Heima er bezt - 01.02.1993, Blaðsíða 13

/
„Eg vil auðga mitt land, “ skemmtilegt leikrit eftir
þá Davíð Oddsson, Þórarin Eldjárn og Hrafn, son
Herdísar. Þeir félagar voru þekktir sem
„Matthildingar“ á sínum tíma.
stórkostlegt hlutverk og hefur alla tíða verið mér
kært. Nú hófst mikill annatími, mér buðust stór
hlutverk í leikhúsinu og samhliða hafði ég stórt
heimili að sjá um og annast. Bömin urðu 4 og stund-
um var erfitt að sinna öllu eins og skildi. Fastur
fylginautur minn var stöðugt samviskubit út af því
hvort börnin færu á mis við eitthvað eða hvort of
mikil umhyggja fyrir heimilinu bitnaði á starfinu.
Auðvitað er þetta tvöfalt álag en þegar áhuginn er
fyrir hendi á hvoru tveggja þá gengur allt upp, en
stundum var álagið svo mikið að ég man að mig
dreymdi einu sinni að ég legðist á sjúkrahús vegna
þreytu og segði: Æ lofið mér bara að liggja héma
áfram. Ég varð bókstaflega aldrei veik af pestum
þó stundum lægi við að ég óskaði þess, til að liggja
í rúminu og láta stjana við mig og geta boðað for-
föll á æfingu, en samviskusemi mín bannaði önnur
forföll. Otaldar dásamlegar minningar á ég frá þes-
sum mestu annaárum ævi minnar. Ég man gleðina
eftir frumsýningar þegar vel gekk, skap-andi æfin-
gar með góðu listafólki, leikferðir um landið og
tvisvar utanlands, auk margs konar hátíðahalda af
ýmsu tilefni.
HÖRGULL Á STÚLKUM
TIL BARNAGÆSLU
Gunnlaugur hjálpaði til með börnin en yfirleitt
reyndum við að hafa góðar stúlkur til að annast þau
á meðan við vorum að vinna. Oftast vorum við
heppin og fengum prýðilegar stúlkur til að gæta
þeirra en oft þurfti mikið fyrir því að hafa þar sem
næg atvinna var í landinu á þessum tíma. Því fór
svo að við urðum að leita utanlands og höfðum
tvisvar sinnum þýskar stúlkur í vist og einu sinni
danska. Önnur sú þýska var eins og hún hefði
hlotið þjálfun í herbúðum, hún var frek og stjóm-
söm eins og svo margir Þjóðverjar eiga til að vera.
Hrafn sonur okkar var á öðru ári þegar þessi þýska
stúlka var hjá okkur og eitt sinn fann Gunnlaugur
hann næstum kafnaðan í rúmi sínu af hræðslu við
hana. Hrafn var rauður og rennandi sveittur og
hafði í ótta sínum við stúlkuna sett sængina upp
fyrir höfuð og sofnað þannig. Sú seinni var til
fyrirmyndar, hún lenti í „bransanum” og giftist
amerískum hermanni og fluttist með honum til
útlanda. Það var mikil eftirsjá að henni. Sem betur
fer lentum við ekki oft í slíkum uppákomum með
stúlkumar sem vom hjá okkur í vist, enda eins og
ég sagði áður, yfirleitt vorum við heppin með þær.
Minnisstæðust þeirra allra er hún Guðlaug okkar
Guðmundsdóttir frá Skáleyjum, sem tók drengina
mína með sér til Skáleyja í nokkur sumur.
LEIKFERÐIR UM LANDIÐ
Þeir hópar sem fóru í leikferðir um landið
samanstóðu af bjartsýnu áhugafólki sem lét sér fátt
fyrir brjósti brenna. Oft voru þessar ferðir afar
erfiðar, sérstaklega í kringum 1950 og fyrr.
Vegimir voru slæmir, samkomuhúsin víða léleg og
gististaðir svo fáir að oft varð að fá gistingu í
heimahúsum. Þrátt fyrir þetta voru þessar ferðir
spennandi og ómetanlegt tækifæri til að skoða og
heimsækja flesta staði á landinu, hitta gott fólk og
finna hvað það var ánægt og tók okkur vel. Þetta
var oft hörkuvinna, langar keyrslur á milli staða,
Heima er bezt 49