Heima er bezt - 01.04.1975, Side 6

arnir gerðu, næst því að byggja bjálkakofa yfir fjöl-
skyldur sínar, var að reisa kirkjur. Hann svaraði: „Ætli
þeim hafi ekki fundist að þeir ættu ekki í annað hús
að venda.“
í þessu svari frænda míns gæti verið að finna upp-
sprettu hins vesturíslenska trúarlífs og raunar allrar trú-
ar. Hitt er annað mál, að frændur okkar handan hafs-
ins voru harla fundvísir á efni til þess að gera þessi
hús að hinum ólíkustu vistarverum. Þar kom að nokkru
til arfur sögulegrar veraldarþróunar, en einnig ólík lífs-
viðhorf, lífskjör og um fram allt, ólík skapgerð.
Trúardeilur voru fjarri sjónarmiðum séra Friðriks.
Hann var frjálslyndur í skoðunum, trúarleg heimspeki
stóð honum hjarta nærri, sjóndeildarhringur hans víður.
Hann leit á alla menn sem börn hins sama föður.
Hinn 4. júní 1925 gekk séra Friðrik að eiga unnustu
sína, ungfrú Gertrud Nielsen. Hún fæddist í Kaup-
mannahöfn 15. febrúar 1902. Foreldrar hennar voru
Holger Nielsen skjalavörður og kona hans Dagmar,
fædd Thomsen bankastjóra.
Frú Gertrud er gagnmenntuð kona. Hún lauk kandí-
datsprófi í heimspeki við Kaupmannahafnarháskóla
1922 og kennarapróf tók hún 1924. Hún las íslensku í
þrjú misseri hjá dr. Valtý Guðmundssyni prófessor.
Um það bil sem séra Friðrik var að ljúka guðfræði-
prófi var hann sumarlangt vestur á Snæfellsnesi í því
skyni að lesa fræði sín og vinna jafnframt fyrir sér. Þar
bar fundum þeirra saman í fyrsta sinn, hans og ungfrú
Gertrud Nielsen. Hún hafði ráðist kaupakona til prests-
hjónanna á Staðarstað. Kynni hennar og Friðriks urðu
hins vegar lítil. Um haustið bar fundum þeirra á ný
saman í Reykjavík og síðan skildu leiðir.
Þótt kynni hins íslenska guðfræðings og heimspek-
ingsins og kennarans frá Kaupmannahöfn yrðu ekki
meiri í þetta sinn, skrifuðust þau á hin næstu ár. Sendi-
bréfum þeirra lauk með því, að þeim kom ásamt um
að ganga í hjónaband. Sótti síðan séra Friðrik brúði
sína til Kaupmannahafnar 1925.
Prestshjónin, séra Friðrik og frú Gertrud, áttu ekki
við veraldarauð að búa vestan hafs. En þau söfnuðu
annars konar fjársjóðum. Þau voru með afbrigðum vin-
sæl og vinmörg. Sóknarbörn séra Friðriks unnu þeim
hugástum. Þau hafa bæði með ólíkindum fjölhæfar gáfur
og sú fjölhæfni kom söfnuðunum harla vel. Frúin lék
á píanó og hafði góða söngrödd. Vantaði undirleik við
söng, var hún til taks. Vantaði söngkrafta lá hún ekki
á liði sínu. Skorti söngstjóra, gekk séra Friðrik fram
fyrir skjöldu. Vantaði texta við lag, orti hann textann.
Vantaði lag við texta, samdi hann lagið. Skorti ræðu-
mann á mannamótum, flutti séra Friðrik ræðuna. Fyrir
utan allt þetta og samhliða, voru svo skyldustörfin við
kirkjur safnaðanna.
Frá þessu litríka og fjölbreytta lífi komu þau hjónin
til Húsavíkur 1933. Þar var séra Friðrik A. Friðriksson
sóknarprestur til ársins 1962, er hann baðst lausnar frá
embætti. Prófastur í Suður-Þingeyjarprófastsdæmi var
hann frá 1936 til 1962.
118 Heima er bezt