Æskan - 01.05.1936, Blaðsíða 10

58
ÆSKAN
inum ýmsar listir, og lct hann svo leika þær fyrir
peninga. Á þessu græddi hann vel, og gat bráðlega
keypt sér annan til, og kenndi honum á sama hátt
og hinum. Nú streymdu að honum peningarnir, og
bráðum gat hann keypt lítinn vagn, sem var svo
fínn, - að hann var allur silfurhúinn. Svo hnýtti
hann silkislaufur í topp og fax á hestunum, ])voði
þá og kembdi, svo að sldnu á þeim skrokkarnir,
og lagði við þá silfurheisli. Nú ók hpnn lil fundar
við krumma.
Krummi sat á sínum gamla steini og heilsaði
honum glaðklakkalega.
»Biðum nú við, þetta líst mér hreint ekki svo
illa á«, sagði hann, þegar hann sá glitra á silfrið.
Hann hoppaði nú hringinn í kringum vagninn
og undir honum, góndi og velti vöngum. Loks
flaug hann upp í vagninn, hoppaði um bökin á
hestunum og pikkaði í þau með nefinu, til þess
að vita hvort þeir væru nógu feitir. Þegar hann
var búinn að athuga þetta allt, reig'ði hann sig
drembilega.
»Eg vil ekki opinn vagn. Eg vildi fá lokaðan
vagn. Og svo áttu hestarnir að vera mjallhvítir, en
ekki brúnir«.
»Ojæja, ekki batnar enn«, stundi Kári. Honum
varð svo mikið um vonbrigðin, að hann varð að
tylla sér á stein. Engin skepna á guðs grænni
jörð gat verið gikkslegri en þessi krummi. Nú,
jæja, hann var nú líka kóngssonur.
»Ja, eg sé, að þú hefur ekkert vit á hestum eða
yögnum, svo að það þýðir ekkert fyrir þig að koma
með neitt af því tæi«, sagði krummi. »En ef þú
vilt enn að eg hjálpi þér, þá verðurðu að byggja
mér höll. Hún á að standa þarna á hólnum niðri
við vatnið. Hundrað herbergi eiga að vera í henni,
að minnsta kosli, og skrautgarðar í kring um hana«.
Aumingja Kári andvarpaði enn þyngra. Þetta
var nú meiri heimtufrekjan. En þá mundi hann
allt í einu eftir vagninum sínum og hestunum.
Hann tók sig nú til og Jeigði vagninn í ferðalög,
og allir sóttust eftir honum, því þetta var fallegasti
og besti vagn, sem hægt var að fá, þó að krummi
væri sá gikkur að vilja hann ekki. Og nú rigndi
peningum yfir Kára. Innan skamms gat liann keypl
sér annan vagn og hesta, og svo einn enn, og einn
enn. Hann varð flugríkur á stuttum tíma, og byrj-
aði nú að byggja höllina sína. Eftir nokkur ár stóð
hún þarna á hólnum við vatnið, mjallhvítur mar-
marinn blikaði í sólskininu, eirþökin glóðu eins
og gull, og fánar blöktu á turnspírunum.
Kári sótti nú krumma sinn. Krummi flögraði
með hþ'num heim, hoppaði um herbergi og sali,
gægðist inn í skápa og' skúffur og leit eftir öllu.
Loks hoppaði hann upp á borðið í hátíðasalnum.
»Ojæja, þetta er nú ekki sem verst. En eitl vant-
ar þó, og það eru þrjár kistur, fullar af gulli. Ekki
get eg verið kóngur og liaft hirðmenn, ef eg er
peningalaus«.
»Skammastu þín fyrir frekjuna«, sagði Kári í
bræði sinni. Hann var nú orðinn svo mikill mað-
ur, að hann þorði að segja meiningu sína.
»Ja, þú ræður hvað þú gerir, en annars færðu
ekki að láta salt í stélið á mér«.
»Nú, jæja«, luigsaði Kári með sér. »Úr því að
eg hef getað það, sem af er, þá get eg líklega bætt
þessum kistuskömmum við«. Nú var Kári líka bú-
inn að læra, hvernig hægt var að eignast peninga.
Og svo stritaði hann og vann í fimm ár enn, en
þá stóðu líka á miðju gólfi i viðhafnarsalnum þrjár
kistur, fullar af gulli.
Iíári fór nú eina ferð enn upp í fjall og sótli
krumma.
Þegar þeir komu inn í salinn, settist krummi á
brúnina á einni kistunni og starði ofan í gull-
hrúguna.
»Ja-há, — nú likar mér við þig«, sagði hann.
»stráðu nú saltinu á stélið á mér«.
Loks var hún komin þessi hátíðlega stund.
Hjartað hoppaði í Kára, hann stakk hendinni í
vasann og tók upp hnefafylli sína. Krummi sat
grafkyrr, og Kári stráði saltinu ósköp varlega á
stélið.
»Nú nú«, sagði krummi. »Hvers óskar þú nú?«
Ja — hvers átti hann nú að óska? Hann hafði
átt svo annríkt við að vinna lil þess að óskirnar
rættust, að hann var alveg búinn að gleyma, hvers
hann vildi óska.
»Einn — tveir«, sagði krummi.
»Bíddu — híddu, lof mér að hugsa —---------«
En liann gat ómögulega munað, hvers hann ætl-
aði að óska.
»Þrir« — sagði krummi og ílaug upp, svo að
alll sallið hrundi af stélinu. Og þarna sat liann í
glugganum og hló, svo að sást ofan i maga.
En Kári var svo reiður, að hann réð ekki við
sig.
»Bíddu bara við, eg skal launa þér lambið gráa.
Nú sæki eg byssu og skýt þig«.
»Ekki ílnnst mér það nú fallegl af þér, Kári
minn«, sagði krummi. »Er það rélt af þér að skjóta
mig, þegar eg hefi uppfyllt allar óskir þínar, svo
rækilega, að þú getur einkis óskað þér framar?
Ertu kannske ekki búinn að eignast hníf og sleða
og hesta og vagn og höll og þrjár gullkistur? Og