Heima er bezt - 01.09.1983, Qupperneq 33

erst þótti mér við þetta að nú þurfti ég að fara upp á
morgnana kl. hálffimm til að gefa þeim og ganga tölu-
verðan spöl í myrkrinu að hesthúsinu, sem var ekki alveg
hættulaust. Mér var sagt að hafa með mér byssu, því
timburúlfarnir voru þéttir þar í kring á nóttunni og gengu
uppá þökunum á kofunum. Þeir hafa líklega verið hungr-
aðir og fundið matarlyktina út, og ef eitthvað var skilið eftir
úti var það rifið og tætt., Til að sýna græðgi þeirra má eins
segja hvað skeði skammt frá okkar stað.
Bóndi nokkur bjó hér fimm mílur í burtu og hafði 40
kindur í kofa. Eina nótt brutust úlfarnir inn og drápu allar
kindurnar. Um líkt leyti réðust þeir á póstmanninn sem
keyrði hunda-sleða, og allt sem fannst af því, var sleðinn og
aktygin af hundunum, annar handleggur af manninum og
nokkur bréf, en þar lágu 10 dauðir úlfar sem maðurinn gat
skotið áður en hann var ofurliði borinn. Harður bardagi
hefur það verið og ægilegur fyrir einn mann að verjast
þessum stóru timburúlfum.
Indíáni vann með okkur þarna sem hafði með sér boga
og eitur. Hann náði mörgum úlfum, stundaði það í hjá-
verkum og hafði talsvert upp úr því.
Samkomulag mannanna á staðnum var gott, þó þeir
væru mislitir. Þeir styttu sér stundir við spil og flest
laugardagskvöld spiluðu menn þar póker, og þá voru hér
aðkomnir menn, flestir franskir, og voru með summur af
peningum.
Matreiðslumenn okkar voru báðir franskir, og þeir létu
sig aldrei vanta við spilaborðið.
Hvaðan þessir menn komu vissum við ekki, en hafa
líklega verið nokkuð langt að. Eina nótt vöknuðum við og
einhver hratt upp hurðinni, og þá reið af skot fyrir utan
dyrnar. Við brugðum upp vasaljósi og sáum að þetta var
annar matreiðslumaðurinn. Hann hafði byssu í hendi sér
og lítinn strigapoka á stærð við stóran vettling í henni. Það
voru peningar — líklega gull, því við sáum að þeir höfðu
mikið af þvi á borðinu þegar þeir spiluðu. I matarskála
okkar spiluðu þeir annan hvern laugardag, en hvar þeir
spiluðu hinn daginn var okkur hulið.
Þetta hefur verið mikið fé sem maðurinn var með, og
sýndist hann reiðubúinn til að verja það í síðustu lög. Sá
sem var úti kallaði í höstum róm og því var svarað í sama
tón, en ekki skildum við neitt af því, því þeir töluðu
frönsku. Það var komið undir morgun þegar hann læddist
frá hurðinni og út um bakdyrnar, inn í eldhúsið og meir um
þetta heyrðist ekki, en hann fór ekki út eftir að farið var að
skyggja á kvöldin, og ekki komu þessir póker-menn eftir
það á staðinn.
Svo leið tíminn og nú er komið í enda marz-mánaðar. Og
nú þurfum við að tala við Murray, og segja honum að við
færum 1. apríl af stað til Winnipeg, því þar værum við
ráðnir við húsamálningu yfir sumarið. Hann varð nú hinn
versti og kvaðst ekki skilja að við hefðum neitt betra uppúr
því að hætta hjá sér, því nú ætli hann að hækka kaupið við
alla þá sem vilji vinna hjá sér til næsta hausts upp í $ 85 á
mánuði, en að sækja menn til Winnipeg kosti sig ærið fé og
tímatöf og nú eins og stendur sé hann langt á eftir með
verkið sem átti að vera klárt á vissum tíma. Og karlskratt-
inn viknaði; svo mikið þurfti hann okkar með.
Og þegar hann var búinn að tala út varð löng þögn. Þessu
höfðum við ekki búist við. Þetta var gott boð og kaupið
ágætt á þeim tíma. Og svo er rætt um þetta fram og aftur.
Okkur leiddist þarna og vorum vanir borgarlífi en ekki
þessu villimannalífi, og ofan á allt þetta bættist að okkur
var sagt að þarna væri ólifandi að vorinu fyrir flugnavargi
sem æti mann upp lifandi nótt og dag, og það var víst engin
lygi. Og útkoman varð sú að allir gengu að þessu boði
karlsins nema fimm: við landarnir þrír, einn Skoti og svo
maður frá Vancouver B.C., sem hafði verið matreiðslu-
maður á þessum stöðum í langan tíma.
Nú snýr karl sér að okkur enn á ný, óður og uppvægur,
og ætlar sér að vinna okkur, en við stóðum fast við okkar
keip, og sögðum að hann gæti séð það sjálfur að við gæíum
ekki verið hér og verið ráðnir við okkar iðn, enda væri
okkar tími útrunninn sem við hefðum skrifað undir í
Winnipeg. Þá segir hann: „Þið getið verið hér einn mánuð
lengur.“ Þar sýndi hann krókabrögð sín, því ef við færum
ekki af stað strax áður en fór að þiðna, var landið algjörlega
ófært, djúpar ár og mýrarfen. Hann hefur búist við að við
hefðum ekki athugað þetta. Svo labbar hann frá okkur
þungur á svip, og sá að hér gat hann ekki þokað neinu.
Svo rann upp sá langþráði, stóri dagur, 1. apríl 1912,
sólbjartur og fagur, sama sem frostlaust og blæjalogn. Ekki
margt að því að hlaupa apríl í svona góðu veðri með vorið
framundan og allt var að lifna, og kasta af sér vetrar-
drunganum. Já, svona leit það út þá. Við vorum allir við
góða heilsu og kviðum engu, því það var vorgróður í sál
okkar og fögnuður yfir því að vera nú frjálsir um stund og
lausir við bölvaðan karlinn.
Um morguninn er farið snemma á fætur og við göngum
til morgunverðar með hinum eins og vant var, ætluðum að
borga fyrir matinn ef fram á það yrði farið, en ekki var það
nefnt er við stóðum upp frá borðinu.
En karlinn kemur inn, heldur þungbúinn á svip. Hann
réttir okkur öllum tékka $ 150 dollara hverjum, stilað á
banka í Winnipeg. Við biðjum hann að breyta einum
tékkanum og láta okkur fá $ 5 dollara hvem svo að við
gætum keypt okkur matarbita á leiðinni. Nei, það sagði
hann að sér kæmi ekki við hvemig við fengjum mat.
„Jæja, þú lætur okkur þá fá mat í nestið.“
„O nei, engan mat meira hjá mér, hvorki hér né á öðrum
stöðum á leiðinni.“
Þá fór okkur nú að detta ýmislegt í hug af því sem búið
var að segja okkur, og að eitthvað væri satt í öllum sögun-
um sem okkur fundust svo ótrúlegar.
Dótið okkar tíndum við nú saman sem ekki var mikið:
Eitt brekán og lítil taska, sem hver hafði. Enda reyndist það
nógur farangur síðar meir. Matreiðslumaðurinn var kunn-
ingi okkar og ætlaði að gefa okkur matarbita í nestið um
leið og við færum af stað. En karlinn hefur víst grunað það
og sat yfir honum þar til við vorum famir.
Við göngum nú hratt, því gangfæri var gott. Snjórinn
sem eftir var, var harður svo ekki markaði spor.
Heimaerbezt 301