Heima er bezt - 01.02.1966, Side 24

Keldur. Þríhyrningur i baksýn.
arfljót. Skarphéðinn hafði svo síðar orðið banamaður
Höskuldar, vegna þess að Mörður Valgarðsson rægði
þá saman Njálssyni og Höskuld og bar rógsmæli á milli
þeirra.
Margir höfðingjar voru til eftirmáls, og þegar slitn-
aði upp úr friðarsamningum á Alþingi, kallaði Flosi
Þórðarson á Svínafelli, sem var foringi þessara manna,
alla menn sína saman í Almannagjá og komu þar sam-
an 10 tugir manna. Það er 100 til 120 manns. Þar sóru
þeir eiða, að skiljast ekki fyrr við þetta mál, en fallnir
væru allir Njálssynir. Var síðan ákveðinn dagur og
stund, er farið yrði að Njáli og sonum hans. Þau viður-
lög voru líka sett, að hver sem brygðist í þessu máli
skyldu engu fyrir týna, nema lífi sínu.
Einn í þessum hópi var Ingjaldur Höskuldsson að
Keldum. En hann átti mjög vant á báðar hliðar. Hann
var kvæntur bróðurdóttur Flosa, en systir hans, Hróðný
Höskuldsdóttir, hafði átt son laungetinn með Njáli og
var Njáll góður vinur Ingjalds.
Þegar brennumenn komu saman á Þríhyrningsháls-
um daginn, sem þeir gerðu aðför að Njáli og sonum
hans, vantaði engan af samsærismönnum, nema Ingjald
á Keldum. Ámælti þá margur Ingjaldi, en Flosi sagði,
að ekki skyldu þeir ámæla honum á bak, en dauðaverð-
ur væri hann.
Segir svo ekld meira um þetta, fyrr en þeir brennu-
menn riðu frá brennunni um morguninn. Þá reið Flosi
fyrstur og lagði leið sína upp með Eystri-Rangá að
austan. Þá sá hann, að maður reið niður með ánni hin-
um megin árinnar. Kenndi Flosi, að þar fór Ingjaldur
á Keldum. Flosi kallar á hann. Ingjaldur nam þá stað-
ar og sneri við fram að ánni. Flosi mælti til hans: „Þú
hefur rofið sátt við oss og hefur þú fyrirgert fé og
fjörvi. Eru hér Sigfússynir og vilja gjarnan drepa þig,
en mér þykir þú vant við kominn og mun ég gefa þér
líf, ef þú vill selja mér sjálfdæmi.“ Ingjaldur svarar:
„Fyrr skal nú ríða til móts við Kára, en selja þér sjálf-
dæmi. En ég vil því svara Sigfússonum, að ég skal ekki
hræddari við þá, en þeir við mig.“ „Bíð þú þá,“ segir
Flosi, „ef þú ert ekki ragur, því að ég skal senda þér
sending.“ „Bíða skal ég víst.“ segir Ingjaldur.
Þorsteinn Kolbeinsson bróðurson Flosa reið fram hjá
honum og hafði spjót í hendi. Flosi þreif af honum
spjótið og skaut til Ingjalds, og kom á hina vinstri hlið-
ina, og í gegnum skjöldinn fyrir neðan mundríðann, og
klofnaði hann allur í sundur, en spjótið hljóp í lærið
fyrir ofan hnéskelina og svo í söðulfjölina og nam þar
staðar.
FIosi mælti til Ingjalds:
„Hvort kom á þig?“
„Á mig kom víst,“ segir Ingjaldur, „og kalla ég þetta
skeinu en ekki sár.“
Ingjaldur kippti þá spjótinu úr sárinu og mælti til
Flosa: „Bíð þú nú ef þú ert ekki blauður.“
Hann skaut þá spjótinu yfir ána. Flosi sá að spjótið
stefnir á hann miðjan. Hopar hann þá hestinum, en
spjótið fló fyrir framan hestinn Flosa og missti hans.
Spjótið kom á Þorstein miðjan og féll hann dauður af
hestinum. Ingjaldur hleypti þá í skóginn og náðu þeir
honum ekki.“
Flosa varð mikið um þetta slys og taldi það óheilla
merki. Þeir brennumenn hröðuðu nú för sinni til Þrí-
hyrningshálsa og dvöldu þar „til þess, er hin þriðja sól
var af himniu. Á meðan var þeirra leitað á öllum leið-
um, sem austur lágu.
í sumar, er ég fór frá Bergþórshvoli, reyndi ég að
glöggva mig á leið þeirra brennumanna frá brunanum.
Mér virtist eftir vegalengdinni, að mögulegt hefði ver-
ið að fara þessa leið, frá Bergþórshvoli og upp á Þrí-
hyrningshálsa á tveimur og hálfum eða þremur tímum,
ef geyst hefði verið farið. Og líldega hefur Þverá þá
ekki verið neinn farartálmi. En eins og áður er fram
tekið, þá virðist það algjörlega útilokað, að þeir hefðu
komizt alla þessa leið óséðir.
AÐ KELDUM.
Orðaskipti þeirra Flosa og Ingjalds yfir Eystri-Rangá
sýna aðdáanlega ró og hetjulund, þessara hugprúðu
fornmanna. Með almennu orðalagi og hetjulegri ró
tefla þeir um dauðann yfir ána. Þeir vinna hvorugur
60 Heima er bezt