Heima er bezt - 01.03.1966, Side 32

— Það hlýtur að vera.
— Æi, þetta er allt svo þokukennt fyrir mér, allt nema
hvað þessi stúlka hefur sýnt mér ósegjanlega mikla ást-
úð og umhyggju. Ég hefi aldrei orðið slíks aðnjótandi
fyrr, þar sem ég hefi dvalið sjúk. Með hverju get ég
endurgoldið henni, Magnús?
Frú Klara var orðin bæði áköf og klökk. En maður
hennar vill forða henni frá frekari geðshræringu og seg-
ir rólega:
— Við skulum ræða þetta seinna, góða mín, með
hverju þú getur bezt sýnt þessari velgerðarstúlku þinni
þakklæti þitt og okkar beggja, — enn er það ekki tíma-
bært.
— Ég get aldrei launað henni að verðleikum.
Grátstafur er kominn í rödd frúarinnar. En Magnús
lögmaður svarar með sinni óbifanlegu ró og hlýleika:
— Það er ómögulegt að segja neitt um slíkt núna,
vina mín. Það getur svo margt ótrúlegt skeð. Og svo
held ég að við ættum ekki að ræða málið frekar að þessu
sinni.
Magnúsi lögmanni er það ljóst, að kona hans er enn
ekki fær í langar umræður, sem snerta viðkvæm mál-
efni. Hún er auðsjáanlega orðin mjög þreytt eftir þetta
samtal þeirra, og tilfinningar hennar komnar úr jafn-
vægi. Og brátt lokar frú Klara augunum og hvíhr þann-
ig þögul um hríð.
Magnús situr hljóður við rúm konu sinnar og varast
að gera henni ónæði. En fyrr en varir kveður við hring-
ing frammi á ganginum. Heimsóknartímanum er lokið.
Frú Klara opnar augun við hringinguna og lítur
þreytulega á mann sinn.
— Ertu að fara, Magnús? spyr hún lágt.
— Já, góða mín, nú verð ég að fara, heimsóknartím-
inn er á enda runninn, en ég kem að forfallalausu aftur
til þín á morgun.
— Gerðu það, ég þarf að tala svo margt við þig.
— Já, vina mín.
Magnús lögmaður rís þegar á fætur, kveður konu
sína innilega og hraðar sér síðan fram úr sjúkrastof-
unni.
Að þessu sinni kom það í hlut Nönnu að „hringja út“
að loknum heimsóknartíma. En strax og því er lokið
ætlar hún að hraða sér brott af ganginum og varast að
mæta gestum sjúklinganna. En í sömu svifum og leið
hennar liggur framhjá sjúkrastofu frú Klöru, opnast
stofudyrnar mjög skyndilega, og Magnús lögmaður
snarast fram á ganginn. Hann þekkir Nönnu um leið
og segir glaðlega með djúpri undrun í röddinni:
— Nanna! Ekki bjóst ég við því að mæta yður hér.
Hann réttir henni höndina.
— Komið þcr sælir, Magnús lögmaður, svarar Nanna
eins eðlilega og henni er unnt og tekur í útrétta hönd
hans.
Magnús þrýstir hönd Nönnu með hlýjum innileik og
ætlar að segja fleira, en Nanna bíður ekki eftir frekari
viðræðum, hún dregur þegar að sér höndina, hneigir
sig hæversldega fyrir Magnúsi og hverfur á brott í
skyndi. Hér eftir skal hún gæta þess vandlega að verða
ekki á vegi Magnúsar lögmanns þá fáu daga sem hún á
eftir að starfa við þetta sjúkrahús. Og það áform ætti
að geta heppnast.
En orðinn hlutur verður ekld aftur tekinn. Magnús
lögmaður hraðar sér út úr sjúkrahúsinu og heim í hótel-
herbergi sitt. Þar dvelur hann einn um hríð með hugs-
anir sínar.
Hann álítur að Nanna hafi átt svo annríkt áðan, er
fundum þeirra bar saman, að hún hafi alls ekki mátt vera
að því að ræða frekar við hann þá. Hún var auðsjáan-
lega starfsstúlka, en hvorki gestur né sjúklingur á sjúkra-
húsinu, og hann þekkir það af eigin raun, hve hún er
samvizkusöm og stundvís í störfum. Hann vonar að
fundum þeirra beri saman síðar í betra tómi, áður en
hann fari frá París, því enn á hann eftir að þakka Nönnu
fyrir vel unnin störf á heimih sínu síðastHðið sumar, og
það ætlar hann að gera strax og tækifæri gefst.
Síðan hugleiðir hann glaður heimsóknina til konu
sinnar og þau góðu umskipti sem orðið hafa á líðan
hennar á mjög skömmum tíma. Hann er hjartanlega
þakklátur þessari ágætu stúlku, sem hjúkrað hefur konu
hans af svo mikilli prýði á þessu ókunna sjúkrahúsi að
sögn Klöru sjálfrar, og skilið hana svo undur vel. En
ekki hefur það getað verið Nanna, því að Klara hefði
hlotið að þekkja hana strax og hún var komin til fullr-
ar meðvitundar. Líldega veit kona hans ekkert um það
enn, að þeirra góða fyrrverandi starfsstúlka sé hér á
þessu sjúkrahúsi, annars hefði hún trúlega sagt honum
frá því.
Og nú ætlar hann að gleðja konu sína með þeirri frétt
næst þegar hann kemur í heimsókn til hennar, að hann
hafi mætt Nönnu þar á sjúkrahúsinu. Honum kemur
alls ekki annað til hugar, að sú frétt verði eingöngu til
þess að gleðja Klöru. Og Magnús bíður þess með sér-
stakri eftirvæntingu að ná fundi konu sinnar næsta
dag.
Og nýr dagur rís. Nanna gengur inn í sjúkrastofu frú
Klöru og vinnur þar sitt líknarstarf af sömu ástúð og
fórnfýsi sem áður. En hún segir aldrei orð við sjúkling-
inn að fvrra bragði, nema að þess gerist brýn þörf, og
þá í sem stytztu máli, og ávarpi frúin hana, svarar hún
með eins fáum orðum og henni er unnt, en alltaf með
hlýju og nærgætni. Og strax er hún hefur uppfyllt þarf-
ir sjúklingsins eftír beztu getu, hraðar hún sér á brott
í skyndi.
En nú er frú Klöru farið að þykja svo vænt um þessa
góðu velgerðarstúlku sína, að hún þráir að mega ræða
meira við hana og kynnast henni nánar en hún hefur
gefið hcnni kost á til þessa. Og eftir því sem allt verður
skýrara í vitund frú Klöru, gerist sú hugsun ríkari hjá
henni, að þessa stúlku hafi hún séð einhvem tíma áður,
en hvar og hvenær? Það er henni ómögulegt að muna,
hvernig sem hún reynir að hugleiða það. Hún ákveður
að færa þetta í tal við mann sinn og vita, hvort hann
104 Heima er bezt