Heima er bezt - 01.03.1985, Page 17

Elísabet
Geirmundsdóttir
Mannlíf
Þú víðáttan kvika, ég vil ekki hika
nú verð ég að slíta öll bönd.
Sólgeislar loga um ljósbláa voga
og leika sér bárur við strönd.
Lögurinn tindrar og leiftrar og sindrar
og leiða ég hrindi mér frá.
Ég finn hvernig blossar í brjóstinu og fossar
um blóð mitt hin ólgandi þrá.
Það er logandi straumur, það er líf ekki draumur,
sem leysir hin þvingandi tröf,
þegar ljómar af degi, er létt mínu fleyi
og látið á svellandi höf.
Vindurinn tryllir og voðina fyllir
og víður er glitrandi hlér.
Ó berðu mig alda á brjóstinu kalda
ég bíð ekki lengur, — ég fer.
Útþrá
Yfir hafið líður ljúfur blær,
léttum fyrir anda gárast sléttur sær.
Ljósa bláa báran leitar uppi ókunn lönd,
lyftist og brotnar og deyr við svala strönd.
Þrár manna reika um ómælis óravíð höf,
eins og báran kvika, þær hafa enga töf.
Loks er landið þráða sér lyftir úr köldum sæ,
lífið er á enda, sem bára vakin af blæ.
Iðunn
Ágústsdóttir
Óveðurskvöld
I
Forlög kalla.
Sem fallandi straumur
er för manns og dáðadraumur.
Einum geymist
þó öðrum gleymist
í glaumi og munúðarseimi.
II
Heyr storma þorra, stefin kveða óð
við strendur sands og kletta, efldum móð.
Þá minnist þess að maður hver er smár
og megnar lítt að þerra annars tár.
Við brimasand er búinn dauði þeim
er berst á kaf, sá framar nær ei heim.
En kemst þó „heim“, það komast allir menn,
þeir koma að lokum, einn og einn í senn.
Menn segja að tíminn sárin lækni flest,
þó sól mun áður oft, svo oft, fá sest.
Er kulnar vonin, kallar sál í neyð.
Hví reiðist svo, hví fór á þessa leið?
Ó. haltu vöku, hugur óttast fár,
er hafið glampar stund sem spegil gljár.
Því oftar rok mun organ hafsins slá,
þá einn og einn sem ei mun landi ná.
Ó, guð minn faðir, græddu allra sár
þeim gefðu frið og þerrðu af vanga tár.
Lát bjarma sólar bræða ís sem fól
það brum á lífsins meið, er áður kól.
Heimaerbezt 93