Heima er bezt - 01.05.1978, Page 34

það bjargaði mér. Gamall maður kom nú inn og skildi ég,
að hann var húsbóndinn, maður eldri konunnar. Yngri
maðurinn var sonur þeirra og stúlkan tengdadóttir.
Nú gat ég ekki hugsað lengur því þrautirnar voru að
buga mig og ég hljóðaði hátt. Eldri konan hrökk við,
flemtri slegin.
— Guð hjálpi okkur, sagði hún.— Hún erað ala barn.
Hún brá við skjótt og fór að afklæða mig, en jafnframt
talaði hún bæði við þau hin og sjálfa sig og bað fyrir öllu
og öllum, eftir því sem ég heyrði best milli kviðanna.
— Vesalingurinn, þú mátt ekki vera í svona þröngu.
Eitthvað hefur nú veröldin farið illa með þig og þú sem ert
svona ung og falleg bara barn sjálf, sýnist mér. Góði guð,
hjálpaðu okkur nú. Svo beindi hún máli sínu til tengda-
dótturinnar. — Hulda mín hitaðu vatn og vertu fljót, það
er enginn tími til að ná í lækni... og þó. Gunnar reyndu að
ná í Iækni, mig grunar að hér sé ekki allt með felldu.
— Á ég að sækja læknirinn í Nesi?
— Nei náðu heldur í frænda þó það sé lengra.
Tíminn leið og mér fannst þetta engan enda ætla að
taka. Loks kom síðasta hviðan og ég sá ótal sólir og
stjörnur, áður en ég leið út af. Ég rankaði við mér við að
læknirinn fór um mig höndum og talaði við gömlu kon-
una. Hann sagðist óttast eftirköstin. Drengurinn er smá-
vaxinn, ekki fullburða og það er hætt við að hann lifi ekki
lengi. En þá sá læknirinn, að ég var með rænu.
— Heyrðirðu hvað ég sagði? spurði hann. Ég játaði þvk
— Viltu láta skíra drenginn þinn áður en ...? Hann
þagnaði.
— Já, ef tími er til að ná í prest.
— Ég hef rétt til að skíra barn, sagði læknirinn. Ég
ætlaði að verða prestur og hef viss réttindi sem slíkur.
Hvað viltu láta hann heita?
Mér var óglatt og var að líða út af aftur og stundi upp
því fyrsta sem mér datt í hug. — Hörður ívars ... svo fór
ég að kúgast og Hulda kom og settist hjá mér og aðstoðaði
mig eftir föngum. Hún setti kaldan bakstur á höfuðið á
mér og það letti um stund. Læknirinn spurði hvort ég vildi
sjá son minn.
— Nei, ekki fyrst hann getur ekki lifað. Viljið þið sjá
um allt viðvíkjandi drengnum fyrir mig? spurði ég Huldu,
sem sat á stól við rúmið. Hún strauk hönd mína og tárin
runnu niður kinnar henni.
— Ég skal gera það sem ég get og við öll, svaraði hún.
— Ég samhryggist þér af öllu hjarta, ég skil þig líka því
ég hef misst barn og veit hvað það er erfitt, einkum vegna
þess að ég mun aldrei geta átt annað í staðinn. Ég ætla
ekki að spyrja þig, en ég finn að kringumstæður þínar
hljóta að vera mjög erfiðar.
Læknirinn kom með tvö blöð og var annað fæðingar-
og skírnarvottorð, sem ég undirritaði með hjálp hans og
hjónin voru vitundarvottar. Nafn drengsins var skrifað
Hörður ívars, eins og þeim heyrðist ég segja og lét ég það
gott heita. Hitt var vottorð um, að Gunnarog Hulda tækju
að sér að sjá um útför drengsins og allt annað honum
viðkomandi. Jafnframt var þetta dánarvottorð hans.
178 Heima er bezl
Ég var þreytt og gráti næst. Hulda laut niður að mér og
ég hvíslaði að henni:
— Hulda mín! Þú mátt eiga litla drenginn minn hér
eftir. Hugsaðu vel um litla leiðið hans. Einhverntíma ber
kannske fundum okkar saman, en ég bið ykkur að gleyma
mér. Ég ætla að gleyma öllu. Loks bauð ég að greiða henni
fyrir alla hjálpina, en hún harðneitaði að taka við einum
einasta eyri og kyssti mig í kveðjuskyni og ég sá tár hrynja
niðurvanga hennar.
Læknirinn kom mér yfir í sjúkraskýlið, ég veiktist illa af
barnsfararsótt og lá þar um tíma milli heims og helju, en
lífið sigraði að lokum, ef sigur skyldi kalla. Læknirinn,
sem ég vil ekki nafngreina, átti mestan þátt í bata mínum,
einnig hvað snerti andlegu hliðina. Hann taldi í mig kjark
til að lifa lífinu.
Sven! Honum var ekki sama um mig, en ég gat ekki
endurgoldið það, því miður. Hann var elskulegur maður
og góður læknir.
Ég fór heim á æskustöðvarnar til foreldra minna.
Fólkið heima vissi ekki nema hálfan sannleikann, aðeins
Arndísi á Fellsgrund hef ég sagt allt. Hún skilur mig og ég
á henni mikið að þakka. Hún hefur líka átt sínar sorgir og
syndir, en er nú löngu sátt við lífið, miklu sáttari en ég get
nokkurn tíma orðið.
Ég kvaddi Ölmu áður en ég fór norður. Hún spurði mig
einskis, nærgætni hennar var einstök. Hún faðmaði mig
innilega og kvaðst líklega ekki sjá mig framar í þessu lífi.
Hún lést skömmu síðar, hún sem var einu sinni „besta
frænka í heimi.“ Hver er að hlæja, svona létt og glaðlega?
ert þú að hlæja að mér, Sven? þá sef ég vel.
Loks var hún sofnuð og hana dreymdi Sven koma,
glaðan í bragði og strjúka mjúkt um vanga hennar.
10. kafli.
Morguninn heilsaði með skýjuðum himni og þoku á
fjöllum, en veðrið var hlýtt og kyrrt. Kristján fór fyrstur á
stjá eins og vanalega og byrjaði á að líta út um gluggann.
Hann var veðurglöggur með afbrigðum, eins og margir
verða, sem eiga sitt mest undir veðri og vindum.
Hann stóð við gluggann og tautaði: — Já, þetta er
gróðrartíð. Ég spái að sólin fari að skína senn hvað líður
og líklega kemur sunnangola, það er auðséð á skýjafarinu.
Fólkið vaknaði hvað úr hverju og fór að klæða sig.
Góðan daginn, góðan daginn, kvað við í baðstofunni og
ekki bar á öðru en allir væru hressir og kátir. Grátt trýni
gægðist undan sængurhorni í rúmi Þrúðar.
— Hvað er að sjá, sefur kötturinn hjá þér? spurði'
Hannes.
— Æ, greyið, hann slapp inn i gærkvöldi og ég nennti
ekki að láta hann niður, hélt að ég vekti kannske yngsta
barnið á bænum, svaraði hún glettin. — Hann er nú svo
góður og þrifinn hann Silfri. Er það ekki, Silfri minn?
— Mjá, svaraði kisi og hún tók að gæla við hann, svo
hann malaði hástöfum.