Heima er bezt - 01.03.1966, Qupperneq 34

MAGNEA FRÁ KLEIFUM:
HANNA MARÍA
og víllingarnir
ÞRIÐJI HLUTI
„En Hanna María, langar þig til að hún læri af
þeim listirnar?“ spurði amma.
„Nei, Hanna sér um sig, ég tala við hana,“ sagði
afi rólegur og fékk sér í nefið, eða ætlaði að gera
það, en áður en hann fengi tíma til að sjúga kornin
upp í nösina, skall eldhússhurðin upp á gátt, og ýl-
andi og vælandi kötturinn þaut inn ásamt Hönnu
Alaríu. Um leið kvað við hár hvellur, og eldhúsið
fylltist af óþef. Afi hrökk svo við, að hann missti
tóbakið niður og stökk á fætur. Amma tók um hjart-
að, hún var náföl og titraði öll.
„Hvað var þetta?“ stundi hún upp og studdi sig
við borðið.
Gleiðbrosandi strákurinn og skellihlæjandi stelp-
an komu í dyrnar.
Afi tók kisa og skoðaði sviðna rófuna á honum,
vesalingurinn var svo hræddur, að hann tróð sér
undir skeggið á afa og hvarf svo að segja allur nema
iðandi rófan.
Óneitanlega var þetta spaugileg sjón, enda ætluðu
krakkarnir að rifna af hlátri.
Allt í einu stökk Hanna María að stráknum og
sló hann utan undir, og áður en stelpan gat vikið sér
til, fékk hún sömu úrreið. Svo þaut Hanna hágrát-
andi út. Þar stóð Sonja skjálfandi af hræðslu og ríg-
hélt í Sverri, sem vildi óður og uppvægur sjá „katta-
gattann pinga“.
Viktor hafði sagt að kattarskrattinn mundi springa
í Ioft upp, og Sverri, scm aldrei hafði sagt neitt ljótt
áður, fannst þetta voðalega spennandi. Sonju tókst
með hjálp Hönnu að toga hann af stað heim að Fells-
enda, en hann endurtók í sífellu „kattagatti, katta-
gatti“ með miklum ánægjusvip.
„Ilvað heldurðu að hún mamma segi, þegar hún
heyrir hann segja þetta?“ vældi Sonja.
„Heldurðu að hún skilji við hvað hann á?“ sagði
Hanna. Það var Sonja alveg viss um, og nú fengi hún
aldrei framar að fara niður í Kot í sumar.
Þær settust á þúfu neðan við hlaðvarpann á heima-
bænum og töluðu saman mjög alvörugefnar. Þeim
kom saman um, að þessi systkin væru þau verstu
sem til væru í heiminum, verri börn gætu ómögulega
hafa fæðzt.
IV.
Neró lannar fyrir Hörpu.
Það var kallað á Sonju og Sverri að koma heim,
svo Hanna María rölti ásamt Neró niður í Kot. Allt
í einu datt henni Harpa í hug. Bara að krakkarnir
næðu nú ekki í hana. Vesalingurinn litli var svo góð-
ur við alla, að það var hægur vandi fyrir þau að
lokka hann til sín, en Neró aftur á móti mundi ef-
laust sjá um sig.
Eins og svar við þessum hugleiðingum hevrði
Hanna nú sárt jarm koma frá Koti. Hún tók á sprett,
heim að skemmudyrunum. Aftur heyrðist jarmur,
og nú svo átakanlega vesældarlegur, eins og aumingja
Harpa væri að biðja sér vægðar.
Hanna hratt upp skemmuhurðinni, og þar gaf á
að líta. Viktor sat og hélt Hörpu fastri svo hún gat
sig hvergi hreyft, en Viktoría var að kenna henni
að reykja sígarettu. Tárin runnu úr augunum á
Hörpu af reyknum, og tóbakið sem farið hafði upp
í hana, var hræðilegt á bragðið.
Áður en Hanna var komin hálfa leið til þeirra, var
Neró búinn að taka systkinin föst. Hann hugsaði sig
ckkert um, stökk bara á þau og felldi þau til jarðar.
Neró sem var stór eins og kálfur, settist ofan á
Viktor, en lét sér nægja að Iyfta löppinni ógnandi
106 Heima er bezt