Heima er bezt - 01.02.1966, Page 33

haldið kyrru fyrir. Hugsa sér að það skyldu eiga að
koma krakkar í Kot, — henni var bæði um og ó. —
Afi var hættur að svara þó hún spyrði hann einhvers,
hann bara taldi tuttugu og einn, tuttugu og tveir, o.
s. frv. Ástandið var orðið svo óþolandi, að Hanna
María hafði sagt upp samningnum. Þá hafði afi
hlegið hátt og dátt. Aldrei skyldi hún láta afa leika
svona á sig aftur.
„Hvaða ráp er þetta í þér, krakki?“ sagði amma
höstug, þegar Hanna María kom inn í baðstofu til
að líta á klukkuna, sennilega í tuttugusta sinn eftir
að afi fór. Amma hafði lagt sig útaf og ætlað að láta
sér líða í brjóst, áður en ófriðurinn hæfist, því hún
var eins viss um það og Hanna María, að nú væri
rólegheitunum í Koti lokið, að minnsta kosti í bráð.
Það lá við að amma hlakkaði til haustsins, og þó var
sumarið sama sem nýbyrjað.
„Amma, stendur ekki klukkan?“ spurði Hanna
María.
„Sér er nú hver vizkan,“ hnussaði í ömmu. „Heyr-
irðu ekki í klukkunni, barn?“
Hanna María hlustaði, jú, hún heyrði greinilega
að klukkan gekk, en hún rétt silaðist við að segja:
Tikk-takk, — tikk-takk, eins og ekkert lægi á.
Klukkunni og ömmu var alveg sama þó tíminn væri
lengi að líða í dag, þær voru bara fegnar að friður
og ró ríkti sem lengst.
Sonja og Sverrir komu í heimsókn og fengu að
hjálpa til að rifja litlu flekkina. Sverrir gerði samt
lítið gagn, hann ólmaðist við Neró, lét hann leggj-
ast niður og bar á hann hey, unz ekkert sást nema
hausinn, en þá stóð Neró upp og hristi sig svo heyið
ýrðist í allar áttir. Þá var litla ólátabelgnum skemmt:
„Fela Senna og Nóa,“ sagði hann við stelpurnar,
og Hanna varð að láta það gott heita, að nýrifjaður
flekkurinn væri gerður að einni hrúgu til að hylja
þá félaga.
„Húrra, þar er afi að koma!“ hrópaði Sonja allt
í einu. Flanna þaut á fætur. Jú, þarna var hvíti bát-
urinn að koma. Þær leiddu Sverri á milli sín niður í
lendinguna. Neró og Harpa komu í humátt á eftir.
Hanna leit á fötin sín, hún var í hvítri blússu og
stuttbuxum, sem Ninna hafði saumað á hana. Ninna
kallaði þetta sólföt. Jú, hún var fín. Að vísu var
hárið orðið úfið, og hey í því, en það var eins ástatt
með Sonju, svo það gerði ekkert til.
Stór og feitur strákur ætlaði að stökkva í Iand úr
bátnum, áður en hann stöðvaðist. Afi kallaði til hans
að sitja kyrr, en það var of seint, strákurinn stakkst
beint á hausinn í sjóinn. Hann rak upp heljarmikið
öskur, þegar honum skaut upp aftur, svo Neró gerði
sér lítið fyrir og stökk út til hans, hann hélt víst að
strákurinn væri að drukkna. Strákurinn æpti heróp
að seppa og flýtti sér upp á þurrt land.
„Við ljón og tigrisdýr er ég ekki smeykur, en
þessa voðaskepnu kann ég ekki rétt vel að meta sem
sundfélaga,“ sagði hann og hristi sig allan og stökk
í loft upp til að hita sér.
„Fífl,“ sagði stelpan með fyrirlitningu. Hún var
eins grönn sem hann var feitur, annars voru þau
ótrúlega lík. Það kom líka upp úr kafinu, að þau
voru tvíburar og tólf ára gömul.
Strákurinn heilsaði stelpunum með því að taka svo
fast í hendur þeirra að þær æjuðu upp yfir sig. —
Þvílíkur fantur! En stelpan kinkaði aðeins kolli og
sagði sælar. Henni fannst víst ekki taka því að heilsa
Sverri, hvað þá Neró.
„Jæja, krakkar mínir, þá er bezt að halda heim í
Kot, amma er sjálfsagt búin að hita kakó handa ykk-
ur, en fyrst verðið þið að kynna ykkur.“
Þau þögðu öll og horfðu hvert á annað.
„Jæja þá, þetta er Hanna María,“ sagði afi, „þetta
er hún Sonja úr heimabænum, sem heitir Fellsendi,
og þetta er Sverrir bróðir hennar. Þið verðið svo
sjálf að segja til nafns, því sannast að segja er ég bú-
inn að gleyma, hvað þið sögðust heita.“
„Viktor heiti ég, kallaður Vikki,“ sagði strákur-
inn hressilega og klæddi sig úr jakkanum og skyrt-
unum.
„Viktoría Ólsen heiti ég,“ sagði telpan tilgerðar-
lega.
„Kölluð Vigga,“ sagði strákurinn.
„Ég heiti Viktoría, asninn þinn,“ sagði telpan og
bjóst til að berja bróður sinn.
En það orðbragð, hugsaði Sonja, hvað ætli mamma
segði, ef hún heyrði þetra.
Viktoría var auðsjáanlega dauðhrædd við Neró.
Hún gaut augunum til hans útundan sér og færði
sig undan, fyndist henni hann nálgast sig um of.
„Þú ert byrjaður að hjakka, karlinn, kringum
kotið þitt,“ sagði Viktor, þegar þau komu heim að
bænum, og spýtti hraustlega.
Afi leit á hann kíminn:
„Já, ég bar út í gær, ég er alltaf vanur að gera
það á laugardegi.“
„Ha, barstu út?“ spurði strákur alveg utangátta.
Heima er bezt 69