Æskan - 01.01.1950, Qupperneq 13

ÆSKAN

\ ^111 sar listir. MeSal annars ætlaði temjarinn að
i ^ýiia, ]ive björninn væri þægur og hlýðinn, með
- Jn' að troða honum öfugum ofan í tunnu. En
I ,<u'gsa fannst víst, að öllu mætti ofbjóða, og þá
1 |',lluig þolinmæði sinni. Hann gerði uppreisn, lagði
i "‘"'iniana heldur ómjúkt um húsbónda sinn og
e,t hann óþyrmilega í annan vangann. Ekki var
!»ó
banvænt. Manntctrið varð aðeins að fara
*ii Ifeknis og láta liann pláslra kjammann á sér.
m ^ m ^ m
ieit einmilt þangað, sein Andrés hafði falið sig.
Hann sá hann þó ekki.
„Þau hljóta að vera einhvers staðar hér í skóg-
inum,“ sagði hann. „Þau geta ekki verið komin
langt með svona þungan sleða i eftirdragi og halta
geit, Ég held lika, að ég liafi séð sleðaför áðan og
])Ióðdrefjar í spori,“
„Við verðum að láta lmndinn þefa þau uppi. Við
fáum Grels með okkur, því að hann er reiður við
slrákinn og segir, að liann liati stolið bæði uri og
gærufeldi frá afa sinum.“
„Og heyrðirðu þetta allt saman, Andres?“ sagði
Lena, agndofa af skelfingu, jjegar Andrés haíði
lokið sögu sinni.
„Já, ég þorði ekki að hreyfa minnsta fingur. En
ég hef víst komið eitthvað við og hreyft greinar
í runnanum, þvi að ég hevrði mannræfilinn segja
citthvað í þá átt, og svo henti hann steini inn í
runuann, og það lá við, að hann kæmi i mig.
„Og þú hrevfðir ])ig ekki og gafsl ekki hljóð frá
þér? spurði Lena náföl og agndoía og starði á
Andrés.
„Nei, þá hcfði verið úti um okkur. Og karlinn
gekk nokkur spor í áttina til mín — hann var rélt
kominn að mér!
En þá kom nokkuð skritið fyrir. Alll í einu var
eins og aragrúi af læmingjum sprvtti upp úr jörð-
inni. Þú þekkir þá, Lena, þessi litlu, gul- og svart-
flekkóttu nagdýr. Jörðin iðaði öll af ])essu, þeir
voru eins og marglit ábreiða, sem skreið niður
hrekkuna og kringum fæturna á karlinum. Hann
varð alveg hvinandi liræddur, hoppaði hvað eftir
annað upp i loftið og tróð víst marga þeirra til
liana undir löppunum. Svo lók hann lit fótanna
og flýði í dauðans ofboði og glevmdi mér alveg.