Heima er bezt - 01.12.1986, Qupperneq 13

(9
Lydda er biblíustaður. Þangað kom Pétur líka, og fann
Eneas, er legið hafði lama í 8 ár. Pétur sagði við hann:
„Eneas. Jesús Kristur læknar þig; stattu upp og bú um þig.“
Það varð (Post. 9, 32 nn). Með slikum krafti breiddist
kristnin út. Hér var Pétur staddur, er hann fékk boðin að
koma til Joppe og lækna Dorkas. Nú er bær þessi alveg eins
og aðrir bæir. En var það ekki undarlegt, að ganga þarna
um sömu slóðir eins og Pétur postuli, á sömu blettunum?
Verða slíkir staðir nokkurn tíma alveg eins og aðrir bæir?
Nú vorum við komnir á þessar heilögu slóðir. Það var
einkennilegt, að bruna inn í þennan bæ í járnbrautarlest og
vera að vafstra með töskur og bifreið eins og ekkert væri,
þama, þar sem fyrstu átök kristninnar höfðu verið, fyrstu
blossarnir, sem lýsa áttu vítt um heim. Engin ytri merki
sjást nú þessa. En staðurinn hefur orðið kunnur sakir þess,
að hér á heilagur Georg að vera fæddur og líka grafinn. En
hann er sá dýrlingur sem einna mest ber á hér eystra. Hann
á að hafa verið rómverskur hermaður, er reif niður tilskip-
un Diokletians keisara árið 303 og var líflátinn. Drekann
felldi hann nálægt Beirut, og varð verndardýrlingur sýr-
lenzku kirkjunnar. En Rikharður ljónshjarta flutti ákall
hans til Englands og gerði hann að verndarvætti þess. Ein-
hverjar kirkjurústir frá krossferðatímanum eiga að vera yfir
gröf hans hér.“
Þannig tengjast nútíð, fortíð og reyndar eilífð í lifandi
frásögn þeirra félaga. En augljóst er af síðustu setningun-
um, að þarna er kirkjusöguprófessor á ferð. Og næsta stór-
verk Magnúsar, sem út kom á eftir Jórsalaför, var Saga
kristinnar kirkju, verk upp á 512 blaðsíður í stóru broti, útg.
1941. Mikið og vandað ritverk um séra Hallgrím Pétursson
í tveimur bindum sendi Magnús frá sér árið 1947. Fjölmörg
fleiri rit, m.a. um Landshöfðingjatímabilið í sögu íslands
(Saga íslands IX, 1957-’58), hafa komið út eftir Magnús
auk mikils fjölda ritgerða og greina, sem ekki er unnt að
telja upp í stuttum þætti. Þá var hann einnig ritstjóri ýmissa
tímarita í áranna rás, m.a Eimreiðarinnar, fyrst eftir að hún
var flutt heim frá Kaupmannahöfn, árg. 24-29, Iðunnar
7-8, Stefnis 1-5 og Kirkjuritsins 6-14.
Útsýn af'svölum okkar. Norðurmúr. Olíufjall í baksýn.
Teikn. M. J.
mynd á kórgafl Mælifellskirkju, og í Svalbarðskirkju í
Laufássprestakalli er stór altaristafla, málverk, sem sýnir
Krist á tali við konuna við Jakobsbrunn.
í viðtali á sjötugsafmæli sínu segir Magnús m.a.: „Ég átti
nefnilega svolítinn sumarkofa auk hinna húsanna. Ég var
þar sjaldan, en hann gaf mér mikla nautn. Ég á við föndrið,
málaraföndrið. Ég hætti því aldrei alveg. Og nú er það að
verða að breiðari og breiðari straumi. En við skulum ekki
tala meira um það.“ Ásmundur Guðmundsson kvaðst
stöku sinnum hafa fundið sig kenna nokkurs sársauka hjá
Magnúsi Jónssyni yfir því, að listgáfa hans skyldi ekki ná
meiri þroska, svo að í hug hans komu orð Esajasar Tegnérs:
„Och tidens hittebarn, her sett i skolen,
fár kanske se sin fader bort í solen.“
En ljóst er, að trú Magnúsar og list stóðu í nánum
tengslum hvor við aðra. í morgunsálmi, sem hann orti, líkir
hann Guði við málara:
Eftir þessa miklu upptalningu hljótum við að bera fram
spurningu: Hvenær gafst þessum eljumanni tími til þess að
sinna myndlist? Eins og fram hefur komið í upphafi þessa
máls, þá hafði hann jafnan með sér liti og pappír á ferðum
sínum. Síðar hefur hann að líkindum unnið stærri verk eftir
sumum þeirra, en fjöldi skemmtilegra smámynda munu
geymdar. Þá málaði hann nokkrar altaristöflur, sem bera
því vitni, að málarinn þekkti til staðhátta og litbrigða og
birtu í Landinu helga. M.a. málaði hann mikla Fjallræðu-

Skírnarstaðurinn. Teikn. M.J.

£).
&
Heimaerbezt 425