Heima er bezt - 01.04.1990, Síða 21

fvrir síðasta snjó sem fallið hafði. Og
nú kom heldur veifingur í okkur. Við
fórum í loftköstum með slóðinni, sem
reyndist þó mjög erfitt að rekja á
pörtum, þar sem ærin hafði haft tals-
verða viðdvöl í stærstu melstykkjun-
um. Ég sagði ærin, því á einum stað
fundum við örugg merki um að ekki
gat það verið hrútur. Þar var Jón æðsti
dómari enda ráðinn það í upphafi
ferðarinnar. Við fundum einnig bæli
eftir ána og voru þar eintóm hvít hár,
sem frosið höfðu föst. Slóð hennar
röktum við meðan að hægt var og
síðast hafði hún stefnt beint að Jök-
ulsá úr yztu og austustu stykkjum
Borgarmels. Þar hafði hún þrætt auð-
ar eyrar og ógerningur að finna slóð
hennar aftur. Við vorum svona rétt að
geta þess til að hún hefði verið í
hrútahugleiðingum og ekki látið
smásprænur, eins og Jöklu gömlu,
hindra för sína. Aldrei kom þessi ær
fram svo fullvíst væri.
Á Ieiðinni heim að Péturskirkju um
kvöldið kyrrði um tíma. Máninn óð í
skýjatrafi á austurlofti, bjartur og
mildur og bauð okkur fylgd sína um
þennan heillandi öræfageim, sveip-
aðan silfurbrvdduðum slæðum hið
næsta okkur, en með gullnu ívafi á
hæstu fjallatindum. Og þrátt fyrir
hina voldugu kyrrð, sem ríkti hér
uppi, vakti hinn blíði blær svo dular-
full, hvíslandi hljóð hvar sem hann
fór, að það rann saman eins og niður
þúsund radda, sem virtust koma frá
hverju strái og þá ekki síður frá hinum
síbreytilegu og hávöxnu melgígum og
hraundröngum, sem birtust nú í hin-
um furðulegustu myndum, þegar
fram hjá þeim var gengið.
Við þremenningarnir vorum djúpt
snortnir yfir þessu dýrðarveðri hér
uppi í örmum óbyggðanna. Og fyrr en
varði vorum við komnir í krakablá
upp í ökkla og mjóalegg hvað eftir
annað. Það varpaði þó engum skugga
á gleði okkar yfir því hve okkur ætlaði
að gefa vel, því við vissum að vanda-
laust yrði að þurrka plöggin.
Fyrsta verk okkar, er við komum að
Péturskirkju, var að bregða upp vasa-
ljósi og horfa á mælinn, sem festur var
við innganginn. Sjö stiga hiti á C sagði
hann og asahláka í aðsigi. Það leyndi
sér ekki.
Eftir litla stund fórum við Óskar út
með heilmikla trássu á milli okkar.
Það voru allir sokkar, leistar og spjar-
ir, sem við höfðum bleytt á okkar sex
bífum, alls 18 stykki, bundin á langt
snæri með nokkru millibili. Og nú
strengdum við Óskar trásuna kirfilega
þvert fyrir vindinn og gengum frá
endum eins og bezt við gátum. Á
meðan gáði Jón að pottinum, sem
ekki mátti sjóða út úr. Honum var
bezt trúandi til þess því slíkt mátti
ekki henda. í honum var nefnilega
alveg nýtísku kakó- og súkkulaði —
sælkera — vellingur, sem ég man nú
ekki forskriftina á, en átti að vera eft-
irmatur til að minna á bóndadaginn,
sem beið okkar á næsta leiti. En hann
ætluðum við að nota til enn nauðsyn-
legri verka en kýla maga okkar,
meðan dagur væri á lofti. Að honum
loknum skyldi aftur á móti verða tekið
til óspilltra málanna.
