, að ég afsegi yður algerlega fyrir tengdadóttur.
Sonur minn er kominn af strangheiðarlegu fólki í báð-
ar ættir, og honum er alls ekki samboðin framhjátöku-
stelpa, eins og þér eruð að eigin sögn, skiljið þér það?
Frú Klara titrar öll af ofsalegri geðshræringu, og augu
hennar skjóta gneistum á Nönnu. En Nanna stendur nú
eins og lömuð fyrir framan frúna og fær sig ekki hreyft
í fyrstu.
Er þessi kona raunverulega að slíta svona miskunnar-
laust sundur hamingjuþráð hennar? Já, hún hefur þeg-
ar gert það. Á milli hennar og Snorra verður öllu að
vera lokið. Móðir hennar hefur lýst því yfir, að fram-
hjátökustelpa sé honum ekki samboðin, og það er efa-
laust satt og rétt. En það er hún líka víst með sanni,
framhjátökubarn, og þess verður hún nú að gjalda, þótt
hún eigi auðvitað enga sök á tilveru sinni fremur en all-
ir aðrir. En blett skal hún aldrei setja á heiður Snorra,
því heitir hún. Og barnslega biður hún góðan Guð af
öllu hjarta um hjálp og styrk til þess að koma rétt fram
á þessari þungu örlagastund. Síðan lyftir hún höfði og
lítur djarflega á frú Klöru, svo djarflega að henni sjálfri
er ofvaxið að skilja, hve algeru valdi hún hefur þegar
náð yfir tilfinningum sínum, og segir síðan rólega og
án allrar beiskju:
— Já, frú Klara, ég skil orð yðar, og þér þurfið enga
vanvirðu að óttast frá minni hendi. En þér berið ein
ábyrgðina á því, sem nú hefur gerzt á milli okkar og af-
leiðingum þess.
— Já, það skal ég óhrædd taka á mínar herðar. Og
svo þarf ég ekki lengur á störfum yðar að halda. Þér
megið fara héðan núna strax á stundinni.
— Þakka yður fyrir. Það er ágætt.
Nanna gengur að stólnum og tekur kjólinn frá Snorra
á arm sinn, hneigir sig síðan hæversklega fyrir frú
Klöru í kveðjuskyni, en án allra orða, og hverfur síð-
an í skyndi fram úr borðstofunni.
Frú Klara stendur fyrst kyrr nokkur andartök í sömu
sporum og reynir að ná valdi á skapi sínu. Nanna er far-
in, nú þarf hún ekki að óttast hana framar, en þó ....
Frú Klöru finnst samt, að hún hafi ekki unnið þann
fullnaðarsigur, sem hún hafði ætlað sér, þrátt fyrir allt,
og skap hennar vill ekki falla strax í sitt venjulega jafn-
vægi. Hún fer því upp í svefnherbergi sitt, tekur stór-
an skammt af sterkum, róandi pillum og leggst síðan í
rúm sitt til hvíldar. Hún sofnar brátt af áhrifum pill-
Heima er bezt 29