Æskan - 01.05.1936, Blaðsíða 6

54
ÆSKAN
hann i grjótbyrginu hans pabba niðri í fjöru. Þar
myndi ekki nokkur lifandi maður sjá hann. —
Glerið glampaði fagurt í lófa mínum, og eflir því
sem eg horfði lengur á það, því dýrlegra varð það
og eigulegra. Nei, eg gat alls ekki skilað því
aftur, eg varð að eiga það, hvað sem það kostaði.
Þá er allt í einu sagt fyrir aftan mig í hvellum
málrómi:
»Hvað ertu með i lúkunum, Mangi?«
Eg llýtti mér að stinga glerinu í vasann og leit
um öxl.
Þetta var þá Simhi í Yör. Hann hafði séð mig
á hlaupunum og laumast á efiir mér án þess að
eg tæki eftir því.
»Þú varst með glerið hennar Lilju«, hrópaði
hann æstur. »Þú hefir stolið því, bannsettur óþokk-
inn! Fáðu mér það undir eins, annars skaltu fá
að kenna á því, lagsmaður!«
»Þú skrökvar því«, orgaði eg á móti. »Eg var alls
ekki með glerið hennar Lilju. Eg var að skoða
vasahnífinn minn«.
Og eg tók hhífinn upp úr vasanum máli mínu
til sönnunar.
En Simbi var glöggur og lét ekki villa sér sýn.
»Þetta er ósatt«, livein í lionum. »Má eg skoða
í vasana þina?«
»Hvað á þetta að þýða?« sagði eg með þjósli og
lét engan l)ill)ug á mér finna. »Heldurðu kannske að
eg láti hvern sem er grufla í buxnavösunum mínum?
Þig varðar ekkert um, hvað eg geymi í þeim«.
»Sko, vissi eg ekki! Þú skalt vera með glerið,
annars myndir þú lofa mér að skoða i vasana«,
kallaði hann hróðugur yíir þessari uppgötvun. »Á
morgun skal eg, svei mér, segja Lilju frá því,
hvernig þú ert«.
Hann fussaði fyrirlitlega og gekk í hurtu. Þegar
hann var kominn í hvarf, notaði eg tækifærið til
að koma glerinu undan, sentist niður að grjót-
byrginu i fjörunni, stakk því inn i eina holuna,
lét smásteina fyrir opið, skimaði kring uni mig
til að vita, hvort nokkur hefði séð til min, rölti
síðan blístrandi heimleiðis og reyndi að láta eins
og ekkert hefði ískorist. —
Eg vissi ekki, að það vár einn, sem liafði legið
í leyni bak við stóran stein í fjörunni og haft vak-
andi auga á því, hvar eg stakk glerinu í hyrgið. —
En þegar eg var háttaður um kvöldið, og mamma
búin að raula gamla versið, ])á fyrst vaknaði kvelj-
andi samviskubit. Eg iðraðist þess af lieilum huga að
hafa breytt svona við stallsystnr mína og hét því
með sjálfum mér, að skila glerinu aftur daginn eftir.
Framh.
F erðaminningar
III. Ferð um Dali
Frá Ráttvík fór eg til Mora með skipi, sem bar
nafnið »Engelbrekt«. En það var nafn á einni
þjóðhetju Svía, Engelbrekt Engelbrektsyni. Var
hann bóndi og bjó í Dölunum og var uppi á
15. öld.
Það var seinni liluta dags, sem eg fór af stað
frá Ráttvík. Veður var golt, og lá Siljanvatnið
spegilslétt í sólskininu. Var yndislegt að sigla eftir
vatninu, og er á kvöldið leið urðu litbrigðin alltaf
Sumni' í Dölunum
fegurri og fegurri. Þegar nálgaðist Mora, lá hær-
inn, vatnið og skógurinn allt hjúpað geislum kvöld-
sólar. Var það undrafögur sjón, og því líkast, að
maður væri að sigla til einhverrar æíintýra- eða
töfraborgar. En töfrarnir hurfu brátt, er eg steig
á land. Bærinn Mora stendur mjög lágt og er mýr-
lent í kring, og þótti mér þar ekki sérlega vistlegt.
Eg hafði orðið þess vör í Ráttvík, að mikið var
um mývarg, þar við Siljanvatnið, og þoldi eg illa
mýbitið. En þó kastaði fyrst tólfunum, þegar til
Mora kom. Eg tók mér gistingu í dálitlu sumar-
gistihúsi, er Sólheimar hét. Lá það utarlega i bæn-
um. Eg fékk þar gott herbergi, til þess að vera í
um nóttina. En er eg ætlaði að fara að leggjast
til svefns, varð eg þess vör, að eg var ekki ein í
herberginu. Það var sem sé krökkt af mýílugum
þarna inni. Eg lokaði öllum gluggum og reyndi
að herja frá mér ófögnuðinn. En ekkert dugði.
Það var eins og ílugunum fjölgaði jafnharðan og
hinar féllu í valinn! Varð mér ekki svefnsamt um
nóttina, og reis eg úr rekkju löngu fyrir rismál.
Eg liafði orð á því við þernuna, að eg hefði ekki
átt góða nótt, og væri ekki hægt að hafast hér við
fyrir mývargi. Kom þetta auðsjáanlega ekkert ílatt
upp á stúlkuna, því að hún sagði, að það væri