Heima er bezt - 01.05.1968, Blaðsíða 29

Það kom hreyfing á hópinn. Tveir virtust hafa
reiðhjól við hendina og lögðu þeir báðir af stað til
sýslumannsins. Nú hafði bætzt í hópinn á bryggj-
unni, bæði fullorðnir sem börn. Allir virtust jafn
undrandi og störðu niður í bátinn til okkar.
Ég var dálítið hissa er ég sá ljósbláa „Moska“
sýslumannsins koma niður á bryggjuna. Það var
meira hvað strákarnir höfðu verið fljótir til sýslu-
mannsins og hann fljótur að átta sig á hlutunum. En
viti menn, rétt á eftir yfirvaldinu kom svo enginn
annar en rauði Skodinn hans pabba. Fréttin um
komu okkar hlaut að hafa farið sem örskot um allan
bæinn því að nú streymdi fólk niður á bryggjuna,
gangandi, hlaupandi og akandi. Það mátti með sanni
segja að koma okkar bræðra hafði vakið mikla at-
hygli.
Enn sem komið var, vorum við bræður um borð í
séttunni ásamt Lóminum náttúrlega, svo og Jóni sem
nú kom með hverja spurninguna á fætur annarri,
spurði svo hratt að við komumst varla að, að svara.
„Drengir, komið þegar hingað upp til mín,“ var
skyndilega kallað ofan af bryggjunni.
Við bræður gerðum sem okkur var sagt því að við
vissum að það var sýslumaðurinn er kallaði. Þegar
við svo komum upp á bryggjuna hópaðist forvitinn
mannskapurinn utan um okkur, svo þétt að ég var
hræddur um að við myndum kremjast til bana. En
þá kom sýslumaðurinn okkur til hjálpar og bað fólk-
ið að sýna stillingu og hópast ekki svona utan um
okkur. Síðan spurði hann okkur um Lóminn. Við
sögðum frá honum og sögðum sem var. Sýslumaður-
inn horfði fast á okkur, það var sem hann væri að at-
huga hvort við segðum satt eða ekki. Honum þótti
það nokkuð ótrúlegt að við, tólf ára drengir, skyld-
um geta handtekið fullorðinn mann. En við sögðum
að þetta væri alveg dagsatt.
„Jæja, drengir mínir. Alla vega ætla ég að rann-
saka þennan aumingja mann,“ sagði sýslumaður.
Því næst kallaði hann á tvo menn er voru þarna
skammt frá og bað þá að fara niður í bátinn og koma
með fangann. Gerðu þeir það þegar, og leið því ekki
á löngu áður en þeir stóðu aftur á bryggjunni með
Lóminn á milli sín. Þá fyrst virtist sýslumaðurinn
verða undrandi því að hann hrópaði upp yfir sig
svo að minnsta kosti ég hrökk í kút:
„Nei, detti nú af mér allar dauðar lýs. Þetta er
enginn annar en hann Snorri Brynjólfsson. Lögbrota-
maðurinn sem var á hvers manns vörum fyrir tveim-
ur árum þegar hann strauk frá Litla-Hrauni og hef-
ur síðan ekki fundizt þrátt fyrir mikla leit. Já, Snorri
minn, manstu ekki eftir mér, við vorum saman í
Staðarskóla.“
Lómurinn svaraði ekki, hann var sennilega of reið-
ur til þess að geta stunið upp einu einasta orði. En
allt í kring kváðu nú við lág undrunaróp. Já, meira
að segja við Halli vorum undrandi. Við höfðum
nefnilega, sem flestir þarna á bryggjunni, heyrt tal-
að um Snorra Brynjólfsson, sem strauk fyrir tveim-
ur árum síðan úr einu hegningarhúsi höfuðborgar-
innar, og að því er menn töldu, til útlanda. Hafði
mikið verið leitað og auglýst eftir honum. En allt
kom fyrir ekki, það var sem jörðin hefði gleypt
hann. Hann hafði sem sé horfið á mjög undarlegan
hátt eins og piparkökurnar úr búrinu heima.
Já, þetta hafði þá eftir allt saman verið Snorri
Brynjólfsson sem allir höfðu einu sinni talað svo mik-
ið um. Að við Halli skyldum ekki þekkja hann, við
sem höfðum séð myndir af honum í „Mogganum“.
Jæja, annars var það ekki mikið, það var svo langt
síðan við höfðum séð myndirnar af honum, svo var
hann sennilega einn af þeim sem ekki eru líkir sjálf-
um sér á mynd.
Allt í einu fann ég að þrifið var í aðra öxl mína,
ekki þó harkalega. Svo heyri ég sagt:
„Hallur, Óskar, drengirnir mínir.“
Ég sneri mér við og Halli gerði það sama og nú
faðmaði mamma okkur að sér og sagði um leið að
hún hefði verið svo afskaplega hrædd um okkur. Já,
satt að segja hafði hún haldið að við værum horfnir
frá henni fyrir fullt og allt.
Eiginlega vorum við Halli ekkert hrifnir af faðm-
lögum, hvort sem það var mamma eða einhverjar
aðrar. En núna kunnum við einhvern veginn ekki við
það að gera tilraun til að brjótast úr faðmi mömmu.
Við uppgötvuðum að þrátt fyrir allt þætti henni
væntum okkur og það var alls ekki leiðinlegt að
hugsa til þess, þegar allt kom til alls.
Þegar mamma hafði svo faðmað okkur að sér dá-
góða stund, sagði hún að nú skyldum við koma heim
með henni, höfðum við ekkert á móti því. Þá gekk
sýslumaðurinn fram og sagði að hann kæmi heim til
okkar eftir rúman klukkutíma því að hann sagðist
vilja heyra sögu okkar bræðranna „í réttri röð“ eins
og hann orðaði það. Framhald.
Heima er bezt 173