Æskan - 01.05.1936, Blaðsíða 9

ÆSKAN
57
Þeíta þótti Kára heldur en ekki góðir kostir, og
hann kvaddi krumma, gleymdi allri þreytu oghljóp
heim. í bíti næsta morgun fór hann upp í fjall til
að tína ber, og berin seldi hann svo i bænum.
Þelta gerði hann dag eftir dag, og hætli ekki fyrr
en hann gal keypt dýrindis hníf fyrir peningana.
Svo hljóp hann í spretti upp í hlíð, til að hitta
krumma. Ilann hélt á hnífnum í hendinni, og
blaðið og hjöltun blikuðu eins og silfur og gull í
sólskininu. Krummi kom á augabragði, settisl rétt
hjá, hallaði undir llatt og horfði á hnífinn með
hægra auganu og síðan með því vinstra.
»Uss«, sagði hann. »Heldurðu að mér detti í
hug að brýna gogginn á svona busa, eg, sem er
kóngssonur! Það ættu þó að minnsta kosti að vera
gullkinnar á honum«.
Svo hoppaði hann- upp á háan klett. Aumingja
Kári varð svo sneyptur og aumur, að tár komu í
augun.
»Eg skal þá reyna að fá handa þér annan með
gullkinnum«, sagði hann.
»Nei, þakka þér fyrir, eg kæri mig þá ekkert um
einn hnífkuta. Þú getur látið mig fá fallegan sleða
í staðinn, það gæti dottið í mig að renna mér
stundum á sleða í vetur«.
Það var ekkert við því að gera. Einhvern veginn
varð að komast yfir sleða handa krumma.
Kári tók sig nú til, og sat á hverjum degi við
að smíða ausur, sleifar, brauðfjalir og allskonar
gripi. Nú kom nýi hnífurinn í góðar þaríir, enda
var Kári laginn og natinn. Hann skar þetta út og'
prýddi, svo að unun var á að horfa. Svo seldi
hann þessa gripi, og fékk fyrir þá mikla peninga.
Hann var svo ákafur, að hann gaf sér engan tíma
til að búa neitt til banda sjálfum sér, ekki einu
sinni smá bát.
Að hálfu ári liðnu var hann búinn að öngla
saman nógum aurum, til að kaupa fallegan sleða,
duglega járnaðan, og nú flýtti hann sér upp í fjall
með sleðann i taumi.
»Jæja, hérna kemur sleðinn«, hrópaði Kári, þegar
hann sá krumma koma hoppandi, og var nú heldur
glaður, því að liann var alveg viss um, að krummi
yrði harðánægður með þennan dýrgrip.
Krummi lioppaði nú að sleðanum, velti vöngum,
pikkaði með goggnum í dragið og klóraði í setuna.
Svo skellihló hann.
»Sýnisl þér þetta vera sleði handa heldra manni,
eins og mér?«, sagði hann.
»Nei. Dragið átti að vera úr gulli og sætið úr
silki«.
Kári barðist við grátinn.
»Eg verð þá að reyna að fá annan betri«, stundi
hann upp.
»Onei, það þýðir ekkert«, nöldraði krunimi, og
var fúll. »Nú vil eg fá hesta og vagn, og hann af
besta tæinu. Annars færðu aldrei að láta salt á
mitt stél«.
Aumingja Kári ráfaði heimleiðis, með sleðann
sinn, og var nú þungt um hjartað. En ekki missti
liann móðinn. »Eg skal vinna mér fyrir hestum og
vagni, eg skal!“ sagði hann við sjálfan sig.
Hann fór nú með sleðann sinn upp i ldíð, þangað,
sem fjöldi fólks var að leika sér á skíðum og sleð-
um. Sumir höfðu enga sleða, en langaði að renna
sér, og þeir urðu guðsfegnir, þegar Kári bauð að
leigja þeim sleðann sinn fyrir peninga. Sumir borg-
uðu honum ríllega, því að enginn hafði sest á betri
sleða en þennan. En ekki lét hann eftir sér að
renna sér eina einustn ferð sjálfur.
Þegar vont var veðnr, eða ekkerl sleðafæri, sal
Kári heima og telgdi og smíðaði allskonar gripi og
leikföng, og þau þóftu svo vel gerð, að sóst var
eftir þeim.
Loks var hann húinn að næla svo miklu saman,
að hann gat keypt sér liest. Svo kenndi hann liest-