Æskan - 01.05.1936, Blaðsíða 7

ÆSKAN
55
nú alls ekki svo aíleill núna, en stnndnm væri
alveg svart af mýflugum. — Eg fór síðan í annað
gistihús, það stærsta og besta í bænum, »Gustaf
Yasa«, þar var eg næstu nótt og fór þá vel um
mig, enda voru þar vírnet fyrir gluggum, eins og
verið hafði, þar sem eg dvaldi í Ráttvík.
Daginn, sem eg var um kyrrt í Mora, notaði eg
til þess að skoða ýmislegt. T. d. skoðaði eg
Vetrarstörf
minnismerki um Gustaf Vasa, er stendur dálitið
fyrir utan bæinn. Það er ofurlítið lnis, byggt yfir
kjallara, er Gustaf Vasa faldist í tvo sólarbringa,
að mig rninnir. Maður fékk að líta niður í kjallara-
boluna, og var þar harla dimmt og óvisllegt. Það
var kona ein, er að þessu sinni kom honum undan
með snarræði sínu. Var liann inni í eldbúsi bjá
benni. Sá hún þá út um gluggann, að menn fó-
getans danska komu ríðandi og áttu skammt eftir
ófarið beim að bænum. Lét hún þá Gustaf Vasa
fara niður í kjallaraboluna, selti hlemm yfir og
ölker þar ofan á, er liún var að sýsla með. Fundu
menn fógetans bann ekki. Málverk af atburði þess-
um liékk þarna inni, ásamt fleirum. Utan á bús-
inu voru merki allra héraða í Sviþjóð. Þarna
skammt frá var mjög gömul bygging, úr ótelgdum
trjábolum. Var mér sagt, að luin væri 400 ára
gömul. (í Ráltvík bafði eg einnig skoðað gamlan
bóndabæ með útihúsum, húsbúnaði öllum, verk-
færum og öllu tilbeyrandi. Var bann bafður til
sýnis).
Eg skoðaði ýmislegt íleira í Mora, svo sem:
kirkjuna, bið gamla beimili Anders Zorn, er var
frægur sænskur málari, beimilisiðnað alls konar
o. 11.
Bræðurnir f'jórir
Æfintýri
Framh.
Eg bað þá að lána mér verkfæri, svo að eg
gæti pæll og grafið upp jörðina. En þá skelli-
blógu þeir og drógu dár að mér.
»Heldur þú, að við séum þeir heimskingjar að
lána öðrum verkfæri, til þess að grafa upp gull?
Nei, óuei, þú verður sjálfur að sjá þér fyrir verk-
færum«.
Þá varð eg mjög gramur. Hvar álti eg að út-
vega mér verkfæri? Eg, sem engan eyri átti," til
þess að kaupa fyrir! Eg fór því burt úr borginni,
gekk út í stóran skóg og lagðist þar fyrir um
nóttina.
En þegar eg var lagstur útaf, heyrði eg ein-
kennilegt bljóð í trjákrónunum, rétt fyrir ofan
mig. Eg gat ekki betur beyrt en að það væri
dúfa, sem kurraði.
Eg leit upp 1 tréð, og mér llaug í hug, að ef
til vill gæti eg veitt dúfuna og steikt liana mér til
matar, því að eg var mjög svangur.
En eg sá enga dúfu. Allt í einu beyri eg sagt
skammt frá mér: »Taktu mig upp!« Eg varð sem
steini lostinn, og vissi ekki, hvaðan á mig stóð
veðrið. En röddin hélt áfranr að brópa:
»Eg er bérna, líttu á mig!«
»Hver ertu, og livar ertu?« spurði eg.
»Eg er í malpoka þínum og bráðum sérðu, hver
eg er«.
Eg reis nú á fætur, opnaði malinn, og viti menn:
Flýgur þá ekki fallegasta dúfa upp úr lionum!
Allsstaðar í Dölunum er mikið af vefnaði og
ýmiskonar beimilisiðnaði á boðstólum og er margt
af því einkar snoturt. Dalakonurnar koma jafnvel
beim í gistibúsin, til þess að bjóðavöru sina tilsölu.
Hvar, sem maður fer, sér maður fólk í þjóðbún-
ingum, l>æði konur og karla. Getur rnaður ekki
varist þeirri bugsun, að þessi fastheldni við þjóð-
búninga og ileiri þjóðlega bluti, sé ef lil vill með-
fram sprottin af löngun til þess að bæna ferða-
mennina að, þvi það er áreiðanlegt, að útlending-
um þykir að minnsta kosti mjög gaman að sjá
alla þessa fornlegu bluti.
Frá Mora fór eg siðan áleiðis lil Vármlands.
Hefði eg þó fegin kosið að dveljast lengur i Döl-
unum, sjá ileira og kynnast Dalafólkinu betur.
En bvorki tími eða fé, leyfði mér að bafa þar
lengri viðdvöl. M. I.