I Péturskirkju var ég kunnugur. Þar
hafði ég gist nokkrar nætur áður. Þar
var mjög álitleg bókahilla. Ein bókin
virtist okkur þó girnilegust, enda barst
hún talsvert á. Fyrst og fremst bar hún
virðingarheiti og svo var hún svo frú-
arleg, bæði há og bústin og öll hin
girnilegasta. I hana höfðu líka allir,
sem hér höfðu gist, skrifað nafnið sitt
og ýmislegt fleira, sem andinn hafði
þá stundina blásið þeim í brjóst. Þar
var líka margt hreinasta þing. Það
vissi hún líka vel sjálf. Við lásum í
henni til skiptis, upphátt, af fullum
krafti eftir að allir voru orðnir saddir.
Við lágum hlið við hlið á heljar
miklu fleti með heydýnur fyrir undir-
sæng, en mörg gæruskinn yfir fótum
og upp fyrir það allra helgasta. Okkur
leið óvenju vel, hlógum að ýmsu er
„frúin“ hafði í fórum sínum, enda
ekkert á móti því að við handlékum
alla hennar helgidóma. Við lékum því
á als oddi. Þannig finna menn oft
sjálfa sig í hópi góðra félaga, uppi á
háfjöllum, þótt það gangi vægast sagt
erfiðlega í önn og bægslagangi hins
ólgandi lífs, sem við köllum menn-
ingu. Slík háreisti virðist vera á góð-
um vegi með að æra fjöldann svo
hann fái aldrei frið til að hugsa í næði
eða brjóta neitt til mergjar.
Hér ákváðum við hvernig leitinni
skyldi hagað fram á fjöllin daginn
eftir. Og allir áttum við eina sameig-
inlega ósk, og hana heita. Hún var sú
að við finndum eitthvað uppistand-
andi af kindunum, sem óttast var um.
Áður en við fórum að sofa gengum
við út til að gá að veðri. Það var sama
blíðan og þó enn hlýrra, átta stig.
Þvílík hláka. Og þarna blikar máninn
hátt á lofti. Og drottningu fjallanna,
Herðubreið, hafði hann nú gefið
bleika hettu með gylltum skúf. En
náttkjóllinn hennar virðist mjalla-
hvítur með fölbleikum borðum um
brjóst og herðar, en blásvörtum faldi
neðst. Aðeins þeir útvöldu bera nafn
sitt með eins miklum glæsibrag og
þessi fjalladrottning.
I austri og vestri standa þegnar
hennar stoltir og auðmjúkir í senn en
þögulir og virðulegir eins og sæmir
vörðum í þessari voldugu kirkju, þar
sem stjörnurnar blika uppi í hvelfingu
hennar, — himinhárri. Og mér finnst
þær brosa til okkar svo blítt og inni-
lega, eins og móðir, sem bíður eftir því
að taka börnin sín ljúfu í fangið.
Á bóndadag var snemma risið úr
rekkju og horft til veðurs. Sama blíð-
an. Og okkur varð á að minnast orða
Höllu: „Fagurt er á fjöllunum núna,“
og sjaldan höfum við þau fegri séð,
létum við fylgja með.
Við lögðum af stað nokkru fvrir
fullbirtingu austur í Borgarmelinn og
sáum nú betur hestana, sem við urð-
um varir við í rökkrinu í gærkvöldi.
Þeir voru með leik og rassaköstum og
virtust vel haldnir. Það var ætlun
okkar að ganga allt stykkið suður,
vestan við Hrossaborg, um Melholt og
Glæður, eftir því sem okkur virtist þar
kindastöðvar og svo norður austan við
Nýjahraun aftur að Péturskirkju.
Þetta gerðum við svikalaust án þess að
verða varir við nokkur nýleg merki
eftir kindur. Á þeirri göngu varð mér
oft hugsað til hetjunnar, sem hér átti
flest sporin ein í sömu erindum og við,
en oftast í skammdegismyrkri á aðra
hönd og stundum í trylltum bylja-
dansi miskunnarlausra náttúruafla á
hina, en — villtist þó aldrei. Það var
Benedikt Sigurjónsson frá Gríms-
stöðum við Mývatn, sem allir íslend-
ingar kannast við undir nafninu
Fjalla-Bensi. Einmitt á þessum slóð-
um bjargaði hann mörgum kindum
Heima er bezt 129