Heima er bezt - 01.09.1990, Blaðsíða 7

bjórnum. Ég var semsagt settur í steininn og mátti dúsa
þar þangað til morguninn eftir. Þetta er eina reynsla mín
af fangelsum og svo sem allt í lagi með hana í minning-
unni. En félagarnir stríddu mér á þessu það sem eftir
var af vertíðinni. Sögðu að ekkert jafnaðist á við færeysk-
an bjór og ótal margt datt þeim í hug.
Vertíðin 1974 var geysigóð, en þá var ég á Dagfara
ÞH, á loðnu og netum. Til þess að gefa hugmynd um
það átti ég eftir vertíðina 840.000 krónur, en ný tveggja
herbergja íbúð kostaði þá 1.150.000 krónur. Að vísu
keypti ég ekki íbúð fyrir peningana þá. En aldrei síðan
hef ég haft eins miklar tekjur.
Á togurum
Síðan tók við togarasjómennska. Það var á Ingólfi Arnar-
syni. Hann fór í slipp á miðju sumri og þar sem ég hafði
innritað mig í Stýrimannaskólann fannst mér of langur
tími fara í slipptökuna. Reyndar vann ég hjá pabba við
bílasprautun þegar hlé voru á sjómennskunni. Hann átti
og rak fyrirtæki í þeirri grein og gat alltaf þegið vinnukraft
því að yfirleitt hafði hann meira en nóg að gera. Sjó-
mennskan átti þó sterk ítök í mér og eitt kvöldið er ég
ætlaði í bíó með kunningja mínum renndum við fyrst nið-
ur að höfn rétt að líta á lífið. Narfinn var í þann mund
að fara á veiðar. Þegar átti að leggja í hann uppgötvaðist
að mann vantaði í pláss. Plássið var auðfengið ef ég gæti
komið strax. Ég hljóp þá yfir í Ingólf Arnarson og sótti
sængina mína og stökk um borð um leið og festar voru
leystar. Útbúnað, fatnað og allt saman fékk ég lánað um
borð. Sjáifur hafði ég ekkert með mér annað en sængina
mína og svo auðvitað bíómiðann. Ég hringdi heim seinna
um kvöldið og sagði mömmu að það myndi líklega eitt-
hvað teygjast úr bíóferðinni. Hún tók því alveg bærilega.
Þau foreldrar mínir voru ekkert smámunasöm, heldur al-
veg ágætis foreldrar og uppalendur. Þegar ég fór fyrst
á sjóinn leist þeim ekki meira en svo á, enda var ég varla
af barnsaldri. Mamma var stundum áhyggjufull, eins og
Það er létt yfir mönnum á heimléiðinni af miðunum, f.v. : Björn
Sigmundsson, Jakoh Sigurjónsson, Kristinn Hjálmarsson, Sig-
urður E. Levy og Jón Jökull Jónsson.
Á heimleiðinni þarf að þrífa skipið. Vilhjálmur Agnarsson hefur
lokið við að fægja gluggana og setur upp Ajax bros fyrir mynda-
töku.
mæður eru stundum. Satt að segja fannst manni það frem-
ur notalegt á þeim árum. Að einhver beri hag manns
fyrir brjósti. Það gerðu þau sannarlega en gættu þess líka
að ráða ekki yfir okkur, börnunum, eða reyna að fjarstýra
okkur. Fólk verður líka að læra að taka eigin ákvarðanir
og bera ábyrgð á sér.
Kristján er næstelstur systkinanna. Elst er Hafdís, hún
vinnur hjá Ríkisskip og er gift Inga Gunnari Þórðarsyni,
byggingafræðingi. Þá Kristján og svo Anna, húsmóðir í
Reykjavík, gift Garðari Einarssyni, sölumanni. Viðar er
í trésmíðanámi, hann býr einnig í Reykjavík ásamt konu
sinni, Brynhild. Yngstur er Úlfar, sem nú stundar nám
í Bandaríkjunum.
Heimili og skóli
Mesta breytingin í lífi mínu átti upphaf sitt í því að ég
fór til Spánar í sumarfrí áður en ég hóf námið í Stýri-
mannaskólanum. Þar kynntist ég konunni minni tilvon-
andi. Þetta var sólarferð hjá henni líka, en við sáum ekki
sólina hvort fyrir öðru. Við byrjuðum búskapinn haustið
1975 og Daníel fæddist svo veturinn eftir en fyrir átti hún
Rakel, fósturdóttur mína. Þarna var semsagt fjölskylda
Heimaer bezt 275