Heima er bezt - 01.12.1986, Qupperneq 36

við tilhugsunina um Steina, hvernig hann mundi taka á
móti henni þegar hún kæmi heim. Hún hafði kynnst hon-
um sem manni er var erfitt að þekkja, reynsla hennar var
tvíþætt, bæði blíð og stríð. Steini átti svo ríka kosti að
erfiðleikarnir gleymdust þegar þeir voru liðnir hjá og Steini
hafði lofað að hætta að drekka.
Silla hafði bundist Steina, vegna þess, að hún fann í sál
sinni einhvern óskiljanlegan þráð, eða köllun til að gangast
undir ok hans sem vínnautnin var honum og gera hann
sterkari með kærleiksríkum stuðningi, sem henni fannst að
hann hafi svo oft farið á mis við.
Hún var ekki hrædd við fátæktina eða erfiðleikana, orka
hennar þráði útrás, oft sá hún hilla undir sigurinn og tilbuin
var hún að fóma öllu til að gera úr honum betri mann.
Að vísu hafði Steini reynst henni allvel og að mestu hætt
að drekka og mikil breyting orðið á honum, einkum þó
eftir að þau fluttust að Grund, hann hafði oft verið henni
góður og þá lofað að hætta að drekka, en þá þurfti þetta
endilega að koma fyrir að allt sem hún var búin að byggja
upp hrundi vegna slúðurs sem hann drakk í sig þegar hann
var orðinn ör af víninu frá Bjössa í Tóftum.
Frá þessum hugsunum staðnæmdist hugur Sillu allt í
einu. Hún mundi eftir Sveini gamla, fannst hún búin að
vera alltof lengi í burtu frá honum. Ef til vill kynni hann að
vanta eitthvað, hann var ávallt svo þakklátur fyrir það sem
gert var fyrir hann og þó Steini kæmi drukkinn heim og
væri að ónotast þá gerði hann gott úr öllu.
„Vegir sérhvers manns blasa við Drottni og allar brautir
hans gjörir hann sléttar,“ var orðtak sem hann notaði oft,
og hversu vel mundi hún eftir orðum hans: „Eins og andlit
horfir við andliti í vatni, svo er hjarta eins manns gagnvart
öðrum.“ Endurnærðri af huggunarríkum orðum gamla
mannsins varð leiðin heim henni létt og greiðfær.
□
Kvöld eitt nokkru síðar er þau hjónin í Hvammi voru
háttuð og allt var orðið hljótt í baðstofunni, þá tók Þuríður
til máls og sagði manni sínum allt um komu Sillu og erindi
hennar og hvað hún hafði sagt sér, og altalað væri á meðal
sveitunga hans.
Að hann væri sagður ekki við eina fjölina felldur í ásta-
málum og jafnvel notfærði sér fátækt og veikindi Tóftar-
heimilisins með því að halda við Rósu og að hann væri
faðir þess barns, sem fæðst hefði í Tóftum síðastliðið sum-
ar. Bjössi segði sjálfur, að hann ætti ekkert í því. Og ekki
nóg með Rósu, heldur var Silla einnig dregin inn í slúðrið
með þeim afleiðingum að Steini hefur ráðist á Sillu og lagt
hendur á hana.
Þorbjörn hlustaði þögull á mál konu sinnar. Skap hans
var hart og birturt. Honum varð strax ljóst, að nú átti að
ljúga af honum æruna og til þess skyldi allra bragða beytt.
Slíkt gat ekki verið annars staðar frá en undan rifjum
Björns í Skógum og Bjössi í Tóftum hér notaður, sem auð-
trúa og auðvirðilegt flón í svikaneti. Þorbjörn fann strax, að
gegn slíkum rógburði stóð hann varnarlaus, gegn konu
sinni og trausti hennar.
Hann fann til vorkunnsemi gagnvart Bjössa í Tóftum,
vegna einfeldni hans og trúgirni, og hafa látið ánetjast svo
hinum harðsnúna fjárplógsmanni, sem hann þekkti Björn,
fyrir misskilinn greiða eða vafasama þóknun, því varla
mundi Skógabóndinn gera annað en sýna veiðina en ekki
gefa.
Framhald í næsta blaði.
— Brúarmálið ...
Framhald afbls. 430.
Niðurlagið af frásögn séra Vilhjálms fer hér á eftir:
„Ég get ekki kvatt svo gömlu brúna, að ég ekki minnist á
hennar heiðursdag, en það var dagurinn, þegar henni
var komið á ána. Það voru strengdir kaðlar milli stöpl-
anna, og á þeim var brúin dregin yfir. Til þess þurfti
mikinn mannafla, enda hver einasti karlmaður í dalnum
kallaður þar til á tilsettum degi. Sá dagur rann upp hlýr
og fagur. Blæjalogn var á og glaðasólskin. Það voru ekki
aðeins karlmennirnir, sem komu, heldur var þar viðstatt
hvert einasta mannsbarn, sem heima átti í dalnum.
Jafnvel smábörn voru þar í skjóli mæðra sinna og enn í
dag hitti ég öðru hvoru fólk, sem segir daginn einn af
sínum fyrstu endurminningum og telja hann hinn
ánægjulegasta úr glaðværri æsku. Kvenfólkið fjöl-
mennti og ekki í neinni erindisleysu. Það heimtaði
taugar að toga í við brúardráttinn. Kvenþjóðin vildi eiga
sinn hlut í því að brúa ána. Konurnar tóku fram hrúgur
af kleinum, lummum og pönnukökum, hlaðnar voru
hlóðir og kveikt undir kaffikötlunum. Vel var veitt og
mikils neytt daginn þann. Allt til heiðurs við brúna.
Allir voru gagnteknir af fögnuði yfir sigraðri þraut og
mikilsverðum umbótum. Sólskinið og blíðan hafði
smeygt sér inn í huga fólksins. Þar inni var allt bjart og
hlýtt. . . .
Þennan dag heyrði ég marga segja, að sízt hefðu þeir
búizt við, þegar farið var að hugsa um brúargerðina, að
verkið mundi reynast svo létt, sem raun væri á orðin, og
fannst öllum, sem þeir stæðu jafnréttir eftir, en mikið
hefði áunnizt. Nú gætu menn og skepnur komizt
óhrakin og þurrum fótum yfir beljandi straumiðu Jök-
ulsár.“
Séra Vilhjálmur Briem var mikið prúðmenni, vinsæll og
virtur vel sem prestur og ekki síður fyrir framgöngu í brú-
armálinu, þegar hann var í Goðdölum. Árið 1898 var hann
kosinn í hreppsnefnd Lýtingsstaðahrepps og varaoddviti,
en árið eftir fór hann frá Goðdölum vegna heilsubilunar.
448 Heima er bezt