Heima er bezt - 01.02.1993, Síða 20

Ég sagði ekkert við því og var ekki nokkurn
skapaðan hlut hræddur.
Það fyrsta sem ég gerði morguninn eftir var að
athuga hvort ekki hefði verið opið fyrir hross og
það hefðu verið hrossin á bænum sem ég mætti í
tröðunum og þutu allt í kringum mig, en svo var
ekki, þar voru engin för nema eftir hestinn minn.
Þetta er það eina sem ég hefi orðið var við í
Traðakjafti.
Hér norðan dalsins er Einarshaugur, sem áður
getur og sagt að í haugnum sé nóg af gulli. Þar á
að hafa verið fólgið gull og sýnilegt að í hauginn
hefur tvisvar verið grafið. Gamla fólkið sagði að
einu sinni hafi verið farið að grafa í hólinn og við
það hafi maður fótbrotnað og var þá hætt við
framkvæmdina. Síðar hefðu einhverjir aðrir byr-
jað að grafa í hauginn og þá sýndist þeim, sem að
verkinu stóðu, allt standa í björtu báli heima á
bænum.
En hvað svo sem er með þessar gömlu sagnir,
er svo mikið víst, að þegar gengið er á botni hol-
unnar þá bergmálar undir og heyranlegt að þar er
hola eða skúti undir og hella lögð eða lagst þar
yfir. Þetta eru gamlar sagnir um gullið í
Einarshaug og gröftinn sem ekki Iánaðist.
Eftir að ég var uppkominn veit ég um að margur
hafði hug á að Einarshaugur yrði grafinn upp en
ábúendur stóðu á móti að svo væri gert. Ég gæti
nefnt manninn sem mestan áhuga hafði fyrir að
grafið yrði en er ekkert að því. Hann fór suður að
tala við menn sem vilja fræðast um slíka hluti.
Maðurinn veiktist í ferðinni, komst með naum-
indum heim og dó litlu síðar. Mér var sagt, bæði
áður en maðurinn fór suður og eftir að hann kom
heim úr ferðinni, að hann hafi farið þeirra erinda að
fá því framgengt að Einarshaugur yrði grafínn upp.
Það er líka sögn, en ekki eldri en það að þessi
maður var einn af kennurum mínum fyrir ferm-
ingu.
Landið hér í Kerlingardal er ekki laust við
álagabletti. Hér er gilskorningur, kallað inn í
Stígum, skiptir á milli fremri og innri Stígs og er
afar loðið upp í gilinu. Mér var tekinn vari fyrir
því að fara svo langt niður að ég slægi þar blett
sem sögn var um að ekki mætti slá. Hildur dóttir
mín var að slá þarna líka, en neðar í gilinu og
lenti á þessum loðna bletti og sló hann, þótti hann
svo girnilegur. Ég hirti svo af blettinum með hinu
heyinu.
Vorið eftir er þessi sama dóttir mín að smala og
átti hún eina svarta á með lambi. Ég var á Skerinu
fyrir framan þetta slægjuland og sá að ærin henn-
ar Hildar kom þarna með gullfallegu lambi. Ærin
lagðist þegar hún kom ofan í gilið. Ég skildi ekki
hvernig á því gat staðið, lét hundinn gelta en
Svört stóð ekki upp og hugsaði mér að láta hana
eiga sig. Ég hafði einmitt orð á því við Sigurð
Sverrisson, sem var staddur hér og var að smala,
hvað ærin væri falleg. Krakkamir mínir fóru svo
þangað inn eftir að vitja um ána, þar á meðal var
Pálmi, sem býr hér nú. Þá var ærin steindauð og
Svört lá akkúrat á blettinum sem Hildur sló.
Þegar Sigurður Sverrisson bjó á Kerlingardal
sló hann og Oddur bróðir hans sama blettinn og
Hildur. Fluttu þeir heyið í hlöðu við fjárhúsin
uppi á hæðinni og um veturinn misstu þeir níu ær
í hlöðugeil innan við hlöðudymar. Sigurður hefur
fulla meiningu með að þeir hefðu ekki átt að slá
blettinn.
Sigurður Sverrisson bjó einnig á Jórvíkur-
hryggjum í Alftaveri og Fljótarstöðum í
Skaftártungu. Vinnumaður var hann líka á
Höfðabrekku og víðar. Enn er Sigurður í fullu
fjöri 86 ára að aldri og dvelur nú, 1982, á elli-
heimili í Vík.
Það var fyrir nokkrum árum, að vori til, við
vorum öll komin upp í rúm um kvöldið og
ætluðum að fara að sofa. Blíðskaparveður og
blakti ekki hár á höfði. Þá gerðist það allt í einu
að okkur heyrist þessi skelfing ganga á, töldum
víst að skorsteinninn hefði sprungið og væri að
renna niður þakið. Ég fór strax út, gekk allt í
kringum bæinn og sá ekki nokkurn skapaðan hlut
óvenjulegan og skorsteinninn var heill. Þetta
heyrðu allir þar sem enginn var sofnaður í
bænum.
56 Heimaerbezt