Æskan - 01.05.1936, Blaðsíða 3

ÆSKAN
51
Útileikir
Við leikum úti létt og kát
um l.jósa sumardaga.
Við hoppum, syngjum, hlæjum dátt,
og húrrum, köllum, tröllum hátt.
Við erum frjáls sem fugl á grein
og fénaður í haga.
M. J.
Sagan um glerbrotið
Eftir Ólaf Jóli. Sigurðsson
II.
Eg hrökk upp af þessum hugsunum við fótatak
Lilju. Hún kom hlaupandi neðan götuna, og það
var auðséð á tilhurðum hennar, að hún bjó yfir
einhverju mikilvægu. —
Lilja var tíu ára gömul, hálfu öðru ári eldri en
eg, stór og hnellin. Hún hafði mikið, ljóst hár, sæ-
blá augu, og var dálítið freknótt kringum nefið.
Þegar hún þurfti að segja eitthvað mikið, hælti
henni við að stama.
»Lilja«, sagði eg, »sjáðn fífilinn, sem er að springa
út hérna. Heldurðu að hann verði ekki fallegur
eftir nokkra daga?«
Ilún leit snögglega á blómið; síðan mælti hún um
leið og lnin þrýsti hendinni niður í svuntuvasann:
»Eg veit líka nokkuð skrítið«.
»Hvað er það?« spurði eg.
»Ja, það segi eg þér ekki«, svaraði hún dálítið
kersknislega og dró annað augað í pung.
»Jú, gerðu það«.
»Ne-hei«. — Hún hreyfði hendina í vasanum,
liallaði undir flatt, starði á mig full af striðni og
sagði svo:
»Yeistu, livað eg er með í vasanum?«
»Nei«.
»Gettu«.
»Nei, það get eg ekki«, sagði eg og fór nú að
verða forvitinn.
»Jú, gettu hara eitthvað«.
»Ivúskel?« sagði eg.
»Nei«.
»Kuðungur?«
»Nei«.
»Bhvskel?«
»Nei«.
»Hörpudiskur?«
»Nei«.
»Steinn?«
»Nei«.
»Yala?«
»Nei«.
»Leggur?«
»Nei«.
»Gler?«
»Ja-liá«, samsinnti hún þá loksins og sýndi mér
dásamlegt glerhrot, svo fallegt, að eg hafði aldrei