Heima er bezt - 01.07.1973, Blaðsíða 30

Svo gengum við saman unz sólin var
sigin í bládjúpu öldurnar.
Þá settumst við út undir Grandagarð.
Ó, guð, hvað hann Jensen þá sætur varð.
Gæti ég krækt í danskan dáta o. s. frv.
Svo kysti’ hann mig ellefu kossa þar
sem kvöldskugginn mestur og afdrep var,
og sagði: „Du er so söd og fin,
södeste elskede pigen min.“
Gæti ég krækt í danskan dáta o. s. frv.
En þá heyrðist blástur við bryggjusporð,
mér brá, svo því lýsa’ ekki nokkur orð,
því bátskömmin litla beið nú þar,
og bjáninn hann Jensen minn þotinn var.
Gæti ég krækt í danskan dáta o. s. frv.
Ég sá þá hvað herstjórnin hláleg er
að heimta hann Jensen minn strax af mér,
fyrst átti ég kost á að eignast mann,
svo indælan, sætan og „dannaðan“.
Gæti ég krækt í danskan dáta o. s. frv.
Seinna ég ein út á Granda gekk,
ó, guð, hvað ég ákafan hjartslátt fékk,
því Jensen og Sigga sátu þar,
í sömu laut og ég forðum var.
Gæti ég krækt í danskan dáta o. s. frv.
Mér finnst júlímánuður vera dýrlegasti tími ársins,
sérstaklega þegar veðrið er eins og það er á meðan ég
er að pára niður þennan þátt hér úti á lóðinni við íbúð
mína. Ef ég væri skáld, myndi ég yrkja júlí lof. En því
er ekki að heilsa. — Næsta kvæði er kannski ekki alveg
tengt þessum mánuði, þó mætti vel segja, að það væri
bundið júlí bernskuáranna. Þetta fallega ljóð er eftir
Braga Sigurjónsson, sem fyrir löngu hefur áunnið sér
skáldtitil hjá þjóðinni og staðfestist enn betur eftir út-
komu síðustu Ijóðabókar hans, „Páskasnjór“, sem kom
út í fyrra. Lagið er eftir Foster, þann bandaríska, eða
„Swanee Ribber“, sem það heitir á svertingjamállýzku.
Þetta var eitt af þeim lögum, sem Smárakvartettinn
söng inn á plötu á sínum tíma, við texta Braga. Einsöng
í laginu söng Magnús Sigurjónsson, sem mér fannst hafa
alveg einstaklega fallega bassarödd. Textinn er hér birt-
ur eftir beiðni.
VIÐ LÁGAN BÆ------------
Við lágan bæ í litlum hvammi
langt upp í sveit,
í skógahlíð til fjalla frammi
fyrstu barnsskónum sleit.
Úr heimi leikja varla vék ég
vorlangan dag,
um kjarr og bala kátur lék ég,
unz komið var sólarlag.
LTti’ er löngu leikjayndi,
lítil gleðiföng.
Bernska, kemur þú aldrei aftur,
aftur með leiki og söng?
Að lokum verður svo birt ljóð, sem svo sannarlega
getur átt við júlímánuð, en það er þýtt úr sænsku af
Helga Valtýsyni. Lagið er eftir Lilla Bror Söderlund,
en höfundur Anna Greta Wide. Mér segir svo hugur
um, að kórmenn ættu að fagna þessum texta, ef þeir
hafa handbærar útsetningar.
NÆTURÓÐUR
Blundar jörð í blíðum draumi,
barni líkt, er sofnar rótt.
En með hjartans hlýja straumi
himnesk undur birtast skjótt.
Ljósskraut himinhvelfing ljóma:
Hvílíkt dýrðar töframegn.
Fyrr en varir fagurhljóma
fyllir geiminn tónaregn.
Annars hljótt, — ég alein vaki,
undrandi þann töfrahreim:
Björt og hrein, und himinþaki
hljómlist fyllir víðan geim.
Fleiri ljóð birtast þá ekki að sinni. — Kær kveðja.
E. E.
Vernd og fegrun ...
Framhald af bls. 219 ------------------------------
að þessu unnið bæði af kappi og forsjá, enda varð ár-
angur að sama skapi. Myndir, er okkur voru sýndar af
þessu, minntu fremur á skemmtihallir í skógarlundum
en stálverksmiðjur, sem maður ósjálfrátt er vanur að
tengja við ryk og sót. En þess var vandlega gætt, að
varnarbeltin líktust meira náttúruskógum landsins með
rjóðrum og opnum svæðum, en tilbúnum slcrúðgörð-
um.
Við að sjá og heyra um þessa hluti flaug mér í hug,
hvort vér gætum ekki gert eitthvað í þessa átt. Að vísu
höfum vér ekki úr jafn fjölbreyttum og hraðvaxta
gróðri að velja og Japanir, en vér getum reynt að tjalda
því sem til er, og leitað getum vér til annarra landa um
haganlegar tegundir.
Vér getum ekki barizt gegn iðnvæðingu nútímans.
En vér getum lagt oss fram, — og það er skylda vor —
að beina framkvæmdum inn á þær brautir, að iðnhverf-
in hvorki skapi mengun, né séu sem æpandi ófreskjur í
landslaginu. Þar getur dæmi Japana verið oss til fyrir-
myndar. St. Std.
246 Heima er bezt