Heima er bezt - 01.07.1973, Blaðsíða 32

in hættu að geta verið úti að nokkru ráði, en þau verða
að leika sér eingöngu hérna í stofunni hjá mér.
— Já, ég trúi því, góða mín. En vakir þú þá á nótt-
unni og saumar fyrir aðra?
— Einstaka sinnum kemur það fyrir.
— Er efnahagurinn svona þröngur, að þú verðir að
leggja þetta á þig, Auður mín?
— Nú, Hreinn hefir ekki haft nema stopula verka-
mannavinnu að undanförnu, svo ég reyni að létta undir
með honum á þennan hátt, að taka sauma, og ég hefi
líka alltaf haft gaman af að fást við þess háttar hluti.
Verkamannavinnu, segir þú! Er Hreinn þá hættur
að vinna á skrifstofunni?
— Já, ég hélt þú vissir það, Bergþóra.
— Nei, ég hafði enga hugmynd um það. Hvað kom
til þess, að hann hætti þar?
Auður lítur niður fyrir sig og svarar ekki strax. Henni
er það óljúft að hryggja Bergþóru með því að segja
henni sannleikann í þessu máli, en á milli þeirra hefir
ávallt ríkt fullkominn trúnaður, og Auður vill ekki
verða til þess að rjúfa hann. Sannleikurinn er líka alltaf
sagna beztur og hlýtur að lokum að koma í ljós, þótt
takast megi að leyna honum um stundarsakir. Og Auður
segir því stillilega:
— Honum var sagt upp skrifstofustarfinu í sumar.
— Og veiztu ástæðuna fyrir því?
— Hann mætti víst ekki alltaf til vinnunnar á réttum
tíma.
— Jæja, það var gott að ástæðan fyrir brottrekstrinum
var þó ekki alvarlegri.
— Nei, Bergþóra, Hreinn er heiðarlegur maður.
— Hreinn minn var strangheiðarlegur maður, en við
hverju má búast, þegar samvizka og ábyrgðarkennd
eru svæfðar í eiturveigum áfengisins, og það tekur alger-
lega yfirráðin. Hvað er það þá, sem ekki getur komið
fyrir.
Bergþóra andvarpar þungt og af sársauka, en svo
spyr hún:
— Og hefir hann þá síðan stundað stopula verka-
mannavinnu?
— Já, hann hefir gert það.
— Og afkoman verið svo bágborin, að þú verður að
vinna á nóttunni til þess að börnin líði ekki skort? Get
ég ekki rétt til, góða mín?
— Það er ekki nema skylda mín að leggja líka fram
mína krafta til að vinna fyrir börnunum, og ég tel mig
ekkert of góða til þess, á meðan heilsa og kraftar leyfa.
— Ég vissi það fyrr en nú, að Hreinn minn var vel
kvæntur, en þetta þurftu ekki að verða örlög þín, Auð-
ur mín. Rödd Bergþóru deyr út í klökkva. Síðan starir
hún þögul fram fyrir sig um hríð, og þá rifjast upp
fyrir hugskotssjónum skýrar myndir frá þeim dögum,
er sonur hennar stofnaði fyrst sitt eigið heimili í borg-
inni, nýkvæntur og hamingjusamur. Hann hafði eign-
ast góða konu, fengið ágæta stöðu og stofnað fallegt
heimili. Og þá leit hún björtum augum á framtíð sonar
síns. En svo varð hann áfengisnautninni að bráð um
hríð, og síðan hefir hún séð hann taka að hrapa stig
af stigi niður á við í eymd spillingarinnar. Faliega
heimilið hans er horfið, og nú er hann fluttur með fjöl-
skyldu sína í þennan hrörlega hermanna-bragga, þar
sem sárasta fátækt setur svip sinn á allt. Hann tapar
stöðu sinni og stritar síðan við uppskipun á kolum
niður við höfn, kaldur og tötralega klæddur, fer síðan
inná knæpur, situr þar fram á nótt og drekkur upp
vinnulaun sín, á meðan Auður situr ein heima hjá
sofandi börnum þeirra og vakir við að sauma fyrir
aðra til að afla fjár, er forða megi þeim frá sárri neyð
og algerri upplausn heimilisins. Hvílík örlög! Og er
þessar hræðilegu svipmyndir byltast upp fyrir hugar-
sjónum Bergþóru, fær enginn mælt né vegið kvöl þá,
sem nístir og kvelur viðkvæmt móðurhjartað.
Auður horfir ástúðlega á tengdamóður sína og sér
sára þjáningadrættina móta andlit hennar, og hún veit,
að harmur Bergþóru, vegna örlaga einkasonarins kæra,
er svo ómælisdjúpur, að fátækleg orð hennar muni lítið
megna að sefa hann. En þó getur hún ekki annað en
reynt að hugga og hughreysta Bergþóru, og Auður segir
hægt og innilega:
— Ég veit það, Bergþóra mín, að sorg þín er bæði
sár og þung, sökum örlaga Hreins okkar beggja, en
við skulum báðar halda áfram að biðja Guð fyrir hon-
um, sem við elskum sameiginlega, og aldrei gefast upp.
Því þótt freistingar heims séu margar, og vald þeirra
magnað, þá er máttur Drottins öllu voldugri á himni
og jörðu og getur sigrað allar freistingar vorar og
þrautir, og honum megum við treysta.
— Já, vissulega, Auður mín, og hví skyldi ég láta
hugfallast, þegar þú sem þyngstu byrðirnar berð með
syni mínum, sýnir slíka hetjulund sem raun ber vitni.
Bergþóra gengur til tengdadóttur sinnar og vefvu:
hana örmum í hlýjum innileik og aðdáun, sem Auður
endurgeldur henni á sama hátt, og þær finna styrk og
öryggi streyma hvor frá annarri. Og það gerir allt
léttbærara og rólegra. Og báðar eiga þær sameiginlega
trú og traust á kærleika Drottins, sem gefur að lokum
sigur öllum þeim, sem á hann trúa í raun og sannleika.
Og síðan sameinast hjörtu þeirra í hljóðri bæn fyrir
honum, sem þær báðar unna af öllu hjarta.
XII.
HEIMSÓKN FRÁ HEIÐI
Og enn er vor á ný. Höfuðbólið að Heiði laugast
geislum hækkandi sólar. Það er vel í sveit sett, á fögrum
stað í faðmi blárra fjalla, og tign og friður íslenzkrar
náttúru hvílir þar yfir öllu og setur svip sinn á ger-
valla sveitina.
Áki Árnason, einkabróðir Auðar, er nú orðinn bóndi
248 Heima er bezt