Æskan - 01.05.1936, Blaðsíða 5

ÆSKAN
53
lengur; og nú var enginn mildur furðubjarmi yfir
hug eða löndum.
III.
Daginn eftir vildi Lilja ekkert við mig tala og
var hin reiðilegasta ásýndum. Hún hafði stærðar
plástur á kinninni til merkis um bardagann.
»Eg tek allt mitt dót frá þér«, sagði hún byrst
í bragði. »Eg vil ekki sjá að vera með þér lengur,
fyrst þú ert svona vondur strákur«.
Eg sagði að mér stæði alveg á sama, þætti það
jafnvel betra. — —
Svo var öllu skipt, og það gekk nokkurn veginn
kárinulaust, enda stóð mikill sægur af krökkum
lijá okkur á meðan á þeirri athöfn stóð.
Síðan reisti Lilja sér bú með annari stelpu, undir
kálgarðsveggnum lijá honum Einari gamla í Móa-
koti, en eg var einbúi, nema hvað eg lagði helst
lag mitt við Njál í Gerðum, sem var mesti óprúttnis-
strákur og illa liðinn í plássinu, því að hann var
alræmdur fyrir rófnaþjófnað og annað því um líkt.
Alltaf hafði eg glerið í liuga og bað Lilju hvað
eftir annað að selja mér það fyrir þetla og þelta,
en allt slíkt hjal lét hún sem vind um eyrun þjóta.
Þó var auðséð á henni, að hún vildi friðmælast
og taka mig aftur í sátl, þólt hún léli það ekki í
Ijósi með berum orðum.
En glerið var eg ákveðinn í að eignast fyrr eða
síðar, hvernig sem eg færi að því. og Njáll full-
komnaði æfintýrið. — Einhverju sinni barst þetta
í tal á milli okkar og þá sagði liann, að eg skyldi
bara fljúga á hana og rífa glerið af henni með valdi!
Eg sýndi honum fram á, að það væri ógerningur,
því að hún væri miklu-sterkari og stæðilegri en eg.
»Jæja, þá skaltu Iiara stela því«, sagði hann
kæruleysislega og bandaði hendinni.
»Stela því«, át eg eftir honum. »Að þú skulir
ekki skammast þin að segja þetta!«
»Skammast mín!« endurtók liann hæðnislega og
glotti. »Mikið skelfilegt fííl gelur þú verið, drengur.
Það sér ekki á því, að þig langi til að eiga þetta
blessaða gler, þegar þú lætur svona!«
Svo var samtalið búið. —
Eg fékk mestu fyrirlitningu á Njáli fyrir þessi
orð og reyndi að sneiða sem mest hjá honum
eftir þetta, því að þjófur ætlaði eg aldrei að verða.
Eg vissi það ekki þá, að með þessu kærulausa tali
liafði hann sáð illu fræi í hjarta mitt, sem óx
iskyggilega hratt.--------
Nú líður og bíður og ekkert markvert ber til
tíðinda fyrr en sunnudagskvöld eitt, röskum hálf-
um mánuði eftir áfiogin góðu. Eg var að labba
niður í fjöru og gekk þá við hjá kálgarðinum
hans Einars i Móakoti; eg veit ekki hvort það
hefir verið af ásettu ráði. Af einskærri tilviljun varð
mér litið á dótið hennar Lilju, og hvað haldið þið
að eg liafi séð? — Þarna lá þá glerið, sem við
höfðum rifist um, og aftangeislarnir spegluðust
fagurlega í örsmáum kristöllum þess. Það líktist
mest undursamlegu töfradjásni eða dýrindis demant.
Nokkur augnarblik stóð eg agndofa og starði
eins og í draumi á gersemina, sem eg hafði svo
lengi haft ágirnd á.
Hvað átti eg að gera?
Álli eg að sleppa tækifærinu, eða álti eg að ger-
ast þjófur, eins og Njáll hafði ráðlagt mér?
Innra með mér háði eg mikla baráttu, sem end-
aði með þvi, að eg hrifsaði glerið í vasann og
hljóp af stað eins og kólfi væri skotið upp í tóftar-
brot. — Á leiðinni mætti eg pabba þar. Hann var
á stjái með einum nágrannanna að spjalla um dag-
inn og veginn.
»Hversvegna hleypur þú svona, drengur?« kall-
aði hann. »Þú erl eins og byssubrenndur refur».
»Eg er að fara í dótið mitt«, svaraði eg og varð
niðurlútur, því að nú fyrst fann eg, að eg var orð-
inn öðruvisi en áður; það var einhver ógurlegur,
kolsvartur skuggi fallin á augu mín. Þau, sem áður
voru svo björt og hrein, voru nú orðin óhrein og
sek. Eg gat ekki horfst í augu við nokkurn mann,
því að allir hlutu að sjá, að eg var þjófur. Þjófur!
Mamma hafði oft sagt við mig, þegar hún var bú-
in að kenna mér einhverja fallega stöku, eða eitt-
hvert fallegt vers: »Gættu þess að setja ekki blett
á sálina þina, Mangi minn, því að ef þú gerir það,
þá fellur svartur skuggi á augu þín.“
Og eg hafði lofað því, að reyna eftir mætti að
forðast að setja blett á sálina, — og enda þótt eg
vissi ekki greinilega, hvað sál var, þá skynjaði eg
þó, að það var eitthvað undarlega fagurt og hreint,
sem bjó inni i brjóstinu á manni, eitthvað veik-
byggt og titrandi. Nú hafði eg sett blett á hana,
stóran, ljótan blett, sem aldrei yrði afmáður. Og
skugginn var fallinn á augu mín. —
Eg kafroðnaði og herti á sprettinum. Og þegar
eg var kominn að tóftarbrotinu, þá hefði eg helst
kosið að hláupa eitthvað miklu, miklu lengra.
Eg kreisti hendina utan um ránsfenginn, starði
lengi á þennan mikla dýrgrip og igrundaði, hvar
eg gæti geymt hann.
Fyrst datt mér i hug að láta hann hjá hinuin
glerjunum mínum, en hvarfiaði skjótt frá því aft-
ur. Eg vissi að þar myndi hann slrax sjást.
Líklega væri licppilegast og öruggast að geyma