Heima er bezt - 01.03.1966, Side 37

að mjólka, fóru þær aftur með þær í hestahólfið, en
þar voru kýrnar hafðar á nóttunni. Viktor og
Viktoría láu útundir vegg og fylgdust með. Svo var
þeim sagt að fara að hátta. Viktor átti að sofa í stof-
unni, en Viktoría hjá Hönnu.
Þá byrjuðu nú vandræðin. Systkinin heimtuðu að
sofa í sama herbergi. Það hefðu þau alltaf gert frá
því þau hefðu fæðzt.
Afi pírði augunum til ömmu, hann vissi að nú
voru þau að skrökva, en samt bjó hann um Viktor
á flatsæng rétt hjá orgelinu, svo systir hans gæti sof-
ið á dívaninum, sem honum hafði verið ætlaður.
Viktor rauk upp og afsagði alveg að sofa á gólf-
inu, stelpan gæti sofið þar.
Afi sagðist mundu smíða bekk fyrir hann daginn
eftir, svo strákur róaðist, enda sá hann strax, að það
gerði hvorki til né frá, þó hann svæfi á gólfinu þessa
einu nótt. Ekki hefði hann dívan til að sofa á í úti-
legunni.
Afi bauð góða nótt, einnig amma sem kom fram
með tvö full mjólkurglös og kleinur á diski, sagðist
vera vön að gefa Hönnu litlu sopa á kvöldin, ef hana
langaði í, og þau myndu sjálfsagt kunna að meta
það líka.
„Kerlingin er ekki sem verst,“ sagði Viktor þegar
þau voru farin. „Þau eru svo heimsk og einföld, að
það liggur við að það sé ekkert varið í að leika á
þau.“ Ilann hcfði ekki verið svona kampakátur,
hcfði hann heyrt hvað afi var að segja við Neró úti
á hlaðinu.
Ncró rölti af stað með afa, og afi benti honum.
Neró skildi þetta vcl og lagðist flatur við bæjarvegg-
inn, þar sem hann gat fylgzt með stofuglugganum.
Síðan fór afi inn og læsti útidyrunum og tók lykil-
inn með sér, og háttaði svo í rólegheitum eftir að
hafa kysst Hönnu Maríu góða nótt, en hún var ákaf-
lega fegin að fá að sofa ein eins og áður.
Innan stundar voru þau í baðstofunni sofnuð, afi
vissi að Neró mundi leysa gæzlustarf sitt vel af
hendi.
Systkinin háttuðu ekki heldur fóru að taka upp
úr töskum sínum, það sem þau ætluðu að hafa með
scr, því ómögulega gátu þau borið allan þcnnan far-
angur upp á fjallsbrún.
Viktor var búinn að róta í öllum sínum töskum.
Hann lcit ógnandi á systur sína og spurði, hvort hún
hefði snuðrað í töskunum, eftir að hann hefði sett
í þær.
Viktoría sór og sárt við lagði, að það hefði hún
alls ekki gert, aftur á móti vantaði hana ýmislegt
í sínar töskur, sem hún hafði grun um að hann hefði
tekið, t. d. varalit og púður, hárrúllur, heilmikið af
tyggigúmmíi og ýmislegt fleira.
Þau settust og töluðu saman í lágum hljóðum. Það
gekk samt hálfilla, því fyrr en varði voru þau farin
að hnakkrífast. Loks lögðu þau sig út af og fóru að
lesa, en þá urðu þau svo ógurlega syfjuð. Viktoría
sofnaði aftur og aftur, hvernig sem hún reyndi að
halda sér vakandi, en Viktor gekk um gólf.
„Svona, nú skulum við fara, þau eru öll löngu
sofnuð,“ sagði hann, þegar honum fannst hann vera
búinn að ganga þúsund sinnum fram og aftur um
gólfið, og væri hann eina mínútu fram og til baka,
þá væri þetta þúsund mínútur, og þúsund mínútur
væri hve margir klukkutímar? Nei, hann var alltof
syfjaður til að geta reiknað það út, enda aldrei verið
góður í reikningi.
Þau klæddu sig í og tóku þær töskur, sem þau
ætluðu að hafa með sér. Viktor athugaði gluggann,
en ekki var nú vandi að komast út, hann mátti nærri
ganga uppréttur. En einmitt þegar hann var að stíga
út fyrir, kom hræðileg skepna labbandi í rólegheit-
um.
„Hvað er þetta,“ sagði Viktoría og greip í hand-
legg hans.
„Bara hundskömmin, hann gerir ekkert,“ sagði
Viktor, en hikaði þó við að fara út.
Neró labbaði að glugganum og lagðist beint fyrir
neðan hann.
„Farðu frá, greyið,“ sagði Viktor blíðlega. Þessu
svaraði Neró með því að fitja upp á trýnið, svo að
skein í vígtennurnar, og urraði grimmdarlega.
Það var sama hvaða ráðum Viktor beitti, Neró
hreyfði sig ekki, og ekki þorði strákurinn að stíga
beint ofan á hundinn. Þau ákváðu því að læðast fram
göngin.
Viktor gekk á undan, cn hvað var nú þetta? Hurð-
in var harðlæst, og enginn lykill í skránni.
Viktor bölvaði í lágum hljóðum, og Viktoría tók
undir með honum, þcgar hún sá hvernig í öllu lá.
„Kannski hefir lykillinn dottið úr,“ sagði hún.
Framhald.
Heima er bezt 109